Ο πολύπλευρος κύριος κορτώ

Εδώ και λίγες ημέρες η ομάδα «Μαύρη Γάτα» ανεβάζει στο θέατρο «Άρτι» μια μαύρη κωμωδία βασισμένη σε ένα από τα  πολλά βιβλία του Αύγουστου Κορτώ. Το «Αυτοκτονώντας ασύστολα» (εκδ. Καστανιώτη, 2005) εξιστορούσε τα πάθη και τα λάθη της Ρόζας Βλάχου, μιας κακομαθημένης γυναίκας που είχε πάντα ό,τι ήθελε (άντρες, ρούχα, λεφτά, πολυτέλεια), έκανε του κεφαλιού της και το πλήρωνε με τα κεφάλια των άλλων. Το lifestyle θέμα, η σύγχρονη γλώσσα και η αυξημένη παρουσία του sex στις σελίδες του βιβλίου είχαν προκαλέσει τόσο θετικές όσο και αρνητικές αντιδράσεις, διχάζοντας μάλλον κοινό και κριτικούς. Πέντε χρόνια και τρία βιβλία αργότερα, η Ρόζα ζωντάνεψε σε μια θεατρική σκηνή ενώ ο πολυπράγμων συγγραφέας –αυτοδίδακτος επίσης πιανίστας– έριξε στην αγορά το «Δεκαέξι» (εκδ. Καστανιώτη), το νέο του μυθιστόρημα, με μια υπόθεση εντελώς διαφορετική από αυτές που έχει συνηθίσει τους αναγνώστες του: λίγες ώρες μετά το θάνατο του Στάλιν, ο παγκοσμίου φήμης συνθέτης Πιοτρ Ραμπίνοβιτς αυτοκτονεί, αφήνοντας ως κύκνειο άσμα του το «Δεκαέξι» – μια συμφωνία που θεωρείται ύποπτη για το κύμα αποσκιρτήσεων που μεταδίδεται απ’ άκρη σ’ άκρη του ανατολικού μπλοκ, έπειτα από συναυλίες, παράνομες ηχογραφήσεις και αναμεταδόσεις. Το πιο αυτοβιογραφικό βιβλίο του Κορτώ (όπως δηλώνει ο ίδιος) προσγειώθηκε πριν από λίγο καιρό στα ράφια των βιβλιοπωλείων δίπλα από βραβευμένα παιδικά βιβλία που… υπογράφει ο ίδιος αλλά με το πραγματικό του όνομα, το οποίο είναι Πέτρος Χατζόπουλος. Με αφορμή όλα τα παραπάνω, ο Αύγουστος-Πέτρος έλυσε μερικές απορίες της AΤΗΕΝS VOICE.

Πώς γεννήθηκε η Ρόζα; Είναι μισή αυτοβιογραφία και μισή επινοημένη μπαλαφάρα – την έπλασα βασισμένος σε δικά μου ερωτικά καψόνια, κι έπειτα την άφησα να παίξει μπάλα παραληρώντας, και τραβώντας τα πάθη της στα άκρα. 

Μήπως η Ρόζα και οι ηδονιστικές της σχέσεις αναπαράγονται ολοένα και περισσότερα στην εικόνα της σημερινής πόλης; Δεν νομίζω πως η ηδονοθηρία έπαψε ποτέ – απ’ την εποχή των αυστραλοπιθήκων μέχρι σήμερα, όλοι την καύλα μας κυνηγάμε. Και σ’ ό,τι αφορά την πόλη, πολύ φοβάμαι ότι έχει καταντήσει ελαφρώς ξενέρωτη.

Πώς αισθάνθηκες βλέποντας την ηρωίδα σου να παίρνει σάρκα και οστά; Ήταν μια εμπειρία ευτυχής κι αλλόκοτη – τη Ρόζα τη θεωρούσα ανέκαθεν καρικατούρα, κι έτσι εξεπλάγην και κολακεύτηκα τρομερά όταν είδα την υστερία της να ζωντανεύει επί σκηνής.

Είχες λόγο στη διασκευή του κειμένου; Η εμπειρία της «Τεστοστερόνης» (σ.σ κινηματογραφική ταινία για την οποία ο συγγραφέας υπέγραψε το σενάριο και τη μουσική) μού έμαθε πως άλλη είν’ η δουλειά του ναύτη, κι άλλη του καντηλανάφτη. Είμαι κακομαθημένος δημιουργός – δεν θέλω να παίζω με τ’ άλλα παιδάκια. Επομένως, ούτε που πλησίασα τη διασκευή – γι’ αυτό και πέτυχε τόσο.

Έχουν περάσει πέντε χρόνια από τότε που η Ρόζα «έφυγε» από τα χέρια σου. Τώρα, τι έχεις να της πεις; Αφενός, να προσέχει μην πάθει τίποτα με τις μαλακίες που κάνει. Κι αφετέρου, να με επισκεφθεί κάποια στιγμή με τον πεντάχρονο γιο της, για τη συνέχεια του «Αυτοκτονώντας» που μου είχε υποσχεθεί.

Γράφεις πολύ, 20 τίτλοι βιβλίων στα 31 σου. Κάποιοι μιλάνε για αναπόφευκτες «εκπτώσεις» ποιότητας σε μια τόσο καταιγιστική παραγωγή... Γράφω πολύ διότι δεν έμαθα ποτέ να κάνω άλλη δουλειά. Επιπλέον, θεωρώ πως το γράψιμο, όπως και κάθε τέχνη, δεν γίνεται τεμπέλικα και με διαλείμματα εβδομάδων ή μηνών. Έτσι, γράφω κάθε μέρα, κι ευελπιστώ ότι, προϊόντος του χρόνου, τα βιβλία μου γίνονται καλύτερα. Κι όποιος πει για «εκπτώσεις» είναι οχτρός που με φθονεί.

Στη Σοβιετική  Ένωση το 1953 –τόπος και χρόνος που εκτυλίσσεται το «Δεκαέξι»– πώς βρέθηκες; Η μουσική με μετέφερε/ξαμόλησε στη μετασταλινική Ρωσία. Η αγάπη κι ο θαυμασμός μου για τον Σοστακόβιτς, η μουσική μου παιδεία (μακράν ευρύτερη απ’ τη λογοτεχνική), και η λαχτάρα μου να φτιάξω ένα μεγάλο μουσουργό και το κύκνειο άσμα του – καθώς το «Δεκαέξι» υφίσταται, έστω και σε πιανιστική μορφή μονάχα.

Συμβολίζει κάτι ο αριθμός 16; Για μένα θα ’λεγα όχι, αλλά για τον Ραμπίνοβιτς, πρωταγωνιστή-φάντασμα του βιβλίου, συμβολίζει τα πάντα. Και καθώς ο Ραμπίνοβιτς είμαι εγώ, είναι και για μένα ένας αριθμός φορτωμένος με μυστικά, ψέματα κι οδύνη.

Ένα «μουσικό θρίλερ» 500 σελίδων μήπως φοβίσει ένα αναγνωστικό κοινό χαμένο σε ένα κυκεώνα τίτλων; Με τους αναγνώστες μου με συνδέει μια σχέση αμοιβαίου πάθους κι αφοσίωσης, που μας κάνει άφοβους. Απ’ την άλλη, για όσους σκιάζονται από τα τούβλα, το καινούργιο βιβλιαράκι που οσονούπω τελειώνω είναι σεμνό και συμμαζεμένο, ζήτημα τριακόσιες σελίδες.

Γιατί στα βιβλία των ενηλίκων είστε ο Αύγουστος Κορτώ και στα παιδικά ο Πέτρος Χατζόπουλος; Διότι η περσόνα και τα βιβλία του Κορτώ μπορεί να λειτουργούσαν αποτρεπτικά σε μανούλες που θέλουν μεν βιβλία για τα σπλάγχνα τους, αλλά συγχρόνως θέλουν να τα προφυλάξουν από τυχόν ανώμαλους διαφθορείς.

Ετοιμάζετε κάτι για τα παιδάκια, κύριε Χατζόπουλε; Έτοιμο το ’χω. Είναι το τέταρτο βιβλίο στη σειρά του Κορνήλιου Κρικ, του σκίουρου-ντετέκτιβ, κι έχει τίτλο «Έγκλημα στο Τούνδρα Εξπρές». 

Info παράστασης: Σκηνοθεσία: Ελένη Δημητρακοπούλου. Παίζουν: Δήμητρα Βλάχου, Κατερίνα Καραγιάννη. Έως 23/5. Ηπείρου 41, 210 8834.002. Χορηγός επικοινωνίας η ATHENS VOICE.