Η φιλόλογος-συγγραφέας Αθηνά Μαλαπάνη γράφει την κριτική της για τον «Εφευρέτη» του Αντώνη Ξυραφά (εκδ. Βακχικόν)
«Ο Εφευρέτης» είναι το νέο μυθιστόρημα του Αντώνη Ξυραφά από τις εκδόσεις Βακχικόν. Ο χαρακτηριστικός τίτλος του έργου προϊδεάζει τον αναγνώστη για έναν δημιουργικό τρόπο γραφής που δημιουργεί και δημιουργείται, γεννά και αναγεννιέται μέσα από τις τέχνες του.
Η πλοκή του μυθιστορήματος είναι πολύ καλά δομημένη, καθώς παρατηρείται η σταδιακή πορεία του ήρωα, Ζακ Ντιεντονέ, μέχρι την ανακάλυψη του εαυτού του και την αυτοπραγμάτωσή του.
Η τοποθέτηση της πλοκής στο Παρίσι δεν είναι τυχαία. Αποτελεί ένα ευφάνταστο στοιχείο του συγγραφέα που ξέρει να το χειρίζεται με εξαιρετικό, δεξιοτεχνικό −θα λέγαμε− τρόπο, καθώς η πόλη του Φωτός φημίζεται και συνδέεται με τις Τέχνες και την καλλιτεχνία. Από τη στιγμή που ο πρωταγωνιστής ζει και δραστηριοποιείται στην πόλη του Παρισιού, το περιβάλλον τον εμπνέει για να κατακτήσει την Τέχνη και να δημιουργεί. Η τέχνη της κατασκευής ρολογιών ανακατασκευάζεται μέσα από τη μουσική τέχνη και δημιουργία. Όμως και η έννοια του χρόνου εμπνέει τον πρωταγωνιστή και εξευγενίζεται μέσα από τη μουσική της έκφρασης και τη μετάπλαση.
Ο συγγραφέας ξέρει να περιγράφει διεξοδικά τις σκηνές και να αποδίδει τον εσωτερικό κόσμο και τα συναισθήματα των ηρώων και ειδικά του πρωταγωνιστή του. Η γλώσσα του κειμένου είναι μεστή, καθώς κυριαρχούν τα ρήματα και τα ουσιαστικά, ενώ ο ρόλος των επιθέτων είναι λειτουργικός και όχι απλώς κοσμητικός. Ο αφηγητής είναι τριτοπρόσωπος και εξω-δραματικός, δηλαδή δεν συμμετέχει στην εξέλιξη της υπόθεσης, με αποτέλεσμα να παρατηρεί τα γεγονότα ως εξωτερικός παρατηρητής και να γνωρίζει τα πάντα. Είναι ένα παντογνώστης αφηγητής, ο οποίος μπορεί να αποδίδει όλες τις πληροφορίες που είναι απαραίτητες για να σχηματίσει ο αναγνώστης μια ολοκληρωμένη εικόνα για τους ήρωες, αλλά και για την υπόθεση συνολικά.
Τέλος, πρέπει να σημειωθεί ότι στην προσεγμένη εργασία διαμόρφωσης του βιβλίου αυτού συνέβαλε καθοριστικά και το ξώφυλλο, που κάνει τον αναγνώστη να φαντάζεται το Παρίσι −ίσως και να το αναπολεί−, αλλά και να διαμορφώνει ήδη στο μυαλό του ονειρεμένες εικόνες μέσα σε μία ατμόσφαιρα Τέχνης και ρομαντισμού.
«Τότε έγραφα για πράγματα που δεν είχαμε βρει ακόμα λέξεις να τα περιγράψουν, όπως η τοξική αρρενωπότητα, τα fake news), η κουλτούρα της επαγρύπνησης εναντίον φυλετικών προκαταλήψεων και διακρίσεων»
Το βιβλίο του Σέρχιο Πιτόλ «Η τέχνη της φυγής» (Δώμα, μετ. Αγγελική Βασιλάκου) είναι ο πρώτος τόμος της «Τριλογίας της μνήμης» του Μεξικανού συγγραφέα. Το ξεκίνησα και δεν μπορούσα να το αφήσω από τα χέρια μου.
Αυτή την εβδομάδα ασχολούμαστε με το πώς μπορεί να μιλήσει κανείς για κουίρ υποκείμενα στην ιστορία, μέσα από το δοκίμιο «Can and should we queer the past» του Justin Bengry
Greekling, όπως Γραικύλος, εκ του Graeculus: φράση υποτιμητική που χρησιμοποιούνταν από τους Ρωμαίους για συμπολίτες τους που ήθελαν να το παίζουν Έλληνες. Κατά (μειωτική) επέκταση: ο υποταγμένος Έλληνας
32°
