Βιβλιο

Δύο συνεργάτες μας ανάμεσα στους νικητές των Κρατικών Βραβείων Λογοτεχνίας

Στη Σώτη Τριανταφύλλου το Κρατικό Βραβείο Μυθιστορήματος 2018 και στον Γιώργο Κ. Παναγιωτάκη το Κρατικό Βραβείο Παιδικού Λογοτεχνικού Βιβλίου

A.V. Team
ΤΕΥΧΟΣ 716
2’ ΔΙΑΒΑΣΜΑ

Η Σώτη Τριανταφύλλου και ο Γιώργος Κ. Παναγιωτάκης ανάμεσα στους νικητές για τα φετινά Κρατικά Βραβεία Λογοτεχνίας και τα Κρατικά Βραβεία Παιδικού Βιβλίου.

Δύο συνεργάτες της ATHENS VOICE βρίσκονται στη λίστα των μεγάλων νικητών για τα φετινά Κρατικά Βραβεία Λογοτεχνίας, όπως ανακοίνωσε η Διεύθυνση Γραμμάτων του υπουργείου Αθλητισμού και Πολιτισμού. Συγκεκριμένα, το Κρατικό Βραβείο Μυθιστορήματος 2018 για τις εκδόσεις του 2017 απονέμεται κατά πλειοψηφία στη Σώτη Τριανταφύλλου για το έργο της «Το τέλος του κόσμου σε αγγλικό κήπο» (εκδ.Πατάκη). Επίσης, στον Γιώργο Κ. Παναγιωτάκη απονεμήθηκε επίσης κατά πλειοψηφία το Κρατικό Βραβείο Παιδικού Λογοτεχνικού Βιβλίου για το έργο με τίτλο «Λέσχη Αλλόκοτων Πλασμάτων, βιβλίο 2. Όταν ήρθαν για εμένα» (εκδ. Πατάκη). Τους ρωτήσαμε...

Σώτη Τριανταφύλλου

Σώτη, ζεις σε Παρίσι, Αθήνα, Μέμφις, και γράφεις για Νέα Υόρκη, βιομηχανικό Λονδίνο, Πετρούπολη, Ντιτρόιτ, Παρίσι, στην Άκρη της πόλης… Πες μας για τις χώρες, τις πόλεις, ως σκηνικό στην ταινία της ζωής σου;
Αν και έχω γράψει πολλά βιβλία –είναι φυσικό, είμαι μεγαλούτσικη–, ίσως εκείνο που με χαρακτηρίζει από τότε που ήμουν πολύ νέα μέχρι σήμερα είναι η παρατήρηση της ζωής στις μεγάλες πόλεις: στην επιφάνεια και στα σωθικά τους. Αλλά για να φτάσω εκεί κάθε φορά χρειάζεται να διασχίζω μια ετεροτοπία ή έναν μη-τόπο. Νομίζω πως ένα σύντομο κείμενο από το βιβλιαράκι του 2006 γύρω από την αδιάκοπη περιπλάνηση («Λος Άντζελες: Οδηγώντας στη Νότια Καλιφόρνια») δίνει αρκετές πληροφορίες για τη συγγραφή και για το ταξίδι της ψυχής: «Ένα πρωί βρήκα τα υπολείμματα των ημερών σου, είδα τις πατημασιές σου στην ερπετώδη γη, άκουσα πάλι την αναπνοή σου: στα ρημαγμένα τοπία, στη μακάβρια αταξία, σε είδα να γίνεσαι ένας άνθρωπος ασυνήθιστα συνηθισμένος. Ήθελα να σου φωνάξω πως όταν σε βρήκα ήσουν ήδη χαμένος, όμως, δεν σου είπα τίποτα· έμεινα να σε κοιτάζω με την πλάτη ακουμπισμένη στον τοίχο. Έπειτα, πέρασε το καλοκαίρι και ήρθε ένας μακρύς και βαρύς χειμώνας: οι σκιές σκούραιναν και οι άνεμοι βρυχώνταν – αστραφτερές βροχές χτυπούσαν τις γέφυρες. Πήρα τον δρόμο για την Καλιφόρνια: οδηγώντας σκεφτόμουν πως η ταχύτητα στον δρόμο δείχνει την ταχύτητα της ανθρώπινης προσδοκίας. Κάνε αυτό που ξέρεις να κάνεις καλύτερα. Οδήγα». Αν είχα μια δεύτερη ευκαιρία, αν μπορούσα να τα ξεκινήσω από την αρχή, θα έκανα αυτό που ξέρω να κάνω καλύτερα: θα οδηγούσα.


Γιώργος Κ. Παναγιωτάκης

Γιώργο, τι έστρεψε το συγγραφικό σου ενδιαφέρον στο παιδικό βιβλίο και πώς ένας μεγάλος με την πεζή καθημερινότητα που τον περιβάλλει αγγίζει τον κόσμο των μικρών με μαγικό ρεαλισμό και φαντασία;
Αν και η καθημερινότητα συνήθως μας φαίνεται πεζή, στην πραγματικότητα δεν είναι και τόσο. Γύρω μας συμβαίνουν διαρκώς απρόσμενα και παράξενα γεγονότα. Οι δε ενδιαφέρουσες ιστορίες βρίσκονται παντού. Ακόμα και μέσα μας. Εσύ, σαν συγγραφέας, καλείσαι να τις ξετρυπώσεις, να ενώσεις τα αόρατα νήματα που τις συνδέουν και να τις μεταφράσεις στο ιδίωμα που σου ταιριάζει. Το δικό μου συγγραφικό ιδίωμα έχει καθώς φαίνεται για βασικούς άξονες τη φαντασία, την περιπέτεια, την υπέρβαση, το χιούμορ, την εσωτερική αναζήτηση… Για να γίνουν, βέβαια, όλα τα παραπάνω θα πρέπει πρώτα να μάθεις να παρατηρείς τον κόσμο που μας περιβάλλει. Μια καλή αρχή, για παράδειγμα, θα ήταν να μην κοιτάς διαρκώς την οθόνη του κινητού σου όταν είσαι στο μετρό ή όταν περπατάς στον δρόμο.

Δεν είμαι απόλυτα βέβαιος γιατί στράφηκα συγγραφικά προς το παιδικό και το εφηβικό βιβλίο. Κατά καιρούς έχω κάνει διάφορες υποθέσεις, γύρω από αυτή την επιλογή. Πιθανόν να είναι μια ανάγκη να συνομιλήσω με τον έφηβο εαυτό μου, με τον οποίο θέλοντας και μη εξακολουθώ να συνυπάρχω. Ή ίσως γιατί έτσι μου είναι πιο εύκολο να δω την πραγματικότητα με ένα βλέμμα πιο καθαρό, απαλλαγμένο από τις κάθε είδους βεβαιότητες που συχνά συσκοτίζουν το πεδίο και θολώνουν την ενήλικη ματιά. Είναι και κάτι ακόμα: Τα παιδικά και τα εφηβικά βιβλία καταπιάνονται συνήθως με ιστορίες μετάβασης και ενηλικίωσης. Με ιστορίες, δηλαδή, που κοιτούν μπροστά και, ακόμα και όταν δεν έχουν happy end, αφήνουν στον αναγνώστη μια χαραμάδα αισιοδοξίας. Νομίζω ότι την χρειαζόμαστε όλοι μας αυτή τη χαραμάδα. Όσο πιο μεγάλη είναι τόσο το καλύτερο.