Η Κέλλυ Κουναλάκη γράφει «15 ιστορίες για την Απώλεια»

Γράφει ο Απόστολος Θηβαίος

---

Το σημείωμα για το βιβλίο της Κέλλυς Κουναλάκη, που θα παίξει μόνο τον ρόλο του θαυμαστικού σε ένα υπέροχο σύνολο, θα πρέπει να λάβει υπόψη του την εξής συνθήκη. Ή απλώς να λύσει τον μυστηριώδη γρίφο της Απώλειας που οι εκδόσεις Βακχικόν φέρνουν στα ράφια των βιβλιοπωλείων.

Οι ιστορίες με τους κοινούς αρμούς που γεννιούνται και πεθαίνουν στα στενά πλαίσια του βιβλίου διατυπώνουν ένα αίσθημα αντιστρόφως ανάλογο στην περίπτωση της δημιουργού. Οι φίλοι της −ή αλλιώς αυτές οι ξαφνικές φλόγες, αναγκαστικές, χίλιες και μία όψεις του συγγραφέα− κοιτάζουν τον κόσμο μέσα από το πρίσμα ενός γεγονότος τόσο δυναμικού και τόσο αδιάφορου ταυτόχρονα, όπως η απώλεια. Από τα μικρά ως τις πιο καίριες σημασίες της ύπαρξής μας, από τους αγαπημένους συνοδοιπόρους ως τις φριχτά κυνικές στατιστικές σαρώνουν πάντα ο χρόνος και η απώλεια. Ποτέ άλλοτε τόση στροφή στη μνήμη, σαν να μη σημαίνει τίποτε ο μέλλοντας χρόνος, ποτέ τόσο οδυνηρή η έννοια της απώλειας.

Η συγγραφέας πραγματεύεται το ανθρώπινο στοιχείο, η προσέγγισή της αφορά το πρόσωπο και μόνο. Τα πράγματα παίζουν έναν ρόλο μεταφυσικό, όμως στις ιστορίες της η ίδια ή κάποια άλλη που γυρεύει να μάθει τον τρόμο από την αρχή, κάποια οπλισμένη με όλο το θάρρος αυτού του κόσμου, κάποια με την αντοχή ενός κυματοθραύστη ζωγραφίζει στο χαρτί τις πιο παράξενες ψυχολογίες. Νύχτες ψυχοτρόπες, βουτηγμένες στην απώλεια, παράξενα σύμπαντα παράλληλα αυτού του κόσμου και αυτού του παιχνιδιού χαλασμένοι κανόνες.

Το βιβλίο «15 Ιστορίες για την Απώλεια» των εκδόσεων Βακχικόν κατατάσσει μεμιάς τη συγγραφέα σε εκείνες τις γραφές που κατορθώνουν να μεταθέσουν όλους τους υπερσυντέλικους στο παρόν, διαμορφώνοντας εσωτερικές αυλές, κρυμμένα οδοντιατρεία σαν εκείνο που σύχναζε ο θυελλώδης άγιος της οδού Σκουφά. Εκεί δεν κρύβεται το θαύμα και η πίκρα και ίσως το μυστήριο να παίρνει τη μορφή των πραγμάτων και των προσώπων που χάθηκαν για να αφοσιωθούν στη θηριωδία των απολεσθέντων.

Πόσοι άνθρωποι και πόσα πράγματα συνωστίζονται στους λόφους των παιχνιδιών από την ιστορία με τίτλο Τα ξεχασμένα, που για τον γράφοντα συνιστά ένα ακλόνητο επιχείρημα, κάπως αποστομωτικό, για εκείνους που στηλιτεύουν την αθρόα, τη δίχως ποιότητα τάχα βιβλιοπαραγωγή. Οφείλουμε εδώ να σημειώσουμε πως στις μέρες μας οι όροι δημιουργίας του βιβλίου ως αντικειμένου συνθέτουν μια παραγωγή και μια διαδικασία υποταγμένες πλήρως στο κοινό αίσθημα.

Ίσως ο μύθος της Αλίκης που ποτέ δεν επιστρέφει στη μικρή της πατρίδα, να πιάνεται εδώ από μια άλλη άκρη, ίσως η Αριάδνη που γελά υφαίνοντας τις ζωές μας, κρατώντας μας ζωντανούς να κατευθύνει σε άλλες διαδρομές τον μύθο. Ίσως αυτή η κουστωδία να είναι εξίσου μαγική με ό,τι παιδικό διασώζεται εντός μας. Η Κέλλυ, που καθώς προχωρεί στην σπαραχτική αυτή ιστορία, άλλη μια κερένια κούκλα αθροίζεται, άλλο ένα θύμα της άνοιξης, μια μελαγχολική νεότητα, σπαρμένη με εφιάλτες και άδολη ομορφιά γίνεται παρανάλωμα.Κάπου εκεί χωρά η απώλεια που καταπραϋντικά καταγράφεται τελικά ως απόσταση παρά ως μέγεθος. Τα κενά καλύπτουν οι μνήμες, κομμάτια από σπασμένους θρόνους, ρημαγμένοι Ενδυμίωνες μιας μέρας και μιας εποχής, τα κενά τροφοδοτούν οι μνήμες ώσπου τη δουλειά να την ολοκληρώσει το μεγαλειώδες, θολό υποφαές της ύπαρξης που δίχως περιστροφές επιβάλλεται από τα άκρα ως τις κεντρικές συνοικίες. Η συγγραφέας των Ξεχασμένων πονά το ίδιο με τον Λου, συμμερίζεται τη λύπη των κλειδιών. Όμως, μην με λησμόνει τη μικρή, φωτισμένη χαραμάδα που είναι το ίδιο το θαύμα.

Πού έχεις τα παλιά σου παιχνίδια; Το τραίνο, το αυτοκινητάκι, το ξύλινο σπαθί; Τον δικό σου άνθρωπο; Τρέξε να φέρεις το ξύλινο κουτί με τις λαμπρές ανακαλύψεις σου. Μην φοβάσαι, παλιά ήταν φωτογραφίες, ο καιρός όμως βλέπεις κατέστρεψε τα πάντα. Καμιά φορά ορισμένοι τολμηροί πασχίζουν να συνθέσουν τα κομμάτια, να βρουν πώς μοιάζει ένα στέρεο πρόσωπο, να μάθουν ξανά πώς δεν έχουν να μοιραστούμε παρά αυτά τα σώματα. Και ίσως η απώλειά τους αποφασιστικά να μετράει μες στους κόλπους του βίου μας. Μα είναι κηροστάτες και εικονοστάσια, μια συνήθεια σαν προσευχή έξω στις ερημιές. Μην διστάζεις, κοίταξε στο βάθος επιπλέει το παλιό σου πρόσωπο. Δεν σώζονται τα χαρακτηριστικά σου, δεν σώζονται γιατί τώρα πάνω σου παλιώνουν επτά, χαμένες πόλεις., Μια διόλου ευκαταφρόνητη απόσταση ανάμεσα σε σένα και σ΄εκείνη την παλιά ιστορία του κοριτισιού με την ανοιξιάτικη ομπρέλλα, την γιορτή στο χωριό με όλους ζωντανούς και ακμαίους, σε μια θρυλική εκδοχή της ζωής μας. Ξέρω, ξέρω είναι δύσκολο το αντίβαρο των άστρων και για να επιτευχθεί χρειάζεται έναν αποφασισμένο, τελικό σκοπό, απαιτείται ο τέλειος λαιμός της Βάκχας την ώρα που κοινωνεί την σύνοδο της ζωής.

Και που ίσως να συνιστά την πρώτη και τελευταία αφορμή για το εξαιρετικό βιβλίο της Κέλλυς Κουναλάκη. Απέναντι στους παράξενους πρωταγωνιστές των 15 Ιστοριών για την Απώλεια των εκδόσεων Βακχικόν, εμπρός στην αφοπλιστική τους τρυφερότητα αυτό το σημείωμα στέκει υποστηρικτικά. Και το κάνει με μια υπόμνηση θαυμαστική για την Κέλλυ Κουναλάκη που ήδη συγκαταλέγεται στην εγχώρια βιβλιοπαραγωγή από το 2017.

Δεν θα μου φέρεις τα παλιά σου παιχνίδια; Αν δεν θυμάσαι, δεν πειράζει, όλοι έχουμε σκοτώσει κάποτε κάτι δικό μας. Αυτά ποντάρουμε στην ζωή, ποτέ με το μέρος της. Καμιά φορά πιανόμαστε από κάτι μικρά φωτάκια και όλο επιστρέφουμε. Πονάμε λίγο και φεύγουμε περισσότεροι γιατί απλά μας νιώσαμε.