Δημήτρης Πετσετίδης:Το ποτάμι της άγριας και της καλής μνήμης
Τα τελευταία είκοσι ένα διηγήματα που μας άφησε φεύγοντας, στο βιβλίο «Μακριά απ’ το ποτάμι».
Ο Δημήτρης Ραυτόπουλος, ο σημαντικότερος Έλληνας κριτικός λογοτεχνίας, γράφει για το βιβλίο «Μακριά απ’ το ποτάμι» του Δημήτρη Πετσετίδη (εκδόσεις Καστανιώτη).
«Τότε, με το τέλος του πολέμου, εμείς δεν είδαμε ησυχία, σε άσχημες καταστάσεις πάλι μπλέξαμε».
Στον πόλεμο και στις «καταστάσεις» εκείνες ζουν, πεθαίνουν (σκοτώνονται, κατά προτίμηση) ή ξενιτεύονται οι ήρωες του Δημήτρη Πετσετίδη, στα τελευταία είκοσι ένα διηγήματα που μας άφησε φεύγοντας για πάντα, πριν δυο χρόνια ακριβώς. Η θεματογραφία του χρονικά συμπίπτει με τον βίο του (1940-2017), είναι καθαρά βιωματική, με αυτοβιογραφικό κέντρο την παιδική και εφηβική ηλικία, στη γενέτειρα Σπάρτη και τη Λακωνία: μια περιοχή φοβερά δοκιμασμένη από την αποχαλίνωση των παθών, την αυτοδικία και την κακουργία ιδίως των νικητών του εμφυλίου.
Η εμπειρία αυτή τοποθετείται σε μια ενδοχώρα, θα την έλεγα, από βίους, σχέσεις, αναμνήσεις προηγούμενων γενεών, από ό,τι λέγεται ζωντανή παράδοση και τοπικότητα.
Ιδιαίτερη πτυχή, σ’ αυτή την «Κατάσταση» –όπως την έλεγαν ουδετεροποιώντας τον φονικό χαρακτήρα της– ήταν η τερατώδης συνάντηση της παιδικής ηλικίας με τον θάνατο και την κτηνωδία, κάτι που χρωματίζει βαριά την επιβεβαιωμένη «κοινοτοπία του κακού»: ο εμφύλιος, ο πιο «δημοκρατικός» πόλεμος, έλυνε τα χέρια στα ορμέμφυτα, τη μνησικακία και την κατωτερότητα· ο φόνος γινόταν συνηθισμένο, καθημερινό συμβάν, επεισόδιο στο καφενείο, κάτι σαν μια παρτίδα τάβλι: «Μια ανοιξιάτικη ημέρα του Απριλίου του 1947, ενώ έπινε τον καφέ του στην πλατεία του χωριού, ο γνωστός δολοφόνος Γιάννης Παύλακας […] κάθισε σε μια καρέκλα απέναντί του και χωρίς περιστροφές τον ρώτησε: “Εσύ είσαι, ρε παλικάρι, ο Κώστας ο Κροκεάτης;” Και πριν ο άλλος προλάβει να του απαντήσει, τον πυροβόλησε στην καρδιά».
Η συνέχεια του διηγήματος είναι… πραγματική συνέχεια: «Ο πατέρας του Κώστα είχε εκτελεστεί τον Νοέμβριο του 1943 μαζί με άλλους κατοίκους του χωριού από τους Γερμανούς. Κουκουλοφόροι συγχωριανοί είχαν καταδώσει τους άτυχους πατριώτες στους κατακτητές».
Η συνέχεια: «Όταν έφυγαν οι Γερμανοί, ενώ είχαμε τα δικά μας εδώ και βγάζαμε τα μάτια μας μεταξύ μας –λύνανε οι άλλοι τις διαφορές τους με τα όπλα κι εμείς υποφέραμε και από την αγριάδα των μεν και από την αγριάδα των δε–, τότε η Λιάκαινα σε κατηγόρησε με ψέματα στον Κουκορό το φονιά…»
Προφανώς ο συγγραφέας τοποθετείται στην παράταξη των ηττημένων του εμφυλίου, αλλά έχει απορρίψει τις παρωπίδες: «Όλοι φταίνε, όλοι μαζί τα κάνανε αυτά που γίνηκαν τότε. Και οι μεν και οι δε», λέει ένα δευτερεύον πρόσωπο. Και επικαλείται δυο αντίθετα επεισόδια, όπου, χωρίς να κατονομάζονται, γίνεται φανερό ποιοι είναι οι… «μεν» και ποιοι οι «δε». («Στο πρακτορείο», σ. 89)
Οι ένοπλες συγκρούσεις ελάχιστα περιγράφονται (στο διήγημα «Προδοσία» π.χ.) γιατί ο πόλεμος έχει κριθεί: «Τα κεφάλια των δυο φίλων εκτέθηκαν αρχικά στην πλατεία του χωριού του Σταύρου και εν συνεχεία στην πλατεία του χωριού του Θεοφίλη»…
Κυριαρχούν οι τρομοκράτες, από εκδικητές μόνιμοι πια φονιάδες, με εξασφαλισμένη ατιμωρησία· είδος «εν επαρκεία» που αναδύεται από τα σπλάχνα του «λαού» με την παραμικρή ευκαιρία στην ιστορία: Προκάς, Παύλακας, Χρωμέας, Γιαννάκος… είναι τα ψευδώνυμα γνωστών αρχιτρομοκρατών που αιματοκύλησαν τη Μάνη. «…ο Γιαννάκος δολοφόνησε περισσότερους από χίλιους ανθρώπους. Λένε ότι ηδονιζόταν να βασανίζει και να σκοτώνει» («Εν τιμή», σ. 138). Δεν βασανίζει μόνο μέχρι θανάτου, για ασήμαντη αιτία –μια μάνα επειδή ο γιος της έφυγε από το χωριό χωρίς την άδειά του– αλλά προσπαθεί να σκοτώσει και την ψυχή: «Έβαλε το γιο να σκοτώσει τη μητέρα του και τον άφησε να φύγει, για να ηδονίζεται καθώς έβλεπε το σαλεμένο λογικό στα τρομαγμένα μάτια του παιδιού». (σ. 142)
Αν είναι μονοθεματική αυτή η συλλογή διηγημάτων, το «μόνο» θέμα της, πέρα από τη φρίκη της τρομοκρατίας, είναι η απώλεια και η απομάκρυνση, η νοσταλγία των φίλων και συγγενών, η μετανάστευση, η χαμένη ομορφιά της φύσης και η ισοπεδωτική «πρόοδος». «…ας όψεται η μετανάστευση που ερήμωσε τα χωριά», καταλήγει μια «οικογενειακή ιστορία» (τίτλος του διηγήματος). Και στο διήγημα «Μυλωνάς»:
Υπάρχουν πολλές σελίδες με αυτοβιογραφική αφετηρία, κομμάτια από οικογενειακές ιστορίες, από τις δύσκολες σχέσεις με τον πατέρα, από τους πρώτους έρωτες, από τη στρατιωτική θητεία κατά την επταετία της χούντας, από τα επαγγέλματα και τις φιλίες.
Όλα τα παρασύρει το ποτάμι του χρόνου, από τη μνήμη στη λήθη, με τη νοσταλγία πέρα από τη φθορά και την απώλεια.
Ο Δημήτρης Πετσετίδης έμεινε πιστός στο διήγημα όσο ελάχιστοι στη γραμματεία μας. Τα σαράντα χρόνια της λογοτεχνικής παρουσίας του κλείνουν με τη συλλογή αυτή, τελευταίο εγκάρδιο νεύμα, μακριά από το ποτάμι.
ΤΑ ΠΙΟ ΔΗΜΟΦΙΛΗ
ΔΙΑΒΑΖΟΝΤΑΙ ΠΑΝΤΑ
ΔΕΙΤΕ ΕΠΙΣΗΣ
Μάθε απο το παρελθόν σου, αγάπησε τον εαυτό σου, ζήσε τη ζωή που σου αξίζει
Γράφοντας για αυτά που έχουν σημασία, με τον πιο συναρπαστικό τρόπο
Μιλήσαμε με αφορμή το νέο της βιβλίο «Η φωνή στα χέρια της» που μόλις κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Ίκαρος
Βιβλία για ένα μακρύ, καυτό και διαβαστερό καλοκαίρι!
Τι τη συγκινεί, τι τη θυμώνει, τι νοσταλγεί στην καθημερινή της ζωή και τι της λείπει από το παρελθόν; Μιλήσαμε μαζί της με αφορμή το πρώτο της βιβλίο με ποιήματα
Πώς η επιμονή, η αφοσίωση στη δημιουργική σου φωνή και μια σειρά από ευφάνταστα σωματικά τελετουργικά μπορούν να δώσουν φτερά στην καλλιτεχνική δημιουργία
Διαβάστε δύο ποιήματα από τη νέα συλλογή που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Πατάκη
Η ψυχαναλύτρια Galit Atlas φωτίζει τη σκοτεινή επικράτεια του ασυνείδητου, αυτή που μας στοιχειώνει εν αγνοία μας
Τα λημέρια των συγγραφέων - πεζογράφων, ποιητών, δοκιμιογράφων. Γιατί γράφουν εκεί που γράφουν; Τι φετίχ έχουν; Πώς εμπνέονται σ’ αυτόν τον χώρο;
Tι μας ενδιαφέρει η πεισιθάνατη αναζήτηση ενός μετανάστη Ιρανού που μέσα σε όλα τα άλλα είναι και ορφανός από μητέρα, ενώ ο πατέρας του δουλεύει σε εκτροφείο ορνίθων;
Μια συζήτηση για το βιβλίο της «Πρόσωπα του μύθου, του θρύλου, της μουσικής» και το πώς οι μύθοι και οι θρύλοι εικονογραφούν ένα είδος πρωτόγονης ψυχολογίας
«Η ζωή με το δικό σου φως» του Abdellah Taïa είναι μια γοητευτική καταβύθιση σ’ έναν κόσμο άγνωστο, σκληρό και ανθρώπινο, όπου οι κατηγοριοποιήσεις και οι κανόνες της Δύσης δεν χωρούν
Μια συζήτηση με τους συγγραφείς για τον ρόλο του επιχειρείν στη δημοκρατία
Ο υδράργυρος ανεβαίνει και τα συναισθήματα στις σελίδες κορυφώνονται
Τα βιβλία που θα προσθέσουμε στις καλοκαιρινές μας αναγνώσεις
Σπουδή εφηβικής αφύπνισης, παραμένει ένα από τα πιο αγαπημένα βιβλία του 20ού αιώνα
«Το τρίτο στεφάνι», οι περιπέτειες του λογοτέχνη με τον νόμο στην Αυστραλία και η οριστική επιστροφή του στην Ελλάδα καταγράφονται στο βιβλίο «Το Τέρας και ο Κολοσσός»
Βιβλία για ένα μακρύ, καυτό και διαβαστερό καλοκαίρι!
Βιβλία για ένα μακρύ, καυτό και διαβαστερό καλοκαίρι!
Έχετε δει 20 από 200 άρθρα.