Λέγεται Άνια Βουλούδη και έχει τη σωστή φόρμουλα για να δώσει νέα πνοή στην ελληνική ποίηση

Η πρώτη συλλογή ποιημάτων της Άνιας Βουλούδη είναι η πιο ευχάριστη αναγνωστική άφιξη του νέου έτους. Μπορεί το τυπογραφικό κομψοτέχνημα που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Αντίποδες να αποτελεί ντεμπούτο, αυτό ωστόσο δε σημαίνει ότι στερείται κάτι από τη σιγουριά του βετεράνου ή την ικανότητα να σε παρασύρει σε έναν κόσμο υψηλών συναισθημάτων και βαθιάς δραματικής έντασης. Εάν τα 32 ποιήματα του «Η πλατεία ως μια βέβαιη κατάληξη» αποτελούν κριτήριο της όμορφης τρικυμίας στο μυαλό της δημιουργού, τότε φαίνεται ότι μια θριαμβευτική νέα φωνή αναδύεται στον πλανήτη ελληνική στιχοπλοκή. Καλώς ήρθατε στο μέλλον.

 Ποιήματα που απολαμβάνουν είτε οικτίρουν τη ζωή, που βλέπουν ενορατικά τον κόσμο και αφήνουν δυνατό ίχνος στις αισθήσεις όσων τα διαβάζουν. Ποιήματα που ρουφούν την καθημερινότητα ως το μεδούλι, που διακρίνουν μεγαλείο ή ματαιότητα σε κάτι συρρικνωμένο σε ασήμαντο σημείο, ποιήματα που τους τραβάει το φως σαν πεταλούδες, που διακρίνουν στο βούρκο τα αστέρια του μικρού μας κόσμου. Σελίδες στις οποίες κατοικοεδρεύουν ο Ρίλκε, ο Χριστιανόπουλος, ο Ιωάννου, η Σύττε Λιχότσκι, ο Λάμπρος, ο Ραμόν και ο Μήτσος, το Κατερινάκι και η Σούζυ, τα μπαρ της αισχύστης υποστάθμης και τα ποτήρια τα γεμάτα θάλασσα, ο καιρός που περνά χωρίς να σκέφτεσαι το πέλαγος, τα δέντρα που περνούν στο τραίνο προς Αθήνα, η καρδιά του πατέρα, το χωράφι του παππού, η πλατεία Δικαστηρίων, η Θεσσαλονίκη με τους ενόχους της να χάνονται ρομαντικά στο ηλιοβασίλεμα.

Παρά τον ισχνό όγκο του, το τομίδιο της Άνιας Βουλούδη έχει το σπάνιο χάρισμα να διαβάζεται μυθιστορηματικά, είναι μια αναγνωστική μπαμπούσκα με άφθονα πρόσωπα και άπειρες μικροϊστορίες, γεμάτη με θαυμαστές ρίμες και φραστικές επινοήσεις, με καταφατικές, αντιφατικές και άλλοτε λυπητερές διατυπώσεις, και προπάντων με ένα σπάνιο είδος κατασταλαγμένου λόγου. Παραθέτω μεγαλόφωνα για να ακούμε όλοι: «Θα βρω / τη φωτιά / που καίγεται / τι να την κάνω άμα τη δω; / θα είναι μαύρη όπως είπαν; / πάω». Στο «Ευθυτενής κορμοστασιά», η ποιήτρια σχεδιάζει ως εξής την πραγματικότητά της: «Ένα πρόβλημα / στέκεται μέσα μου / είναι τελείως / υπαρκτό / και κάθετο / κι αν το σκεφτούμε λογικά / είναι αυτό / που με κρατάει / ίσια». Σαν όλους τους χαρισματικούς δημιουργούς, μιλώντας μέσα από το πρίσμα που ορίζει τη δική της ύπαρξη, η Άνια Βουλούδη αφουγκράζεται και τη δική σου ουσία, αγγίζει τον χτύπο της καρδιάς και τον παλμό των ημερών μας. Ή και μπορεί απλά να υπακούει στο δικό της επιτακτικό εσωτερικό τέμπο, σαν ηρωίδα του Μπολάνιο: «Δεν γράφαμε για να εκδώσουμε αλλά για να γνωρίσουμε τον ίδιο μας τον εαυτό και για να δούμε πόσο μακριά ήμασταν ικανοί να φτάσουμε».

Η πρωτοεμφανιζόμενη ερωμένη των Μουσών, η οποία σε μια άλλη ζωή θα ήθελε να είναι ο Μαλντορόρ του Λωτρεαμόν και που σε ένα φαντασιακό δείπνο θα δεξιωνόταν τον Μπουκόφσκι, τον Σαχτούρη και τη Λένα Πλάτωνος στο σπίτι του Γιώργου Ιωάννου στα Εξάρχεια, δεν καταγίνεται αποκλειστικά με την ποίηση. Φωτογραφίζει συστηματικά και έχει πραγματοποιήσει ατομικές και συλλογικές εκθέσεις, έχει εκδώσει φανζίν, σχεδίασε εξώφυλλο δίσκου, φιλοτεχνεί τα δικά της χειροποίητα ημερολόγια που κυκλοφορούν σε συλλεκτικές κόπιες του ενός. Μπορείς να τη συναντήσεις στο facebook, στο flickr και να εξερευνήσεις το προσωπικό της website. Κυρίως, μπορείς πάντοτε να επιστρέφεις στον απύθμενο βυθό των ονείρων της μέσα από το «Η πλατεία ως μια βέβαιη κατάληξη», ένα έργο που έχει φτιαχτεί για να σε συνεπαίρνει κάθε φορά που ο εαυτός σου θα παραδίνεται ελεύθερος στη δίνη των πιο εμπνευσμένων στίχων.

Άνια Βουλούδη, «Η πλατεία ως μια βέβαιη κατάληξη», σελίδες 58, εκδόσεις Αντίποδες