Τις δικές μας ελληνικές ιστορίες πότε θα τις δούμε;

Διαβάζω όλη μέρα, είναι η δουλειά μου. Είμαι επιμελήτρια βιβλίων ελληνικής λογοτεχνίας. Και το βράδυ βλέπω σειρές. Πολλά χρόνια τώρα, από την εποχή του Lost – πρέπει να ήταν 2007-2008. Με είχε καθηλώσει. Και συνέχισα ακάθεκτη. Big little lies, Αιχμηρά αντικείμενα, True detectives, τα πάντα...

Άρα δέκα χρόνια τώρα παρακολουθώ με προσήλωση. Και διαβάζω το ίδιο.

Διαβάζω και βλέπω ιστορίες κοινωνικο-πολιτικές, εποχής, αστυνομικές, αμερικάνικες, ευρωπαϊκές, σκανδιναβικές ειδικότερα, και πολλές ελληνικές − πολλές ελληνικές ιστορίες εννοώ, γιατί σειρές δεν έχουμε. Και είμαι και ευχαριστημένη από όλα αυτά.

Κι επειδή έχω δει πολύ καλές ξένες σειρές που βασίζονται σε βιβλία, ζηλεύω που δεν βλέπω να κάνουν το ίδιο κι εδώ τα κανάλια, οι παραγωγοί, οι σεναριογράφοι, οι σκηνοθέτες, οι ηθοποιοί.

Να μεταφέρουμε δηλαδή κι εμείς εδώ τη σπουδαία μας ελληνική πεζογραφία στην οθόνη, και στη μεγάλη αλλά και στη μικρή, μια και γι' αυτή μιλάμε. Σας βεβαιώνω –εκ των έσω!− ότι έχουμε πλούσια γκάμα και πολύ ενδιαφέρουσα ελληνική πεζογραφία. Εξωστρεφή και δυναμική. Σύγχρονο μυθιστόρημα και αστυνομικές ιστορίες. Η αστυνομική λογοτεχνία, η ελληνική, κερδίζει έδαφος στις μέρες μας.

Θα μου πείτε, ο κινηματογράφος και η τηλεόραση έχουν υψηλά μπάτζετ. Ναι, αλλά στην ελληνική τηλεόραση κατεβαίνουν οι σειρές η μία μετά την άλλη, και τα χρήματα πηγαίνουν κυρίως στο infotainment. Αρκετά με τα reality. Εμείς οι άνθρωποι της μυθοπλασίας τι θα κάνουμε, μόνο Netflix θα βλέπουμε;

Τις δικές μας ελληνικές ιστορίες πότε θα τις δούμε;