«Στην καρδιά του χειμώνα, ανακάλυπτα επιτέλους πως φύλαγα μέσα μου ένα αήττητο καλοκαίρι». Η φράση του Αλμπερ Καμί από το δοκίμιό του «Επιστροφή στην Τιπάζα» αποτελεί το έναυσμα για να αποτυπώσει η Ιζαμπέλ Αλιέντε μια σύγχρονη ρεαλιστική ιστορία που μιλάει τη γλώσσα της καρδιάς καθώς περιδιαβαίνει τις κοινωνικές και πολιτικές αναταράξεις των τελευταίων ετών.
Όλα αρχίζουν στο Μπρούκλιν τον Δεκέμβριο του 2015, κατά τη διάρκεια της χειρότερης θύελλας των τελευταίων ετών. Επιστρέφοντας από τον κτηνίατρο και τελώντας υπό σύγχυση και ανησυχία για τον γάτο του, ο Ρίτσαρντ Μπάουμαστερ τρακάρει ελαφρά τη Lexus της Έβελιν Ορτέγα. Εκείνος προσφέρεται αμέσως να αναλάβει τη ζημιά και της δίνει την κάρτα του, εκείνη όμως πανικοβάλλεται και τρέπεται σε φυγή. Μόνο που λίγες ώρες αργότερα, εμφανίζεται απρόσμενα στην πόρτα του εκλιπαρώντας για βοήθεια. Ο Ρίτσαρντ προσπαθεί να την ηρεμήσει και να αποκρυπτογραφήσει τα λόγια της, που βγαίνουν με δυσκολία. Στην προσπάθειά του αυτή καλεί ενισχύσεις: τη γειτόνισσά του Λουσία Μαράθ. Μόνο που κανείς τους δεν υποψιάζεται πού θα οδηγήσει αυτή η μοιραία συνάντηση και πόσα θα ανακαλύψουν στους δαιδαλώδεις διαδρόμους των αναμνήσεων και στα μονοπάτια που θα ακολουθήσουν για να σώσουν την Έβελιν από το μυστικό που απειλεί να καταστρέψει τη ζωή της.
Ένα περιπετειώδες ταξίδι που ενώνει για πάντα τρεις μοναχικούς ανθρώπους και ανασκαλεύει τις στάχτες του παρελθόντος, για να λυτρώσει τις ψυχές τους από ενοχές και πληγές που αιμορραγούν. Μια ιστορία του σήμερα που στηρίζει τη δύναμή της στο χθες. Μια ιστορία που ακροβατεί ανάμεσα στην απώλεια και στην αγάπη, στον πόνο και στον έρωτα, στο μίσος και στη φιλία, στις κτηνωδίες που προκαλούν οι άνθρωποι και στην ελπίδα για μια δεύτερη ευκαιρία.
«Τα δάκρυα μας κάνουν καλό, μας ξεπλένουν από μέσα».
Ένα τρακάρισμα και μια αποκάλυψη αποτελούν την αφορμή για να δώσει η συγγραφέας πνοή σε μια συναρπαστική και συγκινητική ιστορία, από εκείνες που καταφέρνουν να αγγίξουν ευαίσθητες χορδές, να προβληματίσουν, να φωτίσουν αθέατες πλευρές της ιστορίας, να αναδείξουν τις ανοιχτές κοινωνικές πληγές που ακόμα αιμορραγούν και να προβάλλουν τη σπουδαιότητα της αγάπης σε όλες τις εκφάνσεις της. Απλά, λιτά και με γνώμονα τον άνθρωπο, η Αλιέντε επιστρατεύει την ευελιξία της πένας της και τη στιβαρότητα του λόγου της και πλάθει μια γλυκόπικρη ιστορία που κινείται με δεξιοτεχνία και εντιμότητα στο μονοπάτι της ζωής, χωρίς εξωραϊσμούς και συναισθηματικές κορώνες.
«Η καρδιά δε σπάει σαν το αυγό. Κι αν ήταν σαν αυγό, καλύτερα δεν είναι να το σπάσεις για να ξεχυθούν τα συναισθήματα; Αυτό είναι το τίμημα μιας ζωής που αξίζει κανείς να ζει».
Μετανάστευση και αλκοολισμός, επάρατη νόσος και θάνατος, συμμορίες και θρησκεία. Όλα δεμένα με αόρατες κλωστές δημιουργώντας μια πλοκή που σταδιακά ανάβει σπίθες και προκαλεί κάθε ήρωα να αναμετρηθεί με το παρελθόν του και τον ίδιο του τον εαυτό. Καθένας τους εκμυστηρεύεται μυστικά και ενοχές που τον βασανίζουν και στοιχειώνουν τη ζωή του, παραδέχεται λάθη, διηγείται την προσωπική του ιστορία που είναι άρρηκτα συνυφασμένη με τους τόπους που αναγκάστηκε να μετοικήσει, για να γλιτώσει από τα φαντάσματα του χθες και να κάνει μια νέα αρχή.
Χαρακτήρες οικείοι, σύγχρονοι, απτοί, οι οποίοι υπομένουν στωικά τις εξελίξεις της ζωής τους και να κινούνται με απόλυτη ησυχία στο περιθώριο της ζωής, καλούνται ξαφνικά να πάρουν τις καταστάσεις στα χέρια τους και να ρισκάρουν. Να βγουν έξω από τις ασφαλείς γραμμές και τα οριοθετημένα περιγράμματά τους και να τολμήσουν να διακινδυνέψουν τη ρουτίνα τους, για να συμπαρασταθούν, για να σώσουν τον συνάνθρωπό τους, για να προσφέρουν θαλπωρή και κατανόηση. Ένα δύσκολο εγχείρημα που έχουν τη γενναιότητα και οι τρεις να φέρουν εις πέρας κρατώντας ο ένας το χέρι του άλλου σφιχτά. Ο Ρίτσαρντ, η Λουσία και η Έβελιν γίνονται ένα απέναντι στον κίνδυνο και ακολουθούν τη διαδρομή της πίστης, της συμπόνιας, της αλληλεγγύης με όποιο κόστος. Έτοιμοι να πληρώσουν το τίμημα της απόφασής τους και να υποστούν τις συνέπειες. Μόνο που το ταξίδι είναι μεγάλο και η διαδρομή κρύβει τη μεγαλύτερη έκπληξη: τη λύτρωση.
«Μην κάθεσαι και φτιάχνεις λίστες μ’ αυτά που σου λείπουν, μαμά, φτιάξε μ’ αυτά που έχεις».
Ένα μυθιστόρημα που καταφέρνει να φέρει την άνοιξη στην καρδιά του χειμώνα και να αναζωπυρώσει τη δύναμη της πίστης και της τρυφερότητας, του έρωτα και της φιλίας ανευ όρων.
Ρωτήσαμε 10 προσωπικότητες από τους χώρους των τεχνών, των βιβλίων, της πολιτικής και της ακαδημαϊκής ζωής να μας μιλήσουν για τα τρία βιβλία που διάβασαν και αγάπησαν περισσότερο μέσα στο 2024. (Έχουμε κι ένα έξτρα. Κι είναι, φυσικά, ποίηση.)
«Προσπάθησα να γράψω ένα ποίημα που δεν παραιτείται, δεν παραδίδεται, δεν σηκώνει αμαχητί τα χέρια ψηλά, δεν το βάζει στα πόδια μπροστά στην αγριάδα και τη σκληρότητα της ζωής και της εποχής»
Το βιβλίο του, με τον τίτλο «Στον ίδιο δρόμο», είναι από κάθε άποψη ένα γοητευτικό ανάγνωσμα. Τόσο γιατί αφηγείται μια γοητευτική ζωή, όσο και γιατί είναι γοητευτική η γραφή του.
Ο τόμος αριθμεί τον εικοστό τρίτο της σειράς «Ο Κύκλος των Μουσείων», μιας εκδοτικής πρωτοβουλίας η οποία αποτελεί μακρά πολιτιστική συνεισφορά στο πλούσιο αρχαιολογικό απόθεμα της Ελλάδας.
8°
