Βιβλιο

Στη χώρα της τελειότητας

«Η νέα ουτοπία» είναι ένα εύστοχο προείκασμα των ολοκληρωτικών καθεστώτων του 20ού αιώνα (εκδόσεις Nightread)

popa.jpg
Κατερίνα Σχινά
ΤΕΥΧΟΣ 704
2’ ΔΙΑΒΑΣΜΑ
Τζερόμ Κ. Τζερόμ, «Η νέα ουτοπία»

Η ολιγοσέλιδη σάτιρα του Τζερόμ Κ. Τζερόμ «Η νέα ουτοπία» ξαναεκδόθηκε πρόσφατα σε μετάφραση του Γ. Λαμπράκου από τις εκδόσεις Nightread.

Προς το τέλος του ωραίου και χρήσιμου βιβλίου «Περιήγηση στην ουτοπία» (μετ. Β. Τομανάς, εκδ. «Νησίδες») η ερευνήτρια Μαρία-Λουΐζα Μπερνέρι αφιερώνει λίγες σελίδες στους αντι-ουτοπιστές διανοούμενους, εκείνους που αντί να προσδεθούν στην προσδοκία του απόλυτου, πρόκριναν μια λιγότερο «τέλεια» αλλά περισσότερο ελεύθερη κοινωνία, όπου ο άνθρωπος δεν θα έχανε τη μοναδικότητά του, δεν θα μετατρεπόταν σε αποδοτική μηχανή, δεν θα απεμπολούσε κάθε διαφορά και ως εκ τούτου κάθε συγκίνηση που μπορεί να γεννήσει η ετερότητα. 

Ανάμεσά τους και στον Εβγκένι Ζαμιάτιν είναι και το ολοφάνερα εμπνευσμένο από το σοβιετικό καθεστώς δυστοπικό μυθιστόρημά του «Εμείς», που εκδόθηκε στη Ρωσία περί τα τέλη της δεκαετίας του 1920. Στο βιβλίο του ο Ζαμιάτιν περιγράφει την κοινωνία που έχει προκύψει από την εγκαθίδρυση του Μοναδικού Παγκόσμιου Κράτους, μια κοινωνία όπου η ελευθερία θεωρείται όχι μόνο περιττή αλλά και επικίνδυνη, όπου όλα ρυθμίζονται με μαθηματική ακρίβεια, όλοι, άνδρες και γυναίκες, φορούν μια πινακίδα με τον αριθμό τους και «κανένα μέλος της κοινωνίας δεν είναι «ένας» αλλά «ένας από», «ένας μεταξύ άλλων», «τόσο όμοιοι είμαστε». 

Αυτό που δεν αναφέρει, ωστόσο, η Μπερνέρι στο βιβλίο της, ίσως γιατί το αγνοούσε, είναι πόσες ομοιότητες έχει το «Εμείς» του Ζαμιάτιν με την ολιγοσέλιδη σάτιρα του Τζερόμ Κ. Τζερόμ «Η νέα ουτοπία», ένα εύστοχο προείκασμα των ολοκληρωτικών καθεστώτων του 20ού αιώνα, (παρότι γράφτηκε και δημοσιεύτηκε το 1891) το οποίο μεταφράστηκε πρώτη φορά από τον Αλέξανδρο Παπαδιαμάντη και ξαναεκδόθηκε πρόσφατα σε ωραία, αστραφτερή μετάφραση του Γ. Λαμπράκου, που υπογράφει και το επίμετρο. Όπως ο Ζαμιάτιν έτσι και ο Τζερόμ Κ. Τζερόμ περιγράφει μια κοινωνία όπου τα ονόματα των ανθρώπων έχουν εξαλειφθεί και αντικατασταθεί από αριθμούς (εφόσον η ύπαρξη αριστοκρατικών επιθέτων υπονομεύει την ισότητα), τα πάντα ρυθμίζονται αυστηρά βάσει προγράμματος και η σεξουαλική ζωή ακόμα κυλά σύμφωνα με επιστημονικές αρχές. Επιπλέον, προκειμένου κανείς να μην ξεχωρίζει από τον μέσο όρο και να μην υπάρχουν επικίνδυνα παραδείγματα «στον τομέα της διανοητικής ισχύος», μια χειρουργική επέμβαση στο κεφάλι «κατεβάζει τον εγκέφαλο στο μέσο επίπεδο»∙ όσο για την ομορφιά και τη σωματική ευρωστία, που και αυτές παράγουν ανισότητες, η προσφυγή σε προκρούστειες πρακτικές είναι η προσφορότερη λύση: «Όταν ένας άνδρας είναι άνω του μέσου ύψους, κόβουμε το ένα του πόδι ή χέρι ώστε τα πράγματα να γίνουν πιο ίσα∙ ας πούμε πως τον κλαδεύουμε λιγάκι». 

Η σάτιρα του Τζερόμ Κ. Τζερόμ φέρνει στο νου το δυστοπικό αφήγημα του Κουρτ Βόνεγκατ «Harrison Bergeron» (1961) όπου ένας «Γενικός Μειονεκτηματολόγος» και η ομάδα του επιβάλλουν αναπηρίες και κουσούρια σε προικισμένα άτομα (χωρίς ωστόσο να τα ακρωτηριάζουν) προκειμένου να επιβάλλουν ισότητα, ή το υποβλητικό μυθιστόρημα «Facial Justice» (1960) του Λ.Π. Χάρτλεϊ, όπου η εξαιρετικά όμορφη ηρωίδα υποχρεώνεται από το Υπουργείο Δικαιοσύνης Προσώπου να ανακατασκευάσει το πρόσωπό της προκειμένου να συμμορφωθεί με την κοινώς αποδεκτή νόρμα. Στη δυστοπία του Χάρτλεϊ όλα τα σπίτια είναι ίδια, ο έρωτας απαγορεύεται, η αριστεία αποθαρρύνεται, η ιδέα της βελτίωσης θεωρείται αντικοινωνική. Κυκλοφορεί μία μόνο εφημερίδα, η «Daily Leveller» (Καθημερινός ισοπεδωτής), που υποστηρίζει ότι τα γραμματικά και συντακτικά λάθη δεν πρέπει να αποκαθίστανται γιατί οποιαδήποτε διόρθωση προκαλεί φθόνο και πικρία. «Ας επικρατήσει ο χειρότερος!» είναι το σύνθημα που επικρατεί.

Τζερόμ Κ. Τζερόμ, «Η νέα ουτοπία»
Ο Τζερόμ Κ.Τζερόμ, ωστόσο, είναι κορυφαίος ευθυμογράφος – το αριστούργημά του «Τρεις σε μια βάρκα (χώρια ο σκύλος)» διαβάζεται και σήμερα με την ίδια ιλαρότητα που προκαλούσε εκατόν τριάντα χρόνια πριν. Αν κάτι τον απομακρύνει, λοιπόν, από τον ζόφο των επιγόνων του, είναι το χιούμορ του, καλόγνωμο, ψύχραιμο, νηφάλιο και ίσως λιγάκι μελαγχολικό. Η ιδανική κοινωνία που οραματίζονται οι «σοσιαλιστές» φίλοι του αφηγητή (μεταξύ πούρων και ακριβών κρασιών) και την οποία ο ίδιος θα ονειρευτεί εν είδει εφιάλτη, είναι η στρεβλή εφαρμογή ενός ευγενούς ιδεώδους, μια ιδέα που τανύστηκε πέρα από τα όριά της και έχασε το στόχο της. Ο άνθρωπος είναι η χαρά και ο πόνος του, οι διαψεύσεις και οι αγωνίες του, η αυτονομία του, η δυνατότητα να διαφέρει, λέει ο άγγλος συγγραφέας. Ο ιδιωτικός βίος είναι υφασμένος από προτιμήσεις και απορρίψεις∙ το άτομο δεν είναι δυνατόν να προσαρμόσει στη δημόσια κανονικότητα το σύνολο της ύπαρξής του, ούτε ο προσωπικός κόσμος να χαθεί μέσα στην απρόσωπη τάξη. Άλλωστε και το χιούμορ είναι μια μοναδική έκφραση της ατομικότητας.       

ΕΓΓΡΑΦΕΙΤΕ ΣΤΟ NEWSLETTER ΜΑΣ

Tα καλύτερα άρθρα της ημέρας έρχονται στο mail σου

ΠΡΟΣΦΑΤΑ

ΤΑ ΠΙΟ ΔΗΜΟΦΙΛΗ

ΔΙΑΒΑΖΟΝΤΑΙ ΠΑΝΤΑ

ΔΕΙΤΕ ΕΠΙΣΗΣ

Λέσχη Ανάγνωσης Νορβηγικής Λογοτεχνίας: Συζητήσεις γύρω από τη νεότερη και σύγχρονη νορβηγική λογοτεχνία
Λέσχη Ανάγνωσης Νορβηγικής Λογοτεχνίας: Συζητήσεις γύρω από τη νεότερη και σύγχρονη νορβηγική λογοτεχνία

Κάθε τελευταία Τετάρτη του μήνα, στις 7 μ.μ., το Ζάτοπεκ γεμίζει από χρώμα: κόκκινο, μπλε και λευκό ― της αγάπης, της θάλασσας και του χιονιού

Έχετε δει 20 από 200 άρθρα.