Η B. A. Paris στο «Φέρε με πίσω» γράφει ένα σκληρό ψυχολογικό θρίλερ

Εκείνη εξαφανίστηκε. Εκείνος είπε ψέματα. Αλλά τα μυστικά τους δεν θα μείνουν θαμμένα, γιατί η Λέιλα και ο Φιν δεν ήταν ένα τυπικό ζευγάρι. Και η ιστορία που είπε ο Φιν στην αστυνομία δεν ήταν απαραίτητα και η αληθινή. Μόνο που ο Φιν θα χρειαστεί δώδεκα χρόνια μετά την εξαφάνιση για να μάθει πως όχι μόνο όλες οι ιστορίες έχουν δυο εκδοχές, αλλά και πιθανόν δυο διαφορετικούς συγγραφείς. Ειδικά στην περίπτωση της Λέιλα, που στο «Φέρε με πίσω» δείχνει πολύ σκληρή για να πεθάνει. Σας προειδοποιώ όμως: Αν νομίζετε πως η B.A. Harris έγραψε μια απλή ιστορία με πρωταγωνιστές το θύμα και τον συζυγοκτόνο, χάσατε πανηγυρικά. Θύτες, θύματα, αληθινά συμβάντα, παράλληλες πραγματικότητες και πλάνα εκτός κάδρου, αλλά με κομβική σημασία, φτιάχνουν, όχι ως την τελευταία σελίδα, αλλά κυριολεκτικά ως την τελευταία λέξη, ένα βιβλίο απρόβλεπτα συναρπαστικό.

Ήταν η πρώτη μου επαφή με την συγγραφέα αυτή η γνωριμία μαζί της μέσω του τελευταίου της βιβλίου. Οπότε πέρασα και στα προηγούμενα. Το ίδιο καθηλωτικά τα «Πίσω από Κλειστές Πόρτες» και «Η Κατάρρευση». Άπαντα κυκλοφορούν από τις εκδόσεις Bell, που την πρακτορεύει για την Ελλάδα. Με πωλήσεις πάνω από δύο εκατομμύρια αντίτυπα και μεταφρασμένη σε 40 χώρες, η Paris θεωρείται ήδη ένα από τα πιο δυνατά φύλλα της παρτίδας στην πόκα των ψυχολογικών θρίλερ. Που επιστρέφουν στο αναγνωστικό προσκήνιο, αλλά μακριά από τις κλασικές πλέον αστυνομικές ιστορίες του τώρα με μαφιόζους, οργανωμένα εγκλήματα, σκληροτράχηλους μπάτσους ή αιματηρές ψυχοσπλατεριές.

Περισσότερο μοιάζει η συγγραφέας να συνδέεται με τις ταινίες μυστηρίου του Άλφρεντ Χίτσκοκ, παρά με το The Wire του Πελεκάνου. Και ειδικά στο «Φέρε με πίσω», η αστυνομία απλώς περνάει έξω από τους τόπους όπου εξελίσσεται το έγκλημα, χωρίς να παίρνει μυρωδιά το τι συμβαίνει, μέχρι φυσικά να... πάρει μυρωδιά. Αλλά κατόπιν εορτής, για τον αναγνώστη! Αδύνατον να αντισταθώ στο βιβλίο της Paris, γιατί έντεχνα και με πολύπλοκη μαστοριά, φρόντιζε σε κάθε σελίδα να μη με αφήνει να δω όλη την οθόνη.

Συγγραφικά αυτό που καταφέρνει στο βιβλίο, είναι να φωτίζει μόνο σκηνές σε κάθε κεφάλαιο. Σταγόνα σταγόνα, κάπου, από ένα λούκι, χωρίς να βλέπουμε την κεντρική διαρροή, ή το ποτάμι που πλημμύρισε και τα νερά του παρασέρνουν τα πάντα. Γιατί δώδεκα χρόνια μετά ο Φιν νομίζει πως ξανάφτιαξε τη ζωή του με την Έλεν, αδελφή της Λέιλα. Μέχρι που δέχεται το τηλεφώνημα, που θα τον κάνει να αναρωτηθεί ποιος είναι στην άλλη άκρη της γραμμής. Εκείνη ή κάποιος άλλος;

Η B.A. Paris έρχεται στην Αθήνα, όπου και θα παρουσιάσουμε παρέα το βιβλίο της. Τιμή μου. Στη συνέντευξη που ακολουθεί, η οποία έγινε ιντερνετικά πριν την αληθινή γνωριμία μας, η συγγραφέας μου απάντησε διακόπτοντας το γράψιμο και την απομόνωσή της εξαιτίας του τέταρτου βιβλίου που ετοιμάζει. 

Πόσο τοις εκατό φαντασία και πόσο τοις εκατό αληθινοί, που κάπου τους συναντήσατε ή διαβάσατε γι' αυτούς, είναι οι ήρωές σας; 
Τα περισσότερα από πόσα γράφω είναι φανταστικά. Ποτέ δεν χρησιμοποιώ ανθρώπους που γνωρίζω για τους χαρακτήρες των βιβλίων μου, αν και μερικές φορές δανείζομαι μια φράση τους ή κάτι που μου διηγήθηκαν. Πάντα όμως με την άδεια τους. 

Ας μιλήσουμε για τη Λέιλα, κεντρική ηρωίδα του «Φέρε με πίσω». Έχετε εμπειρία από μικρά καταπιεστικά επαρχιακά περιβάλλοντα, που πιέζουν αφόρητα τους ανθρώπους; Τόσο η οικογένειά της όσο και η πόλη της, τη στέλνουν στο Λονδίνο. Εσείς; Γεννηθήκατε σε μικρή πόλη ή σε μεγάλη; Μιλήστε μου για τα παιδικά σας χρόνια! 
Όχι, καθόλου, δεν έχω καμιά εμπειρία από το τι σημαίνει να ζεις σε τέτοια μικρά μέρη, όπως εκεί που μεγάλωσε η Λέιλα. Έζησα άλλωστε και για πολλά χρόνια στο Παρίσι, υπερμεγέθης μητρόπολη, ουδεμία σχέση. Αν και σύντομα θα μετακομίσω σε ένα τέτοιο μικρό μέρος, όπως αυτό που πρωταγωνιστεί στο βιβλίο μου, και ελπίζω να μην αποδειχθεί τόσο καταπιεστικό. Το καλό βέβαια είναι πως απέχει μια ανάσα από το Λονδίνο, γιατί πάντα θα έχω ανάγκη τη μεγάλη πόλη. Νομίζω πως αυτό είναι και το ιδανικό, από την ηρεμία και την χωρίς άγχος ζωή του χωριού, να μπορείς ανά πάσα στιγμή το θελήσεις, να ακούσεις τη φασαρία και τον αστικό θόρυβο. 

Ποιο ήταν το πρώτο ψυχολογικό θρίλερ που διαβάσατε και κολλήσατε τόσο, ώστε την επόμενη μέρα πήρατε την απόφαση να προσπαθήσετε να γίνετε συγγραφέας.
Δεν ήταν κάποιο συγκεκριμένο βιβλίο αυτό που με προσδιόρισε, ώστε να γίνω συγγραφέας και ειδικά της κατηγορίας «ψυχολογικό θρίλερ». Ήταν όμως ένα καλοκαίρι που το πέρασα διαβάζοντας αστυνομικά θρίλερ, τα άπαντα της Αγκάθα Κρίστι, οπότε σου απαντώ πως η Κρίστι με σημάδεψε προσωπικά και με ενέπνευσε στο να γίνω συγγραφέας. 

Γιατί γίνατε, αλήθεια, συγγραφέας; 
Μάλλον η επιθυμία να γίνω συγγραφέας καραδοκούσε βαθιά εντός μου. Υπήρχε μέσα μου από πάντα, δεν το διάλεξα συνειδητά, αλλά μάλλον με διάλεξε αυτή η επιθυμία, για να την πραγματώσω! 

Ας έρθουμε στον κεντρικό άνδρα ήρωα του βιβλίου: ο Φιν θέλει να ξαναφτιάξει τη ζωή του, αλλά να που το παρελθόν πάντα θα επιστρέφει και θα τον εμποδίζει. Μπορούμε να ξεφύγουμε από το χθες, όσα ψέματα κι αν πούμε; Ή πάντα θα είναι εκεί για να καθορίζει το μέλλον μας; Ο Φιν σας πάντως είναι δέσμιος...
Δεν νομίζω ότι μπορούμε να γλιτώσουμε από το παρελθόν, ακόμα κι όταν λέμε πως το καταφέραμε. Αυτό μάλλον μοιάζει περισσότερο ένα ψέμα μέσω του οποίου προσπαθούμε να πείσουμε τους άλλους, γιατί εμείς είμαστε οι μόνοι που γνωρίζουμε την αλήθεια. Και από την αλήθεια δεν μπορεί να γλιτώσει κανείς, όσο κι αν προσπαθήσει. Πιστεύω πως αυτό που είμαστε σήμερα καθορίζεται από τι ήμασταν χθες. Και σχετικά με το χθες, το μόνο που μπορούμε να κοντρολάρουμε ή να χειριστούμε, είναι το πώς θα αφήσουμε αυτή την εμπειρία να μας καθορίζει ανεξέλεγκτα, ή πώς θα αποφύγουμε την επανάληψή της, εις βάρος μας. 

Το ότι πουλάτε εκατομμύρια βιβλία προσδιορίζει πλέον και το περιεχόμενο ή το στιλ γραφής σας; Καταπιέζετε, μήπως, κάποιου άλλου είδους ανάπτυξη του θέματός σας προκειμένου να γίνει πιο συμβατό με τις αναγνωστικές μάζες; Ή γράφετε αναπόσπαστη από τις συμβουλές των εκδοτών και της αγοράς;
Το μόνο που με επηρεάζει πλέον, η μόνη υπόδειξη κατά κάποιο τρόπο, είναι το να υπηρετώ το συγκεκριμένο στιλ, το ψυχολογικό θρίλερ. Ξέρεις, όταν έγραφα το «Πίσω από κλειστές πόρτες», δεν είχα στο μυαλό μου να γράψω ένα ψυχολογικό θρίλερ. Αυτό προέκυψε ως κατηγοριοποίηση από τον εκδότη, και μάλιστα προς έκπληξή μου! Και φυσικά επειδή έγινε επιτυχία, αυτό οδήγησε και στην κατά κάποιο τρόπο επανάληψη της φόρμας στα επόμενα βιβλία μου. Οι αναγνώστες ήθελαν άλλο ένα; Γιατί όχι; Έγραψα άλλο ένα! Αν και το βιβλίο που γράφω τώρα δεν είναι ακριβώς πάλι ένα ψυχολογικό θρίλερ. Ασχέτως αν διαθέτει κάποια στοιχεία, είναι κάτι διαφορετικό. 

Πού σας βρίσκω να απαντάτε τις ερωτήσεις μου; 
Σας απαντώ από το μικρούλι διαμέρισμά μου, που βρίσκεται σε μια μικρή πόλη κάπου στην Αγγλία, περιμένοντας ανυπόμονα να μετακομίσω στο σπίτι μου στο χωριό! 

Έχετε ξαναέρθει στην Αθήνα;
Όχι, θα είναι η πρώτη μου φορά στην Αθήνα, οπότε αναμένω την ημερομηνία με έξαψη. Όπως και το να συναντήσω τους αγαπημένους έλληνες αναγνώστες μου.