H παρουσία μου κάτω από τα πόδια σου

Νομίζω κανείς τους δεν είχε όρεξη να πει την αλήθεια
Έτσι αποφασίσαμε να κοιταζόμαστε στα μάτια
χαρωπά
Με την ασφάλεια και τη σιγουριά
Για το άλλοθί μας
Μόνο η μυρωδιά από τα τασάκια χαλούσε κάπως την ατμόσφαιρα
μια μικρή παραφωνία
Μα πού και πού
Είναι προτιμότερο ορισμένες αισθήσεις μας
να παραβλέπονται
Εξάλλου, περάσαμε τόσα για να φτάσουμε εδώ.

Θυμάμαι αρχές ενός καλοκαιριού, πρέπει να ήμουν 6-7 χρονών και μέναμε τότε στη Ρόδο, μπήκα στο σπίτι αργά το απόγευμα μετά το παιχνίδι στην πιλοτή και η μητέρα μου μού είπε πως ο μπαμπάς ήταν στο απέναντι ξενοδοχείο και πως έπρεπε να πάω απευθείας εκεί γιατί είχα σπάσει μια τζαμαρία ή κάτι τέτοιο. Αμέσως κατάλαβα τι είχε συμβεί, γιατί είχα αυτήν την μανία να χαλάω τα παιχνίδια μου και να τα πετάω στο απέναντι μπαλκόνι του ξενοδοχείου. Σβόλοι, αυτοκινητάκια, στρατιωτάκια, οτιδήποτε. Πήγα στο ξενοδοχείο και βρήκα τον πατέρα μου σκυθρωπό μαζί με τον ιδιοκτήτη του ξενοδοχείου που κρατούσε μια μαύρη σακούλα σκουπιδιών μέσα από την οποία άρχισε να βγάζει συνεχώς χαλασμένα παιχνίδια και να με ρωτάει "Αυτό είναι δικό σου;" "Ναι" "Αυτό είναι δικό σου;" "Ναι", "Αυτό είναι δικό σου;" "Ναι" "Αυτό είναι δικό σου;" "Ναι".Τότε βγάζει μια ροζ μπαλίτσα, μια τόση δα πλαστική ροζ μπαλίτσα, όχι μεγαλύτερη από ένα νόμισμα των 2 ευρώ, μια μπαλίτσα που μπορεί να την είχαν ξεχάσει οι τελευταίοι τουρίστες του δωματίου ή να την είχε βρέξει ο ίδιος ο ουρανός, μια ροζ μπαλίτσα που η σύγκρουση της δεν θα μπορούσε να αναταράξει ούτε την επιφάνεια ενός ποτηριού με νερό, και με ρωτάει αν αυτή ήταν δικιά μου. Εγώ τότε, φουσκωμένος από δικαίωση, απαντάω πως όχι,αυτό δεν είναι δικό μου παιχνίδι, γιατί μέσα σε αυτήν την τόση δα ροζ μπαλίτσα κρυβόταν όλη η αθωότητα μου. Αφού ούτε εγώ ούτε κανείς άλλος είδε ή άκουσε το τζάμι να σπάει, μπορεί να έγινε και από την ροζ αυτή μπαλίτσα.

Στο έξωφυλλο: Eίναι 37 χρονών, πάνω κάτω. Του αρέσει να τρώει, να τρέχει, να κυνηγάει και να κυνηγιέται. Πάει πάντα για το μπαλάκι μα δεν το φέρνει ποτέ πίσω. Ξεχύνεται στη φύση και ψυχεδελιάζεται. Κάνει και μακροβούτι, τον πιο πολύ καιρό όμως τον περνάει σπίτι, από τον καναπέ στο κρεβάτι και πάλι πίσω. Δε θα έπρεπε να παραπονιέται, μερικές φορές όμως το κάνει.
Ακόμα: Ο Χρήστος Πυθαράς γεννήθηκε το 1981, το Δεκέμβρη. Σπούδασε Σκηνοθεσία Κινηματογράφου στο Εδιμβούργο. Ο καιρός της Σκωτίας, του άφησε «κουσούρι» την επιθυμία για κολύμπι σε όσο πιο κρύες θάλασσες. Διδάσκει Ντοκιμαντέρ στο Deree και είναι ο ιδρυτής και βασικός εισηγητής του Filmschool.gr. Έχει σκηνοθετήσει δύο μεγάλου μήκους ταινίες και τρεις θεατρικές παραστάσεις. Μετά τις Λευκές Μέρες το 2013, η «H παρουσία μου κάτω από τα πόδια σου» είναι η 2η ποιητική συλλογή του, που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Αστάρτη.