Οι Υπερρεαλιστές της Αθήνας συχνάζουν στη Μαυρομιχάλη, στο βιβλιοπωλείο «Φαρφουλάς»

Η ρετσίνα, το τσίπουρο και το κόκκινο κρασί κυκλοφορούν ελεύθερα, αν και ταυτοχρόνως αναπαύονται φυλακισμένα, χωρίς κάγκελα. Μένουν ακούνητα μέχρι να τα πιάσει ανθρώπινο χέρι και να τα ρίξει στα ποτήρια και μετά στους λάρυγγες, για να απελευθερωθούν μα και να απελευθερώσουν! Οίνοι και άνθρωποι εορτάζουν τον «Κλήδονα», μια περιοδική έκδοση της Υπερρεαλιστικής Ομάδας Αθηνών, το καινούριο τεύχος με αρίθμηση 7 βγήκε πρόσφατα. Το προηγούμενο, το Νο6, κυκλοφόρησε τον Μάιο του 2015, κοινώς, όπως χαριτολόγησε και ο υπεύθυνος έκδοσης Διαμαντής Καράβολας, «μας πήρε τρία χρόνια μέχρι να μαζέψουμε την ύλη».

Έξοχη και ακομπλάριστη προσέγγιση για μια ομάδα που συγκεντρώνεται τις Πέμπτες στο βιβλιοπωλείο «Φαρφουλάς» στο 18 της Μαυρομιχάλη, ασχέτως εάν σήμερα, τώρα, αλλά και χθες, είναι μεσημέρι Σαββάτου, άρα όχι Πέμπτη. Ίσως όμως να φταίει και που το περιοδικό που λέγεται «Κλήδονας» και όχι «Φαρφουλάς», όπως το ομώνυμο πόνημα του Δημοσθένη Βουτυρά, που ενέπνευσε τον Καράβολα Διαμαντή να το μεταμορφώσει από λογοτεχνία σε βιβλιοπωλείο, όπου εντός του συχνάζουν οι τελευταίοι των Αθηναίων Υπερρρεαλιστών που εκδίδουν το περιοδικό «Κλήδονας» και όχι το περιοδικό Analogon. Γιατί το περιοδικό Analogon είναι έργο της Υπερρεαλιστικής Ομάδας της Τσεχίας - Σλοβακίας κι αν ήδη λες πως αυτό δεν είναι γράψιμο, μιας και πετάει περίπλοκα από εδώ και από εκεί, τότε προφανώς δεν ήσουν στο ρεπορτάζ που έκανα προκειμένου να συναντήσω την Υπερρεαλιστική Ομάδα Αθηνών.

Αλλά για να μην ήσουν εκεί, θα είχες προφανώς είτε τους λόγους σου είτε εντελώς άλογα και άνετα μπορείς να επικαλεστείς λογής δικαιολογιών. Αλλά κι εγώ ίσως δεν πρέπει να σου μιλώ με δυσνόητες εκφράσεις, γιατί το κορμί μου μπορεί να σπάσει σε χίλια κομμάτια, σε αντίθεση με τα κέρματα από τις τσέπες σου που θα ξαναπέσουν, αν δεν κλείσεις τα παράθυρα. Γιατί αυτό, στο ταχύρρυθμο, πάει να πει υπερρεαλισμός: αυτόματα, ατάκτως μα και εκτάκτως εριμμένοι συνειρμοί και λέξεις παρατήρησης της ιστορίας του κόσμου.

Τιμή πώλησης του «Κλήδονα» είναι τα 5 ευρώ. Θέματα πολλά και διάφορα, μα στο νέο τεύχος το εξής ένα: η γλώσσα των ερειπίων, η γλώσσα των σκουπιδιών. Αισθητική ασπρόμαυρη, πλούτος ιδεών, αρθρογράφων, ποιητών και παρατηρητών, έγχρωμο καλλιτεχνικό σινεμασκόπ, ασχέτως αν τα ροζ και τα πράσινα ή τα κόκκινα τα καταπίνει το γκρίζο. Μια γιορτή κυριολεκτικά του δρόμου, και μια υπέροχη βοή που παράγεται ως σάουντρακ από τους καθήμενους που διαβάζουν τις τυπωμένες λέξεις δυνατά, με ακόμα δυνατότερες κόρνες διερχόμενων αυτοκινήτων και κινητήρων Καβασάκι που επιθυμούν, προφανώς, να καταστείλουν τις ιδέες, να τις εμποδίσουν να φτάσουν ως ηχητικές κραυγές στα μπαλκόνια των περίοικων. Αλλά δεν το βάζουμε κάτω, εμείς που για να ακούσουμε τεντώνουμε τα αυτιά μας, ενώ αυτοί ατάραχοι από τους «εισβολείς» απαγγέλλουν στον ίδιο ήσυχο τόνο. Μη... γιατί.

Στα προηγούμενα τεύχη ο «Κλήδονας» ασχολήθηκε με τα όνειρα ως αντικείμενα επιβίωσης, όπως και θεμελιακά κείμενα για την υπερρεαλιστική κατανόηση των αληθινών αναλογιών του κόσμου.

Και οι απαγγελίες κάποιων από τα θέματα του νέου τεύχους γίνονται αφορμή για συζητήσεις αλλά και ανταλλαγή απόψεων ή εμπειριών της ομάδας, όταν φερ’ ειπείν επίλεκτοι εκδρομείς της κάποτε πήγαν για περιήγηση στον Κορυδαλλό. Μαγεμένοι από ένα κιτς σπίτι, με ανάγλυφους πελεκάνους σαν κακότροπα σκυλιά να φυλάγουν στην είσοδο, προσπάθησαν να το φωτογραφήσουν. Μην λαμβάνοντας υπ' όψιν τον ιδιοκτήτη, που επιχείρησε να χειροδικήσει με τους «κατασκόπους», μα μαλάκωσε όταν αυτοί για να γλιτώσουν τις μπούφλες του είπαν πως σκοπός τους είναι να δείξουν το «έργο» σε μια έκθεση τέχνης, δίπλα στο κάδρο με το σπίτι του ρεμπέτη συνθέτη των «Λεμονάδικων». Που στα κάγκελα του μπαλκονιού του τοποθέτησε τις νότες του τραγουδιού, προβαίνοντας σε μια εννοιολογική εγκατάσταση, ηθελημένα ή μη. Εξίσου κάτοικοι Κορυδαλλού και ο ρεμπέτης μα και οι πελεκάνοι.

Άκουσα υπέροχες ιστορίες στο πεζοδρόμιο του «Φαρφουλά». Και συνάντησα ανθρώπους και παρέα που μου έφτιαξαν τη διάθεση αλλά και αναπτέρωσαν την αίσθηση που έχω για την Αθήνα: στον πυρήνα της θα βρεις να στροβιλίζονται άτακτες δίνες ακόμη, κι όχι μόνο εύτακτες σαββατιάτικες εκδρομές για σόπινγκ στην Ερμού ή σκέιτ στο Μοναστηράκι. Διαβάζετε, στηρίζετε, προπαγανδίζετε και ενισχύσατε τον «Κλήδονα» και προσέλθετε, όσοι, στις συνεστιάσεις της Πέμπτης στου «Φαρφουλά». Σε μια ατάραχη ειδικά τις Πέμπτες Αθήνα, εδώ θα ακούσετε αλλά και θα πιείτε, θα πείτε ταραχώδη και συνταρακτικά πράγματα, ακόμα κι εσείς, αρκεί να το θελήσετε. Αλλά και θα εξοικειωθείτε με την ίσως μόνη κατανοητή γλώσσα του ακατανόητου κόσμου και της πόλης: «Όταν πήρε το Νόμπελ ο Ντύλαν, την ίδια μέρα τράκαρε ένας ταξιτζής με μια κουτσή γριά» και πιθανόν να έσταξε και λίγη μαρμελάδα από βερίκοκο στη μουσελίνα ενός κοριτσιού που συμμετέχει στο My Style Rocks, που «όταν πέφτει ομίχλη στο πάτωμα, φοράει το πιο ωραίο της πουκάμισο», τηρώντας την απαράβατη υπερρεαλιστική νόρμα που θέλει να «είναι σπαρακτικό να δαγκώνεις βερίκοκα, όταν είσαι δεμένος με αλεξίπτωτο».