H σαγήνη της Άπω Ανατολής

Πριν λίγα χρόνια ταξίδεψα στην Ιαπωνία, πριν λίγους μήνες ήμουν στο Βιετνάμ και την Καμπότζη, σε λίγες ώρες θα  πετάω για Κεϋλάνη. Χωρίς αμφιβολία, η Άπω Ανατολή με έλκει. Μάλιστα, πιστεύω ότι σε μια προηγούμενη ζωή μου έχω υπάρξει Ιάπων – όχι απαραίτητα ο Τανιζάκι. Δεν είναι ότι λατρεύω το σούσι ή ότι μου αρέσει να κοιμάμαι σε φουτόν, αλλά σίγουρα  σαγηνεύομαι από τη λογοτεχνία και το σινεμά της. Οι ιάπωνες συγγραφείς πιάνουν μεγάλο χώρο στα ράφια της βιβλιοθήκης μου –και της καρδιάς μου–, ενώ τα «Όνειρα» του Κουροσάβα είναι η αγαπημένη μου ταινία – ιδίως η σκηνή στο χιόνι.

Ωστόσο, μέχρι σήμερα δεν είχα διαβάσει τη λογοτεχνία χωρών όπως το Βιετνάμ ή η Κορέα. Ώσπου έπεσαν στα χέρια μου –σε κάποιο συνοικιακό βιβλιοπωλείο, σε ώρα μεσημεριού– δύο μυθιστορήματα που τα σήκωσα απ’ τον πάγκο επειδή πρώτα απ’ όλα μου άρεσαν τα εξώφυλλά τους: «Ο συνοδοιπόρος», του Βιέτ Θαν Νουέν (εκδ. Utopia), και το «Πατσίνκο», της Μιν Γιν Λι (εκδ. Ίκαρος). Ο μεν Βιέτ είναι Βιετναμέζος, η δε Μιν Κορεάτισσα. Συνομήλικοι οι δυο τους, σχεδόν πενηντάρηδες. Αγόρασα και τα δυο μυθιστορήματα παρευθύς, κάτω από το έκπληκτο βλέμμα του βιβλιοπώλη που δεν είχε συνηθίσει σε τόση γαλαντομία εκ μέρους μου.

Ξεκίνησα να διαβάζω τον «Συνοδοιπόρο». Ο Βιετναμέζος συγγραφέας του αναφέρεται στον πόλεμο του Βιετνάμ από την πλευρά των ηττημένων Νοτίων που αναγκάζονται να εγκαταλείψουν τη χώρα τους –όσοι μπόρεσαν, τέλος πάντων– για να εγκατασταθούν στις ΗΠΑ, την προστάτιδα Δύναμη ως την πτώση της Σαϊγκόν. Ο κεντρικός ήρωας είναι ένας διπλός κατάσκοπος που, ενώ υπηρετεί την ηγεσία του νότου, δίνει σημαντικές πληροφορίες στους κομμουνιστές του βορρά. Ώσπου η διπροσωπία του αποκαλύπτεται και καλείται να πληρώσει το τίμημα.

Σαγηνευτικό στην ανάγνωσή του –γκρο μπετόν λογοτεχνία– μας δίνει μια ξεκάθαρη εικόνα του διαβόητου εκείνου πολέμου που κράτησε τόσα χρόνια και τέλειωσε με ταινίες του Χόλιγουντ. Το βιβλίο κέρδισε το Πούλιτζερ στην Αμερική και μεταφράστηκε επαναστατικά από τον Γιώργο-Ίκαρο Μπαμπασάκη (εύγε, νέε μου!)

Ομολογώ ότι το δεύτερο μυθιστόρημα, το «Πατσίνκο», με κέρδισε περισσότερο. Ίσως επειδή μεγάλο μέρος του ξετυλίγεται στην Ιαπωνία – κι εγώ, ως γνωστόν, είμαι Ιάπων της διασποράς. Πάντως, ξεκινάει στην Κορέα. Η συγγραφέας του, ύστερα από έρευνες που πήραν χρόνια, όπως λέει η ίδια, ύστερα από απορρίψεις και απογοητεύσεις, αφού κερδίζει μια υποτροφία που της δίνει την άνεση χρόνου να δουλέψει απερίσπαστη (όπως ακριβώς συμβαίνει και στην Ελλάδα, μ’ άλλα λόγια), ολοκληρώνει το επτακοσίων σελίδων πόνημά της που –για καλή τύχη του τολμητία αναγνώστη– αποδεικνύεται συναρπαστικό. Ένα μυθιστόρημα για μια οικογένεια που μεταναστεύει για οικονομικούς λόγους από την Κορέα στην Ιαπωνία και βιώνει όλα τα καλά και τα δυσάρεστα μιας μετοικεσίας.

Επτά βράδια ανάγνωσης πέρασα μ’ εκείνη την οικογένεια, με τα παιδιά και τα δισέγγονά της, με τα όνειρα και τις προσδοκίες της. Διάβαζα εκατό σελίδες κάθε βράδυ. Το επόμενο ταξίδι μου θα είναι στην Κορέα.

 Αριγκατό, κοζάι μας.