Στις 15 Οκτωβρίου πρόκειται να κυκλοφορήσει από τις εκδόσεις Μεταίχμιο ένα ενδιαφέρον βιβλίο που πραγματεύεται το εξαιρετικά επίκαιρο θέμα της Χρυσής Αυγής. Τίτλος του: «Τα “καθαρά χέρια” της Χρυσής Αυγής, Εφαρμογές ναζιστικής καθαρότητας».
Ο συγγραφέας του Κωστής Παπαϊωάννου εξετάζει τη λειτουργία της Χρυσής Αυγής ως «εθνικού απολυμαντικού», παρακολουθώντας την εκρηκτική πορεία ανόδου μέχρι τις συλλήψεις του αρχηγού και στελεχών της. Στο βιβλίο εξετάζονται επίσης: η καθολική επέκταση του νεοναζισμού που επιχειρεί να μην αφήσει καμιά γωνιά του δημόσιου βίου ανέλεγκτη και «ύποπτα ακάθαρτη». Τα επικίνδυνα «λοιμώδη νοσήματα» στην εκπαίδευση, την τέχνη, τη διανόηση. Οι στόχοι της εκκαθάρισης και η βίαιη τελετουργία των ταγμάτων εφόδου. Η ώσμωση των νεοναζί με την αστυνομία. Η επέκταση στον δημόσιο χώρο με πρακτικές Μαφίας. Με λίγα λόγια, σκιαγραφείται ο διάχυτος εκφασισμός του κοινωνικού σώματος και η υιοθέτηση της ακροδεξιάς ατζέντας από μέλη του πολιτικού προσωπικού.
Ο χώρος της πολιτικής πρέπει να αποστειρωθεί. «Να ξεβρομίσει ο τόπος». Ο πολιτικός λόγος αποικιοποιείται από τον λόγο περί ηθικής, κάτι σύνηθες στον φασισμό. Έτσι, προκύπτει νομοτελειακά η εκκαθάριση από τα συμπτώματα της φθοράς: διαφθορά, ανομία, προδοσία, κομματοκρατία, συνδικαλισμός, εξαρτήσεις από ξένους πάτρoνες και δανειστές, ελίτ και πλουτοκρατία.
Σε τι συμπυκνώνονται τα δείγματα της παρακμής; Στο ίδιο κείμενο θέσεων μπορεί κανείς να εντοπίσει την εικόνα που παρουσιάζει η Μεταπολίτευση. «Οι δύο βασικοί πυλώνες της μεταπολιτευτικής δημοκρατίας είναι: 1. Η χρηματοπιστωτική πλουτοκρατία που εξακολουθεί και σήμερα να λυμαίνεται τον πλούτο της πατρίδας, μέσω της μνημονιακής εξάρτησης από τους διεθνείς τοκογλύφους, των οποίων αποτελεί τοπική απόληξη. (…) 2. Οι κρατικοδίαιτες συνδικαλιστικές συντεχνίες που αποτελούνται από προνομιούχους νεοαστούς εργατοπατέρες και υπαλλήλους άνευ αντικειμένου και εργασίας –επί δεκαετίες άεργους κηφήνες– που συνεχίζουν να αμείβονται από το Δημόσιο και να ταλαιπωρούν τον λαό, οχυρωμένοι στα συνδικαλιστικά και συντεχνιακά τους προνόμια. Στην κατηγορία αυτή έχουν προσκολληθεί και εκατοντάδες χιλιάδες υπάλληλοι του Δημοσίου που διορίστηκαν αναξιοκρατικά και σε θέσεις άνευ αντικειμένου, με μόνο στόχο τη στήριξη του κομματικού κράτους».
Ο 2ος πυλώνας της μεταπολιτευτικής δημοκρατικής κρίσης, όπως ακριβώς διατυπώνεται από τη ΧΑ, αποτελεί και τον πυρήνα του κυρίαρχου αφηγήματος που προβάλλεται από όσα ΜΜΕ και πολιτικές δυνάμεις προωθούν την πολιτική του δόγματος σοκ και των μέτρων ακραίας λιτότητας. Στο σχήμα δηλαδή «συντεχνίες-συνδικαλιστές-τεμπέληδες-προνομιούχοι του δημοσίου» το δόγμα της νεοναζιστικής καθαρότητας δεν παρουσιάζει καμιά απόκλιση, ουσιαστική ή λεκτική, από τη νεοφιλελεύθερη οπτική και τις απαιτήσεις του διεθνούς οικονομικού παράγοντα.
Στη συνολική πολεμική κατά του πυλώνα αυτού, δηλαδή και κατά του κράτους πρόνοιας, η ΧΑ δηλώνει παρούσα. Τι άλλο μπορεί να υπονοεί ο υπολογισμός του αριθμού των υπαλλήλων (εκατοντάδες χιλιάδες) που πρέπει να φύγουν; Αναφέρεται άλλωστε σαφέστατα: «Άμεση απόλυση όσων προσελήφθησαν παράνομα και αναξιοκρατικά».
Παράλληλα, σε ό,τι αφορά τον 1ο πυλώνα, παρατηρούμε σημαντική απόκλιση από τη νεοφιλελεύθερη επιχειρηματολογία και ρητορική: «χρηματοπιστωτική πλουτοκρατία, εξάρτηση από διεθνείς τοκογλύφους, οικογένειες που κρατούν στα χέρια τους μέσα παραγωγής και μέσα ενημέρωσης και ανεβοκατεβάζουν κυβερνήσεις». Μόνο που αυτό ακριβώς το σημείο επιτρέπει μια ανέξοδη ρητορική που ικανοποιεί το αντιπλουτοκρατικό συνεχές και την αντιμνημονιακή συγκυρία. Η ρητορική αυτή αποδεικνύεται απολύτως ασύμβατη με τη στάση της ΧΑ στα ίδια ζητήματα εντός κοινοβουλίου. Αρκεί η υπόμνηση της θέσης της στα ζητήματα φορολόγησης του εφοπλιστικού κεφαλαίου, πώλησης τραπεζών και ρύθμισης των χρεών των ΠΑΕ. Πάντοτε στάθηκε με συνέπεια στο πλευρό της «χρηματοπιστωτικής πλουτοκρατίας που εξακολουθεί και σήμερα να λυμαίνεται τον πλούτο της πατρίδας».
Συγκεκριμένος λοιπόν ο λόγος σε όσα νεοφιλελεύθερα εφαρμόζονται, γενικόλογος και μπρουτάλ σε όσα αντικαπιταλιστικά χρειάζονται έμπρακτη απόδειξη. Ο λόγος της ΧΑ κατά του κεφαλαίου είναι λόγος ασπόνδυλος. Μιλάει περισσότερο για τραπεζίτες, δανειστές και τοκογλύφους, κλείνοντας το μάτι στο αντισημιτικό στερεότυπο, και όχι για την ίδια την ουσία των κεφαλαιοκρατικών σχέσεων. Σκιαγραφούνται οι κακοί κεφαλαιοκράτες που πίνουν το αίμα του λαού και εξαπολύεται γενικόλογη δημόσια καταγγελία του κεφαλαίου, την ώρα που ιδιωτικά βρίσκονται σε εξέλιξη αμοιβαία επωφελείς επαφές με τους εκπροσώπους του.
Η ΧΑ ακολουθεί τα κλασικά βήματα του φασισμού προς την κατάκτηση της εξουσίας. Απευθύνεται στους εξαθλιωμένους του ιδιωτικού τομέα, τους άνεργους και τους χαμηλοσυνταξιούχους, γλείφει τις πληγές των πιεσμένων μεσοστρωμάτων, παροξύνει την οργή των μικροαστών που έχουν χάσει τη γη κάτω από τα πόδια τους ενώ ταυτόχρονα νεύει στο μεγάλο κεφάλαιο.
Αλλά και η στάση της απέναντι στο κράτος είναι η παραδοσιακή ακροδεξιά στάση: λιγότερο δημόσιο γενικά, περισσότερο δημόσιο ειδικά. Στον τομέα, για παράδειγμα, της δημόσιας ασφάλειας διαβάζουμε για επανίδρυση της Χωροφυλακής, δημιουργία νέας Ειδικής Μονάδος της Αστυνομίας με βαρύ επιθετικό οπλισμό, απόσυρση αστυνομικών υπαλλήλων από υπηρεσίες γραφείου και κάλυψη των θέσεων με μετατάξεις από τον ευρύτερο δημόσιο τομέα. Με άλλα λόγια, αύξηση του προσωπικού ασφαλείας ενώ ήδη η ΕΛΑΣ είναι αναλογικά από τις πολυπληθέστερες αστυνομίες διεθνώς.
Οι διαστρεβλώσεις της πραγματικότητας από τον Άιχμαν ήταν φρικτές εξαιτίας των φρικαλεοτήτων με τις οποίες σχετίζονταν, αλλά από άποψης αρχής δεν διέφεραν πολύ από πράγματα που όντως συνέβησαν στη μεταχιτλερική Γερμανία. Υπάρχει για παράδειγμα ο πρώην υπουργός Άμυνας Φραντς Γιόζεφ Στράους, που πρόσφατα έκανε προεκλογική εκστρατεία εναντίον του νυν δημάρχου του Δυτικού Βερολίνου Βίλυ Μπραντ, ο οποίος είχε μεταναστεύσει στη Νορβηγία κατά τη χιτλερική περίοδο. Ο Στράους υπέβαλε στον Μπραντ μια πολυδημοσιευμένη και φαινομενικά πολύ εύστοχη ερώτηση –«Τι κάνατε τα δώδεκα αυτά χρόνια έξω από τη Γερμανία; Εμείς εδώ στη Γερμανία ξέρουμε τι κάναμε»– με απόλυτη ατιμωρησία, χωρίς ούτε ένας να σπαράξει, άσε δε να θυμίσει στο πρώην μέλος της κυβέρνησης της Βόννης πως ήταν ήδη διαβόητο το τι έκαναν όλα αυτά τα χρόνια οι Γερμανοί στη Γερμανία.
Σε πολιτικό και ιστορικό επίπεδο, το φρούριο που πρέπει να γκρεμιστεί είναι η Μεταπολίτευση. Πίσω από τη διαρκή κριτική προς τα δεινά της και τις διαπιστώσεις περί του τέλους της, δύσκολα κρύβεται ένας λόγος τελεστικός και υπονοείται η ώρα της ρεβάνς. Ο λόγος αυτός καλύπτει ένα ευρύ φάσμα. Επιχαίρει ο κ. Βορίδης επειδή «οι ψευδοαξίες της γενιάς του Πολυτεχνείου ενταφιάστηκαν». Απειλεί και ο κ. Δένδιας: «Ήρθε η ώρα η χώρα να κλείσει τους λογαριασμούς που μένουν ανοιχτοί από το 1974-1975». Και πιο προωθημένος ο κ. Χρυσοχοΐδης: «Ένα κυρίαρχο –αν και αδιαμόρφωτο ακόμη– ρεύμα ζητάει ακριβώς αυτό, Λευτεριά από τη Μεταπολίτευση». Και εάν η πολιτική διαδρομή του κ. Βορίδη εξηγεί τη σπουδή της ρεβάνς, οι υπόλοιπες οιμωγές και κατάρες για τον κύκλο που άνοιξε το 1974, η συλλήβδην απαξίωση της Μεταπολίτευσης με πρόσχημα υπαρκτές πολιτικές και κοινωνικές στρεβλώσεις και η εκδικητική μανία των –όψιμων επί το πλείστον– επικριτών αυτών των στρεβλώσεων αποτελούν αξιοσημείωτο φαινόμενο.
Στη μάχη αυτή, γύρω από το σώμα και το πνεύμα της Μεταπολίτευσης, όπλα είναι οι λέξεις: συντεχνίες, λαϊκισμός, προνόμια, πελατειακό κράτος, διαφθορά. Οι πολέμιοι του πνεύματος της Μεταπολίτευσης λησμονούν ποιο ήταν το προηγούμενο στάδιο, το «πνεύμα της δικτατορίας». Ο «αντιμεταπολιτευτικός» λόγος συνδυάζει την ελληνική ιδιαιτερότητα με την υπερβολική δημοκρατία: «Σας δώσαμε δημοκρατία και ευημερία αλλά το παραξηλώσατε. Ώρα να τελειώνουμε και με τα δυο».
Ο Νορμπέρτο Μπόμπιο μιλούσε για την ασύγκριτη υπεροχή της δημοκρατίας, ακόμα και της πιο ξεχαρβαλωμένης, όπως η δική μας, έναντι του φασισμού και του ρατσισμού. Όσοι σήμερα μιλάνε μόνο για το ξεχαρβάλωμα και όχι για τη δημοκρατία κλείνουν το μάτι στους ηττημένους της Μεταπολίτευσης του 1974. Στον βαθμό που μπορεί η ΧΑ να θεωρηθεί προνομιακός εκφραστής των ηττημένων, ακολουθεί την τακτική της «επαγωγικής κλιμάκωσης»: εκμεταλλεύεται την κρίση της ώριμης Μεταπολίτευσης για να καταγγείλει τη Μεταπολίτευση, εκμεταλλεύεται τα πολλά τρωτά της μεταπολιτευτικής δημοκρατίας για να καταγγείλει τη δημοκρατία. Συστηματικά παρουσιάζεται η δημοκρατία ως εστία εγγενούς διαφθοράς και ανομίας. Εκεί εμφιλοχωρεί στον λόγο περί κάθαρσης το αίτημα κατάργησης των «κεκτημένων της δημοκρατίας». Μαζί δηλαδή με την καταπολέμηση της διαφθοράς θα έρθει και η ακύρωση των «δικαιωμάτων» (πάντα εντός εισαγωγικών τα «δικαιώματα» στον ακροδεξιό λόγο). Αυτά τα «δικαιώματα» αντιδιαστέλλονται προς τα δικαιώματα των Ελλήνων που κανείς δεν τα φροντίζει.
Στις δηλώσεις τους τα μέλη της ΧΑ κοιτούν κατάματα τον φακό και φτύνουν τις λέξεις «η δημοκρατία σας» και «το κοινοβούλιό σας». Παλιότερα το έκαναν για να πιστωθούν τον διάχυτο αντικοινοβουλευτισμό της ύφεσης. Τώρα πια το κάνουν για να ντύσουν με μανδύα πολιτικής δίωξης τις κατηγορίες για εγκλήματα του κοινού ποινικού δικαίου: «Η δημοκρατία σας λέει πως είμαστε μαφιόζοι, η δημοκρατία σας ασθενεί, άρα δεν είμαστε μαφιόζοι».
*Το βιβλίο Τα «καθαρά χέρια» της Χρυσής Αυγής του Κωστή Παπαϊωάννου κυκλοφορεί την Τρίτη 15 Οκτωβρίου 2013 σε όλα τα βιβλιοπωλεία από τις εκδόσεις ΜΕΤΑΙΧΜΙΟ.
Ένα βιβλίο μυστηρίου για ένα κορίτσι που μεγαλώνει προσπαθώντας ν’ ανακαλύψει τον εαυτό του, αλλά και το κατά πόσο ο Αμερικανός πατέρας του ήταν μπλεγμένος με την Απριλιανή χούντα
Μιλήσαμε για το νέο του βιβλίο, ένα μυθιστόρημα για τη μονίμως φευγαλέα αίσθηση της μητέρας του, αλλά και τον τρόπο με τον οποίο η μνήμη πλάθει την προσωπική ιστορία
16°
