- CITY GUIDE
- PODCAST
-
30°
Η Ιωάννα Καρυστιάνη επιστρέφει με τις «Χίλιες ανάσες»
Κι αν μπορείς, ζήσε κι εσύ στο νησί Κουκούτσι, όπως το κατοικούν οι ηρωίδες της
![4754-202316.jpeg 4754-202316.jpeg](/images/120x120/3/jpeg/sites/default/files/contributor/4754-202316_0.jpeg)
![karys.jpg karys.jpg](/images/1074x600/3/jpg/sites/default/files/article/2018/10/11/karys.jpg)
Μια μηχανικός αυτοκινήτων, μια μεταφράστρια βιβλίων, και μια ακόμη, αιωνίως παραμένουσα στο Κουκούτσι, το νησί της καταγωγής τους, αόρατο, μικρό, κάπου στη στοίβα του Αιγαίου. Η Πηγή, η Πόπη και η Πέπη, ανεξαρτήτως προσωπικών πορειών, άτυχων γάμων, σπουδών, μη σπουδών, ταξιδιών ή ακινησίας, παιδιών ή σόλο ύπαρξης, ξαναβρίσκονται. Ανταμώνουν και πάλι όπως παλιά ως συμμαθήτριες, εξαιτίας του μυστηριώδους θανάτου του Στέλιου, άντρα της Πηγής, στον γενέθλιο τόπο.
![xilies-anases.jpg xilies-anases.jpg](/images/w250/3/jpg/sites/default/files/xilies-anases.jpg)
Στο Κουκούτσι οι ηρωίδες της Καρυστιάνη ζουν το σήμερα και το χθες, χωρίς την ποσόστωση των μίντια, πως δηλαδή φλέγον είναι το συμβαίνον. Αυτό που βράζει. Και πως το χθες απλώς πέρασε, έφυγε, πήγε. Ο θάνατος του Στέλιου, άντρα της Πηγής, που μπορεί να είναι αλλά και να μην είναι αυτοκτονία ή δολοφονία, ατύχημα ή εκ προμελέτης, μοιάζει να καθορίζει την κοινή ζωή των τριών Π, με πρώτη φυσικά τη γυναίκα του. Αλλά και τις υπόλοιπες, που προστρέχουν προς παρηγοριά. Γιατί οι τρεις τους είναι δεμένες με μια μεγάλη φιλία. Παιδική, που έγινε ενήλικη, δεμένες και νοιαστικές η μια για την άλλη, άδολα και γενναιόφρονα. Σε αντίθεση με τους άντρες του νησιού και ειδικά της πρώην αυτοκόλλητης παρέας του Στέλιου, που κάθε άλλο παρέα πλέον τη λες. Συνηθισμένες γυναίκες. Γεμάτες φοβίες για τον χρόνο που περνά και τις κερνά κυτταρίτιδα στους γλουτούς και παχάκια γύρω από τη μέση. Ειδικά της Πόπης, που επέστρεψε από την Αθήνα για πάντα πλέον στο νησάκι. Εκεί που ζωντανοί και πεθαμένοι, κανονικοί και λαλημένοι, ζώα, πουλιά, αέρας, βράχια, χωράφια και καφενεία, παπάδες, Βρετανίδες ψυχολόγοι που αποσύρθηκαν από τον τόπο τους προτιμώντας εθελοντικά να μονάσουν, αδύνατον να διαχωρίσουν το χθες από το σήμερα.
Όλα στις «Χίλιες ανάσες» μοιάζουν σαν πίνακας - ο ζωγράφος έριξε ανάκατα χρώματα και χρόνο. Χθες, σήμερα, μνήμη, παρόν και η κορνίζα που καλιμπράρει τον πίνακα, η ανάγλυφη που τον περικυκλώνει, σαν να μην μπορεί να κρεμαστεί από κανέναν τοίχο. Γι' αυτό και η ιστορία της Καρυστιάνη πάει πίσω μπρος. Από τον φόβο στην ελπίδα, από τα ορατά στα αόρατα, από τα εφηβικά φιλιά στις ενήλικες στείρες από σώμα και έρωτα νύχτες. Τότε που και οι τρεις ηρωίδες, κατάμονες, κάνουν απολογισμούς ύπαρξης. Μελαγχολούν, ξεμελαγχολούν, η ζωή, λέει κάπου στο βιβλίο, άλλες φορές τρίβεται πάνω σου απαλά σαν γάτα. Άλλες, πάλι, σαν ακονισμένο λεπίδι γδέρνει αλύπητα, πλειστάκις σε απολεπίζει ως βούρτσα περιποίησης. (ελεύθερη μετάφραση και από μνήμης το quote).
Είναι πεντακάθαρη η γραφή της Καρυστιάνη σ' αυτό το μυθιστόρημα. Λυρικός τόνος, που όμως, όταν περνάει στον κοφτερό ρεαλισμό, γίνεται αδυσώπητος, μια γραφή συμπυκνωμένη όπως και οι εποχές στο νησί Κουκούτσι. Που για πότε τον βράχο που χαρίζει μελομένη θέα στο ηλιοβασίλεμα τον κάνουν παγίδα θανάτου δεν το καταλαβαίνεις.
Οι 3Π είναι συνηθισμένες γυναίκες. Καθημερινές. Που σε μια εποχή που οι ανάσες της τελειώνουν, αυτές παλεύουν να βρουν κάτι που θα καθαρίσει τα πνευμόνια τους. Γυναίκες που κάνουν απολογισμούς περί του κόστους της προσαρμοστικότητας σε λογής προδιαγραφές που βάζει ο τόπος. Αλλά και ο χρόνος, ο χρόνος μόνιμα παρών στις μυθιστορίες της Καρυστιάνη. Οι ελλειμματικοί υπολογισμοί όχι μόνο της εθνικής οικονομίας αλλά και των χρεοκοπημένων από όνειρα και στόχους Πηγής, Πέπης και Πόπης.
Το «Χίλιες Ανάσες» μπορεί κάποιος να το διαβάσει και σαν ηθογραφία. Γιατί όχι και σαν ένα βαρύ νουάρ, φορές αστυνομικό, φορές υπαρξιστικό. Άλλος, σαν μυθιστόρημα για την Ελλάδα της κρίσης. Άνετα μπορείς να κοτσάρεις και το κλισέ «που μπορεί να γίνει αφορμή για μια επανεκκίνηση, προσφέροντας μια μοναδική ευκαιρία». Το σίγουρο πάντως είναι πως η Καρυστιάνη έγραψε ένα βιβλίο που πάλλεται και χτυπά και αιματώνει σαν ζωντανή φλέβα. Οι «Χίλιες Ανάσες», ακόμα κι όταν τα 3Π βυθίζονται στη θλίψη, την ακηδία του πένθους ή την κατάθλιψη, διατηρούν ως προς τη γραφή το νεύρο αλλά και τα νεύρα τους, το χιούμορ και τη λυπησάρα τους. Πάντως απαρατήρητα ή επί τροχάδην είναι αδύνατον να το διαβάσει κανείς.
Οι «Χίλιες Ανάσες» κυκλοφορούν από τον Καστανιώτη και στο εξώφυλλό τους έχουν, όπως πάντα, έναν πίνακα της αλησμόνητης Άννας Παλιεράκη.
ΤΑ ΠΙΟ ΔΗΜΟΦΙΛΗ
![](/images/w400/3/jpg/files/2024-02-02/final-voice-choice4.jpg)
ΔΙΑΒΑΖΟΝΤΑΙ ΠΑΝΤΑ
ΔΕΙΤΕ ΕΠΙΣΗΣ
Ένα βιβλίο γεμάτο χαριτωμένες παρατηρήσεις
Τα λημέρια των συγγραφέων - πεζογράφων, ποιητών, δοκιμιογράφων. Γιατί γράφουν εκεί που γράφουν; Τι φετίχ έχουν; Πώς εμπνέονται σ’ αυτόν τον χώρο;
Πώς χρησιμοποιούμε τον όρο «κουίρ» για να μιλήσουμε για ιστορικά υποκείμενα; Και τι κερδίζουμε ή τι χάνουμε διαβάζοντας το παρελθόν σύμφωνα με τις σύγχρονές μας αντιλήψεις για το κουίρ;
Το βιβλίο του Σέρχιο Πιτόλ «Η τέχνη της φυγής» (Δώμα, μετ. Αγγελική Βασιλάκου) είναι ο πρώτος τόμος της «Τριλογίας της μνήμης» του Μεξικανού συγγραφέα. Το ξεκίνησα και δεν μπορούσα να το αφήσω από τα χέρια μου.
Μια συζήτηση με τον μεταφραστή του βιβλίου, Χαράλαμπο Γιαννακόπουλο
Το επάγγελμα του συγγραφέα είναι πολύ μοναχικό
Τρεις μικροί εκδοτικοί οίκοι, με παιδικά βιβλία που ξεχωρίζουν
Τι σημαίνει να «νιώθεις ότι πεθαίνεις στη θέση ενός άλλου»;
Ένα συλλεκτικό τεκμήριο από τον Θανάση Κ. Κάππο για τον σπουδαίο τραγουδιστή, μέσα από αφηγήσεις ανθρώπων που τον έζησαν από κοντά
Μια ιστορία αγάπης, απώλειας και συμφιλίωσης σε καιρούς ανησυχητικών αλλαγών
Greekling, όπως Γραικύλος, εκ του Graeculus: φράση υποτιμητική που χρησιμοποιούνταν από τους Ρωμαίους για συμπολίτες τους που ήθελαν να το παίζουν Έλληνες. Κατά (μειωτική) επέκταση: ο υποταγμένος Έλληνας
Τα λημέρια των συγγραφέων - πεζογράφων, ποιητών, δοκιμιογράφων. Γιατί γράφουν εκεί που γράφουν; Τι φετίχ έχουν; Πώς εμπνέονται σ’ αυτόν τον χώρο;
Τρεις μικροί εκδοτικοί οίκοι, με παιδικά βιβλία που ξεχωρίζουν
Ο γνωστός συγγραφέας και διαφημιστής μάς μιλάει για το νέο του βιβλίο «Το Φωτόδεντρο»
Πιστεύεται ότι γράφτηκε γύρω στον Απρίλιο-Ιούνιο του 1920 από ένα σανατόριο
Μια συζήτηση με τον μεταφραστή του βιβλίου του Douglas Murray
Η αργεντινή συγγραφέας μιλάει για το νέο της βιβλίο «Η δική μας πλευρά της νύχτας» και το Φεστιβάλ ΛΕΑ
Τρεις μικροί εκδοτικοί οίκοι, με παιδικά βιβλία που ξεχωρίζουν
Η Athens Voice προτείνει τα βιβλία των διακοπών
Έχετε δει 20 από 200 άρθρα.