«Αύριο θα πάω ν’ αγοράσω ένα ωραίο κολιέ από τους πάγκους στο Μοναστηράκι, ο λαιμός μου δεν θα έχει πια μοναξιές», είπε η Μιράντα εντέλει, κάνοντας ότι δεν τον άκουσε.
Γύρισε την πλάτη της στον καθρέφτη και δεν παρέλειψε να του βγάλει και τη γλώσσα.
Έτσι γίνονταν οι συμφωνίες τους. Εκείνος έλεγε τα δικά του κι εκείνη έκανε τα δικά της. Κάπως έτσι απόκτησε τις συλλογές της από κολιέ, γυαλιά και προγράμματα των παραστάσεων του Εθνικού Θεάτρου.
Πήρε μια σακούλα, την γέμισε κεράσια. Βγήκε έξω. Θυμήθηκε ότι είχε διαβάσει κάπου πως η Ιαπωνική Πρεσβεία είχε δωρίσει στην Αθήνα κερασιές. «Θα πάω αύριο να τις δω, θα κάνω έναν ωραίο περίπατο σαν τουρίστας, και θ’ αγοράσω πολλά κεράσια να τα κάνω
γλυκό. Τρέλα θα είναι με παγωτό. Τρέλα!»
Έτρωγε τα κεράσια και έφτυνε τα κουκούτσια. Περπατούσε σ' έναν δρόμο δίπλα στο τρένο με χαμηλούς θάμνους, ροδοδάφνες και κυπαρίσσια. Ψυχή δεν υπήρχε. Τι ωραία που είναι η καλοκαιρινή Αθήνα! Ησυχία, ηρεμία και μοναξ…-STOP. Το απαγορευτικό σήμα στο δρόμο σταμάτησε τις σκέψεις της. Συγκεντρώθηκε στη δραστηριότητα της. Κεράσι και κουκούτσι. Όσο πιο μακριά έφταναν τα κουκούτσια της, τόσο χαιρόταν. Ήταν το προσωπικό της χόμπι, την διασκέδαζε και ασκούσε και τα πνευμόνια της.
Στο εξηκοστό κουκούτσι αποφάσισε να ξεκουραστεί σ΄ ένα παγκάκι. Κάποιος είχε αρχίσει να γράφει: Η ΑΓΑΠΗ ΕΙΝΑΙ... και δίπλα ζωγραφισμένη μια μάσκα προσώπου με δυο αστέρια για μάτια. Απέναντί της ήταν μια ωραία σφιχταγκαλιασμένη σύνθεση με θάμνους και ροδοδάφνες. Άρχισε πάλι το γνωστό της τροπάριο και τότε άκουσε τη φωνή: «Ωι, το πουλί μου!» Η Μιράντα δεν κατάλαβε. Στα δεξιά της, μια σιλουέτα πίσω από τους θάμνους σηκώθηκε και ήρθε προς το μέρος της. Ήταν ένα παιδί γύρω στα 8-9.
«Σιγά κυρία, πρόσεχε, με πόνεσες.»
«Τι έπαθες;», ρώτησε η Μιράντα.
«Καρπούζι, κυρία, έφαγα πολύ καρπούζι, και.. .κατάλαβες τώρα τι έκανες;»
«Δεν πιστεύω να σε χτύπησα στο… όχι!», είπε εκείνη κι έβαλε τα γέλια.
«Καλό σημάδι, κυρία! Κι εγώ το κάνω αυτό με τα κουκούτσια, όταν είμαι θυμωμένος. Εσύ κυρία με ποιον είσαι θυμωμένη;»
«Εγώ... δεν... εγώ... είμαι μόνη μου και ίσως αυτό να με θυμώνει»,
«Α, καλά. Να σου πω, έχεις άλλα κεράσια να κάνουμε αγώνα;»
«Έχω» είπε η Μιράντα, «έχω πολλά κεράσια για όλο το καλοκαίρι. Τι λες;» και του ‘κλεισε το μάτι.
Διαγωνισμός Διηγήματος στην 36η Γιορτή Βιβλίου
Το Διαγωνισμό Διηγήματος μέσω Αυτοματικής Γραφής με θέμα «Η καλοκαιρινή Αθήνα προσπέρασε» διοργάνωσε το Μικρό Πολυτεχνείο. Μετά το σεμινάριο του Θράσου Καμινάκη (Μικρό Πολυτεχνείο), η Κριτική Επιτροπή κατέληξε στους 12 διακριθέντες. Και τα 12 κείμενα θα τα διαβάσετε στο site της ATHENS VOICE (Χορηγός επικοινωνίας).
Ένα βιβλίο μυστηρίου για ένα κορίτσι που μεγαλώνει προσπαθώντας ν’ ανακαλύψει τον εαυτό του, αλλά και το κατά πόσο ο Αμερικανός πατέρας του ήταν μπλεγμένος με την Απριλιανή χούντα
Μιλήσαμε για το νέο του βιβλίο, ένα μυθιστόρημα για τη μονίμως φευγαλέα αίσθηση της μητέρας του, αλλά και τον τρόπο με τον οποίο η μνήμη πλάθει την προσωπική ιστορία
11°
