Για την κινηματογραφική πρεμιέρα ξέρει καλύτερα ο Γιώργος Κρασσακόπουλος. Όταν όμως βρίσκεται στην πόλη ο άνθρωπος που έδωσε μορφή στο σενάριο του Mark Millar, μία από τις σημαντικότερες σχεδιαστικές πένες των τελευταίων 4 δεκαετιών, ο περίφημος JRJR, τότε έχουμε απορίες. Κι εκείνος απαντήσεις…
"Μάλλον, ήξερα από πολύ μικρός τι θα γίνω, επειδή ήταν κι ο πατέρας μου κομίστας. Παρότι εκείνος με απέτρεπε, στον τρίτο μου χρόνο στο κολέγιο ξεκίνησα part-time συνεργασία με τη Marvel.
Από 8 ετών, όταν διάβασα την πρώτη μου ιστορία Daredevil, ήμουν fan των σούπερ ηρώων. Ο καλύτερος χαρακτήρας είναι ο Spiderman (μου θυμίζει την παιδική μου ηλικία), αλλά αυτοί που απολαμβάνω να σχεδιάζω είναι ο Daredevil και ο Punisher. Ο πρώτος είναι χαρισματικός και ο δεύτερος μου θυμίζει ανθρώπους που ξέρω.
Η αγαπημένη μου δουλειά είναι το “Daredevil: The Man Without Fear” κι αυτό μάλλον με κάνει να διαλέξω τον Frank Miller ως αγαπημένο μου σεναριογράφο. Πάντα το καλό κόμικ ξεκινά από μια καλή ιστορία, οι εικονογράφοι μπαίνουμε αργότερα.
Το ίντερνετ προώθησε μια κοινή κόμικ γλώσσα και δημιούργησε μεγάλη παγκόσμια κοινότητα. Και μας βοήθησε στο κομμάτι της έρευνας, π.χ. όταν θέλω να σχεδιάσω τη μηχανή ενός ελικοπτέρου απλά googlάρω, δεν χρειάζεται να γυρνάω σε δεκάδες βιβλιοθήκες όπως παλιά. Δεν φοβάμαι τα ψηφιακά κόμικ, δεν είναι το ίδιο να τα διαβάζεις στο iPod με το να γυρίζεις τη σελίδα.
Το “Kick-Ass” είναι η πιο αντισυμβατική δουλειά που έχω κάνει, μια πραγματική διαθήκη που αφήνει ο Mark Millar. Είναι μια αντίστροφη ανάγνωση της υπερηρωικής παράδοσης. Ήταν μια πρόκληση που με βοήθησε να ανανεωθώ καλλιτεχνικά, εκεί που αισθανόμουν ότι επαναλαμβάνομαι, άλλωστε είμαι πολύ νέος για να αποκαλούμαι “παλιομοδίτης”.
Είμαι πολύ ικανοποιημένος από την κινηματογραφική μεταφορά, στην οποία συμμετέχω ως παραγωγός, ενώ έχω σκηνοθετήσει και μια μικρή animated σεκάνς. Οι μεταφορές των κόμικ στο σινεμά πάντα εξαρτώνται από την ιστορία. Αν είναι καλή, θα δουλέψουν – αν όχι θα είναι βαρετές.
Οι επόμενες δουλειές μου θα είναι λίγο πιο προσωπικές. Ετοιμάζω το “Smuggy + Bimbo”, βασισμένο σε δύο γκάνγκστερ που μεγάλωσαν με τους γονείς μου στα 40s. Και το “Jack The Cop”, μια ιστορία με ήρωα ένα νεκρό αστυνομικό που κάποτε ήταν συγκάτοικός μου."
«Τότε έγραφα για πράγματα που δεν είχαμε βρει ακόμα λέξεις να τα περιγράψουν, όπως η τοξική αρρενωπότητα, τα fake news), η κουλτούρα της επαγρύπνησης εναντίον φυλετικών προκαταλήψεων και διακρίσεων»
Το βιβλίο του Σέρχιο Πιτόλ «Η τέχνη της φυγής» (Δώμα, μετ. Αγγελική Βασιλάκου) είναι ο πρώτος τόμος της «Τριλογίας της μνήμης» του Μεξικανού συγγραφέα. Το ξεκίνησα και δεν μπορούσα να το αφήσω από τα χέρια μου.
Αυτή την εβδομάδα ασχολούμαστε με το πώς μπορεί να μιλήσει κανείς για κουίρ υποκείμενα στην ιστορία, μέσα από το δοκίμιο «Can and should we queer the past» του Justin Bengry
Greekling, όπως Γραικύλος, εκ του Graeculus: φράση υποτιμητική που χρησιμοποιούνταν από τους Ρωμαίους για συμπολίτες τους που ήθελαν να το παίζουν Έλληνες. Κατά (μειωτική) επέκταση: ο υποταγμένος Έλληνας
30°
