Έπαιρναν ο Χίτλερ και οι Ναζί περισσότερα χάπια ακόμα και από τους Άγγελους της Κόλασης;

Ο Χίτλερ ως απόλυτα εξαρτημένος από τα χημικά ενδοφλέβια κοκτέιλ ναρκωτικών, που του σούταρε σχεδόν καθημερινά ο Δόκτωρ Μορέλ. Χωρίς τον γιατρό του ο Χίτλερ δεν έκανε ρούπι. Τον εξανάγκαζε μάλιστα να μένει συνεχώς ένα δωμάτιο δίπλα και πάντα stand by, σε υπηρεσία «αφύπνισης».

Αυτό τεκμηριώνει καταδυόμενος στα άδυτα των αρχείων των ναζί, ο Norman Ohler, που με το μεταφρασμένο σε 25 χώρες βιβλίο του «Υπερδιέγερση - Τα Ναρκωτικά στο Τρίτο Ράιχ» (Μεταίχμιο).

Δεν ήταν μόνο ο παράφρων ηγέτης, που από ένα σημείο και μετά μόνο με τα «κουμπιά» και την πρέζα μπορούσε να αντέξει την κατάθλιψη που του προκαλούσαν οι απανωτές ήττες από τους συμμάχους. Ή η διαφωνία του με τους στρατηγούς του σε θέματα τακτικής. Από τη στιγμή, δε, που έγιναν και απόπειρες δολοφονίας εναντίον του, ο Χίτλερ μόνο με τη σκληρή ντρόγκα του Δόκτωρα Μορέλ μπορούσε να ανταπεξέλθει, να ταξιδέψει, να μιλήσει ή να πάρει αποφάσεις.

 

Την ίδια στιγμή ένα ολόκληρο έθνος εθίστηκε στα ψυχότροπα και τα παραισθησιογόνα ενισχυτικά, τεκμηριώνει ο Ohler, προκειμένου να πολεμά χωρίς να αναρωτιέται, να χειροκροτεί χωρίς να σκέφτεται, να δουλεύει προκειμένου να πιάσει τους στόχους που έβαζε ο εθνικοσοσιαλισμός σε θέματα παραγωγής και ανόδου της οικονομίας. Ή να σκοτώσει στο μέτωπο χωρίς τύψεις. Και παρόλο που οι ναζί παρουσιάζονταν ως πολέμιοι του ηθικού εκφυλισμού και κατάπτωσης της αστικής κοινωνίας, ο δε Αδόλφος λάνσαρε το λουκ του υγιεινιστή ηγέτη, όλο το Ράιχ ήταν βουτηγμένο στα ναρκωτικά.

Ερευνώντας για χρόνια τα ομοσπονδιακά αρχεία, ο Ohler έγραψε μια κυριολεκτικά «καμένη» ιστορία της Γερμανίας. Από το 1933 ως το 1938, που τα ναρκωτικά ολότελα νόμιμα καταναλώνονται από τους πολίτες της Βαϊμάρης, μέχρι τα χρόνια από το 1939 έως το τέλος του Ράιχ, το 1945, που οι υπολογισμοί οδηγούν στη μαθηματική ακρίβεια: 35 εκατομμύρια χάπια κράτησαν τη χώρα σε «Υπερδιέγερση». Συγκεκριμένα η μεθαμφεταμίνη Pervitin, που «στύλωσε» και «ατσάλωσε» τους εργάτες, τις νοικοκυρές, τους «ατρόμητα ανυπέρβλητους» μαχητές των τεθωρακισμένων, του ναυτικού, του πεζικού και της αεροπορίας. Το Pervitin, ένα κυριολεκτικά θαυματουργό «όπιο του λαού».

Στο λάουντζ του ξενοδοχείου Athens Plaza, ανταμώνω με τον Norman. Ήρθε στην πόλη για να παρουσιάσει την «Υπερδιέγερση», αλλά μάλλον περνά από το μυαλό του και η ιδέα να τη διαλέξει και σαν τόπο κατοικίας. Δεν εξηγείται αλλιώς το γεγονός ότι εγώ τον ρωτούσα για τους ναζί και το Βερολίνο, κι αυτός έφερνε την κουβέντα συνεχώς στην Αθήνα! 

Απολαυστικό βιβλίο, συγχαρητήρια, Νόρμαν. Απορώ πώς κατάφερες να φτάσεις πρώτος σε ένα τόσο φλέγον θέμα, μετά από χρόνια έρευνας και καταγραφής των ναζιστικών εγκλημάτων. Νομίζαμε πως τα ερευνήσαμε ή τα κατανοήσαμε όλα, αλλά να που χάρις στην «Υπερδιέγερση» ανοίγεις και ανοίγει ένα νέο κεφάλαιο για τη θηριωδία εκείνων των ημερών...
Έπεσα στο θέμα κατά τύχη. Ένας φίλος μου ντιτζέι, ο Alex Kraemer, από το κλαμπ Visionaire του Βερολίνου ανακάλυψε πρώτος πως οι ναζί ήταν τέρμα ναρκοεξαρτημένοι, όταν πήρε κάποια από τα «κουμπιά» της εποχής και τον έπιασαν άγρια. Του τα έδωσε ένας φίλος του, έμπορος παλιών επίπλων. Τα βρήκε στο ντουλάπι κάπου προπολεμικού βερολινέζικου διαμερίσματος. 100 χάπια. Και οι δύο, όταν τα δοκίμασαν, άστραψαν από «έκλαμψη» με τη δύναμή τους...

Πολύ rave on και η ιστορία ανακάλυψης αλλά και όλου του βιβλίο σου. Όλη η χώρα της εποχής εκείνης σαν το Hacienda κλαμπ του Μάντσεστερ χρόνια αργότερα, ή την Ίμπιζα! Δεν σου κρύβω πως διαβάζοντας τη σχέση εξάρτησης που είχε ο Χίτλερ με τον γιατρό Μορέλ, σκεφτόμουν συνεχώς τον Λου Ριντ του «Waiting for the Man», και στα καπάκια Chemical Brothers του «The Brothers gonna work it out»! 
Μα είναι γνωστό πως τα χημικά ναρκωτικά ανακαλύφθηκαν στη Γερμανία. Δεν ήμασταν αποικιοκράτες, όπως οι Άγγλοι ή οι Γάλλοι, που όταν πονούσε το κεφάλι ή το στομάχι τους είχαν εισηγμένα καταπραϋντικά τέια ή αλοιφές από τις αποικίες. Επομένως οι φαρμακοποιοί μας έπρεπε να πειραματιστούν με τη χημεία. Είναι γνωστό πως η Bayer, έντεκα μέρες μετά την ανακάλυψη της ασπιρίνης, ανακάλυψε και τη φαρμακευτική ηρωίνη. Αλλά και μορφίνη είναι γνωστό πως έκανε χρήση ακόμα και ο Γκαίτε, πιο παλιά, τέλη του 19ου αιώνα. Τα νόμιμα τότε αυτά παρασκευάσματα χρησιμοποιούνταν όχι μόνο για ιατρική ίαση του πόνου, αλλά και διακινούνταν παγκοσμίως, προσφέροντας εκατομμύρια συναλλάγματος στην οικονομία. Η τοξικοεξάρτηση του Χίτλερ αλλά και ο εκτροχιασμός της χώρας δεν προέκυψαν τυχαία. 

Υπήρχε δηλαδή υποδομή; 
Μα είτε τις μέρες της Βαϊμάρης, είτε στις πρώτες του Ράιχ, ο λαός έπαιρνε κυριολεκτικά τη δόση του. Στη Βαϊμάρη ήταν ο μελαγχολικός ηδονισμός ή η καλλιτεχνία που έκανε τη χρήση, αφενός για να ξεπεραστεί η ήττα του Α’ Παγκόσμιου Πόλεμου αλλά και για να διευρυνθεί η συνείδηση κάποιων δημιουργών. Μια χρήση, ας την πούμε, πιο ευδαιμονική. Στα πρώτα χρόνια του Ράιχ, η χρήση του βιομηχανικού και νόμιμου Pervitin σχεδόν επιβάλλεται, προκειμένου να ανταπεξέλθουν οι Γερμανοί στην πίεση μιας δικτατορίας. Που τους ζητά να είναι σε όλα πρώτοι: να δουλέψουν περισσότερο, να χειροκροτήσουν την παράνοια, να στρατευθούν σε μια ιδέα εξ ορισμού εξοντωτική. Το Pervitin τα έκανε όλα τόσο ωραία! Σκέψου πως το έπαιρναν ακόμα και οι νοικοκυρές υπό μορφή σοκολάτας Χίλντερμπραντ, για να μη βαριούνται με τις δουλειές ή την ανατροφή των «καθαρών» παιδιών...

Κάτι σαν το «Mother's little helper» των Rolling Stones...
Χα, ο Κιθ Ρίτσαρντς ακόμα δεν είχε γεννηθεί όταν ο Χίτλερ, ο Γκέρινγκ και αρκετοί άλλοι από τα κεφάλια του ναζισμού, ο Ρόμελ επίσης, κουμπώνονταν κανονικά. Κοίτα, όμως: δεν δίνει άλλοθι η «Υπερδιέγερση» στον ναζισμό. Δεν αθωώνει τους θύτες για τα εγκλήματα και τον πόνο που προκάλεσαν, πως δηλαδή ήταν από επήρεια, άρα είχαν το ακαταλόγιστο. Απεναντίας. Είχαν πλήρη συναίσθηση τι έκαναν. Και με τις μεθαμφεταμίνες μπορούσαν να συνεχίζουν να τελούν σε πλήρη αποκτήνωση, ειδικά τα ηγετικά στελέχη. Να ενισχύουν τεχνητά, δηλαδή, την απάνθρωπη ιδεολογία τους για να ολοκληρώσουν χωρίς ανάπαυλα το τελικό σχέδιο.

Όμως στο βιβλίο νομίζω πως αποδομείς και το περίφημο αήττητο του Ράιχ, αυτό το ατρόμητο βαγκνερικό στράτευμα που ακάματα μπορούσε να κατατροπώνει τον εχθρό. 
Ναι, ο μύθος του Blitzgrieg, της απροσδόκητης επίθεσης, με τα «λιοντάρια» που οδηγούσαν και πολεμούσαν άγρυπνα για τρεις μέρες και νύχτες χωρίς ξεκούραση, προέρχονταν από την εκτεταμένη χρήση Pervitin. Ολημερίς δούλευε η φαρμακοβιομηχανία για να προλάβει να πιάσει τις παραγγελίες. Καμιά κούραση ή ανάγκη για ύπνο, μόνο μάχη. Αν και είμαι σίγουρος πως χωρίς το Pervitin δεν θα υπήρχε και το πλεονέκτημα του Blietzgrieg. 

Ούτε οι Μπίτνικς θα υπήρχαν ή ο Μπάροουζ, χωρίς την μπενζεντρίνη! Ή οι Ramones, που έγραψαν και το Blitzgrieg Pop. Ήσουν Αμερική για ένα διάστημα...
Ναι, προσπάθησα με μια γκαλερί μοντέρνας τέχνης, κι έγραψα και τα πρώτα μου μυθιστορήματα. Μετά επέστρεψα στο Βερολίνο. Έχεις πάει; 

Το αγαπώ. Αν και δεν συνάντησα τίποτα από τον μύθο του Μπόουι και του Checkpoint Charlie, από εκείνον τον δημιουργικό πυρετό τέχνης και ελευθεριότητας. Βέβαια, αγάπησα πάρα πολύ κάποιες γειτονιές σαν το Mitte. Εσύ πού μένεις; 
Στο Κρόιτσμπεργκ. Όντως είναι πολύ ήσυχο και κατατονικό πλέον το Βερολίνο. Σε αντίθεση με την Αθήνα, που μου αρέσει πολύ μέχρι στιγμής. Αν και στην πτήση το αεροπλάνο ήταν γεμάτο με Κινέζους. Και στους δρόμους σας βλέπω Κινέζους και Ασιάτες συνεχώς...

Μα οι Κινέζοι, Νόρμαν, ειδικά αυτές τις μέρες κάνουν απόβαση. Και στα λιμάνια μας αλλά και στο real estate, αγοράζοντας διαμερίσματα και κτίρια...
Ξέρεις τιμές ανά τετραγωνικό; Πόσο πάει ένα σπίτι σε μια urban περιοχή σαν τον Κεραμεικό ή το Γκάζι, που με πήγαν χθες για φαγητό; 

Φίλε, δεν είμαι από εδώ, αλλά από πιο βόρεια, οπότε ας επιστρέψουμε στο βιβλίο σου: γράφεις για την ιστορία, αλλά χρησιμοποιείς τεχνικές μυθιστορηματικής αφήγησης. 
Μα και η ιστοριογραφία ποτέ δεν ήταν μόνο επιστήμη. Αν και από μια αυστηρή έννοια, η επιστήμη διαθέτει και αυτή ένα εγχειρίδιο, αφού ακόμα και η ταξινόμηση γεγονότων είναι μια κατασκευή. Σαν τη λογοτεχνία. Αυτή η συνειδητοποίηση είναι που μειώνει και τον κίνδυνο παρανόησης κατά την ανάγνωση της «Υπερδιέγερσης». Παρουσιάζω μια διαθλασμένη προοπτική με την ελπίδα πως μέσα από αυτήν τα πράγματα και τα γεγονότα να γίνουν πιο ξεκάθαρα. Ούτε ξαναγράφω ούτε ανασυσταίνω τη γερμανική ιστορία. Ίσως να διατυπώνω στην καλύτερη περίπτωση κάποιες λεπτομέρειες με μεγαλύτερη ακρίβεια. 

Το οικογενειακό σου δένδρο, οι πρόγονοί σου, πώς έζησαν εκείνες τις μέρες; 
Ο ένας παππούς μου πολέμησε στη Ρωσία, αιχμαλωτίστηκε και επέστρεψε με τη λήξη του πολέμου. Ο άλλος δούλευε στις ταχυδρομικές υπηρεσίες. Μεγάλωσα με τον έναν από τους δυο, ο άλλος πέθανε όταν ήμουν δυο χρόνων, δεν τον θυμάμαι. Και ήμασταν συνέχεια στην κόντρα, γιατί επέμενε πως επί Χίτλερ η χώρα δούλευε ρολόι, είχε δρόμους, δουλειές… Εγώ πάλι σαν αριστερός επαναστατούσα!

Εντάξει, κι εδώ, που επίσης περάσαμε δικτατορία, έχει ακόμα γερόντια ή άρρωστους αμετανόητους που λένε τα ίδια. Αλήθεια τι ψήφισες στις τελευταίες εκλογές; Και πώς κρίνεις αυτήν την επιστροφή των Πρασίνων που, ενώ τα ποσοστά των παλιών κομμάτων πέφτουν, αυτοί ανεβαίνουν, παράλληλα όμως και με τα νούμερα των ακροδεξιών; 
Μα είμαι με τους Πράσινους από τα δεκαεννιά μου. Παρηγορητικό. Έπαψαν να τρομάζουν όπως παλιά, όχι γιατί έγιναν μέινστριμ ή νέρωσαν, αλλά γιατί ο κόσμος κατάλαβε τη σημασία όσων έλεγαν ή πάλευαν για αυτά τη δεκαετία του '80. Τότε θεωρήθηκαν κινδυνολόγοι ή οικοτρομοκράτες, ενώ τώρα δικαιώθηκαν. Και έχουν ξεκάθαρη θέση για το μεταναστευτικό. Για πες μου όμως κι εσύ για τον Βαρουφάκη! Πού μένει; Σου φαίνονται ενδιαφέροντα αυτά που λέει; 

Σοσιαλισμός με τα λεφτά των άλλων; Μπα, ας μην επεκταθώ. Επίσης νομίζω πως, όταν είναι στην Αθήνα, μένει κάπου στην Πλάκα, δεν είμαι σίγουρος. Αλλά δεν σου κάνει εντύπωση πως επιστρέφουν ξανά στην Ευρώπη «ιδέες» που νομίζαμε πως ξεμπερδέψαμε; Από τέρμα μαύρες μέχρι αμετανόητα παλιοκαιρίσιες κόκκινες;
Ναι, πρέπει να παλέψουμε για τη δημοκρατία στην Ευρώπη και να χαλιναγωγήσουμε την παγκοσμιοποίηση επαναφέροντας την πολιτική και τις αποφάσεις στα κοινοβούλια και όχι στους δρόμους ή σε αόρατα κέντρα εξουσίας. 

Δουλεύεις κάποιο νέο βιβλίο; Κι αν ναι, σαν συνέχεια της «Υπερδιέγερσης»; 
Εντελώς απέναντι. Γράφω, να δες, αυτά είναι κάποια από τα νέα χειρόγραφα που δουλεύω, για την ιστορία μιας ομάδας ανθρώπων που, εκείνη την εποχή, στο μαύρο Βερολίνο, δούλευαν για να ανατρέψουν το καθεστώς. Αληθινή ιστορία...

www.normanohler.de