H Ιφιγένεια Τέκου μιλάει για το νέο της βιβλίο «Απόντες στα όνειρα»

Δώδεκα διηγήματα για την απώλεια. Άνθρωποι καθημερινοί βλέπουν τη ζωή τους να αναποδογυρίζει από τη μια στιγμή στην άλλη. Πενθούν για όσα έχασαν∙ αγαπημένους, πατρίδα, φήμη, ομορφιά, μνήμη, αξιοπρέπεια, ελπίδα, αρτιμέλεια, νιάτα. Χάνοντας ό,τι αξίζει για εκείνους, χάνουν τον ίδιο τους τον εαυτό... γίνονται απόντες ονείρων. Οι ζωές τους διασταυρώνονται και συγκλίνουν με αδιόρατο τρόπο. Ένας παράξενος βιβλιοπώλης και μερικά γαλάζια επιστολόχαρτα μοιράζουν ξανά την τράπουλα της ζωής σκορπίζοντας ελπίδα.

H συγγραφέας Ιφιγένεια Τέκου μας μιλάει για το νέο της βιβλίο, τη συλλογή διηγημάτων «Απόντες στα όνειρα» (εκδόσεις Βακχικόν 2018).

Μιλήστε μας για το βιβλίο σας «Απόντες στα όνειρα».
Ο Ουγκώ είχε χαρακτηρίσει τη ζωή ως μια παρατεταμένη απώλεια όσων αγαπάμε. Αυτή η μικρή φράση ήταν η αφορμή για να μπω στη διαδικασία να γράψω δώδεκα μικρές ιστορίες και μέσω αυτών να προσπαθήσω να κατανοήσω περισσότερο την ανατομία του θρήνου, της σύγχυσης και του φόβου. Ποιες θεωρούνται μεγάλες απώλειες στη ζωή ενός ανθρώπου; Ένας ξαφνικός θάνατος από τροχαίο, μια φυσική καταστροφή όπως μια φωτιά που σκοτώνει και αφήνει άστεγους ανθρώπους, η απόλυση ύστερα από μια πολύ επιτυχημένη καριέρα, ένα επώδυνο διαζύγιο που πολλές φορές συνεπάγεται βίαιη εγκατάλειψη παιδιών, μία αυτοκτονία, η γέννηση ενός παιδιού με αναπηρία; Με τι τρόπο αντιδρά ο καθένας μας όταν ο πόνος έρχεται σε κύματα; Αποκτά ποτέ ξανά την ικανότητα να ελπίζει και να ονειρεύεται ή βουλιάζει ολοένα και περισσότερο στο πένθος; Φάρο ελπίδας και συνδετικό κρίκο ανάμεσα στους πρωταγωνιστές κάθε ιστορίας αποτελεί ένας παράξενος βιβλιοπώλης που προσφέρει λεμονάδα και γαλάζια «εξομολογητικά» επιστολόχαρτα τους πελάτες του.

Η ελληνική κρίση έχει επηρεάσει τη γραφή σας;
Θεωρώ ότι η κρίση έχει επηρεάσει κάθε τομέα της ζωής μας δημιουργώντας μια αμείλικτη πραγματικότητα, χωρίς ταυτόχρονα να έχει προσφέρει την πολυπόθητη κάθαρση της κοινωνίας από τα «προπατορικά» της αμαρτήματα. Πολλοί Έλληνες συγγραφείς έχουν θελήσει να αποτυπώσουν με το έργο τους τη ζοφερή πραγματικότητα που ο καθένας μας βιώνει στο βαθμό που του αναλογεί τα τελευταία χρόνια μιλώντας για την απελπισία, την κατάθλιψη, την έλλειψη αλληλεγγύης, την ανεργία, το θάνατο, τους ανύπαρκτους οικογενειακούς δεσμούς ή τη βία μέσα στην οικογένεια, τα ναρκωτικά και τον αλκοολισμό... όλα ως επακόλουθα της κρίσης. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι σε κάποιο βαθμό η κρίση έχει επιδράσει και πάνω στον δικό μου τρόπο σκέψης και αντίδρασης, ωστόσο αυτή η αλλαγή συνέβη αθόρυβα και ύπουλα χωρίς να την αντιληφθώ τη στιγμή που έκανε επέλαση πάνω στα γραπτά μου.

Ποιες οι επιρροές σας από τη λογοτεχνία;
Τι να πρωτοαναφέρω! Κάθε βιβλίο που διάβασα από την παιδική μου ηλικία μέχρι τώρα με έχει πλάσει και διαμορφώσει σε αυτό που είμαι σήμερα. Στο δημοτικό ήταν ο Ιούλιος Βέρν, ο Δουμάς, η Ζωρζ Σαρή, η Άλκη Ζέη και, φυσικά, το εξαιρετικό Μίκυ Μάους που μέχρι να το πάρω από το περίπτερο και να το φέρω στο σπίτι το είχα διαβάσει. Αργότερα προστέθηκε ο αγαπημένος Βιζυηνός, ο Καστανάκης, ο Θεοτοκάς, ο Τερζάκης, ο Λουντέμης και ο Καζαντζάκης. Κάπου στο Λύκειο, έκανα μια μικρή στροφή, τόση δα, προς την ανάλαφρη ρομαντική λογοτεχνία και στο Πανεπιστήμιο καταπιάστηκα αναγνωστικά κυρίως με τους ξένους συγγραφείς. Έρμαν Έσε, Κάφκα, Χένρι Τζέιμς, Τζόις, Τόμαν Μαν, Τζόζεφ Κόνραντ, Φίλιπ Ροθ, Φράνζεν, Καμύ, Μπολάνιο, Παδούρα, Μάτας, Μπόρχες... Είναι τόσοι πολλοί και δεν παύω να ανακαλύπτω κι άλλους και ταυτόχρονα να αποκαλύπτομαι μέσα από αυτούς.

Επόμενα συγγραφικά σχέδια;
Το μoναδικό μου σχέδιο είναι να συνεχίσω να γράφω και να ελπίζω ότι θα συνεχίσουν να με διαβάζουν. Κυρίως το πρώτο, θα έλεγα, γιατί ενώ μπορώ με σχετική ευκολία να φανταστώ την καθημερινότητά μου χωρίς έργα μου στα ράφια των βιβλιοπωλείων, χωρίς κριτικές και αναγνώστες, δεν μπορώ να διανοηθώ ότι θα περάσει έστω μια μέρα χωρίς να αφεθώ στη μαγεία της συγγραφής.