Με αφορμή το νέο του βιβλίο «Και με κλειστά μάτια θα βλέπω» (εκδ. Καστανιώτη), ο Παύλος Κάγιος, ο γνωστός δημοσιογράφος του πολιτιστικού ρεπορτάζ των «Νέων», απαντά στις ερωτήσεις μας.
Mιλάτε στο βιβλίο για την Ελλάδα των φτωχών, των χαμένων, των αφανών. Πόσο επίκαιρη είναι η καταγραφή αυτή στο σημερινό σκηνικό της κρίσης; Τώρα, με την οικονομική κρίση, μπορεί να μας δοθεί και μια ευκαιρία να εξανθρωπιστούμε. Να δούμε ότι κοντεύαμε να χάσουμε και την ψυχή μας από την αυταπάτη της ευμάρειας. Όλα έρχονται και παρέρχονται, αλλά η αγάπη των δύο ηρώων που περνάει διά πυρός και σιδήρου τα κοινωνικοπολιτικά γεγονότα στην Ελλάδα –μεσοπόλεμος μέχρι σήμερα– παραμένει άσβηστη.
Μοιάζει η σκληρότητα των καιρών που περιγράφετε στο βιβλίο με τη σημερινή; Είμαι γέννημα-θρέμμα του κέντρου της Αθήνας. Στο Μεταξουργείο γεννήθηκα, μεγάλωσα στην Ακαδημία Πλάτωνος και στον Κολωνό. Στην Ομόνοια επέστρεψα γιατί αγάπησα αυτή την πόλη που την κατέστρεψε η αντιπαροχή. Η έκρηξη του σημερινού μεταναστευτικού κύματος είναι ντροπή για το ανθρώπινο γένος που δεν κατάφερε να χορτάσει τον κόσμο.
Ποια είναι τα αγαπημένα σας σημεία στην Αθήνα; Η Διονυσίου Αρεοπαγίτου, το Θησείο, το Μοναστηράκι, τα Πετράλωνα, τα αρχαία στην Ακαδημία Πλάτωνος.
Πόσο έχετε επηρεαστεί από την κινηματογραφική σας θεώρηση στo γράψιμο; Όλα για μένα είναι εικόνες. Και η «πνοή» του γραπτού λόγου θέλω να έχει εικόνες, να πάλλεται από την εναλλαγή των εικόνων της ζωής.
Ποια ταινία σάς άλλαξε τη ζωή; Η «Ευδοκία» του Αλέξη Δαμιανού και το «Σημασία έχει να αγαπάς» του Αντρέι Ζουλάφσκι.
Ποια βιβλία σάς σημάδεψαν; Το «Έγκλημα και τιμωρία» του Ντοστογιέφσκι, το «Όσα παίρνει ο άνεμος» της Μάργκαρετ Μίτσελ, και ποιήματα του Τάσου Λειβαδίτη.
Μπορεί να υπάρξει σήμερα αγάπη που νικά όλα τα εμπόδια; Φυσικά. Ο έρωτας και μόνο αυτός πηγή της ιστορίας όλων των ανθρώπων.«Χαρά στα μάτια που θα δουν τριών ημερών φεγγάρι» είναι μια έκφραση που λέει η Βάσω, η ηρωίδα του βιβλίου.
Ποιο είναι το νόημα της ζωής; «Και με κλειστά μάτια θα βλέπω» λέει ο ήρωας του βιβλίου και προχωράει, βρέξει χιονίσει. Αυτή είναι η δική του επανάσταση, το πείσμα για ζωή μέσα από λάθη, αντιξοότητες, με κόντρα τον καιρό. ●
«Τότε έγραφα για πράγματα που δεν είχαμε βρει ακόμα λέξεις να τα περιγράψουν, όπως η τοξική αρρενωπότητα, τα fake news), η κουλτούρα της επαγρύπνησης εναντίον φυλετικών προκαταλήψεων και διακρίσεων»
Το βιβλίο του Σέρχιο Πιτόλ «Η τέχνη της φυγής» (Δώμα, μετ. Αγγελική Βασιλάκου) είναι ο πρώτος τόμος της «Τριλογίας της μνήμης» του Μεξικανού συγγραφέα. Το ξεκίνησα και δεν μπορούσα να το αφήσω από τα χέρια μου.
Αυτή την εβδομάδα ασχολούμαστε με το πώς μπορεί να μιλήσει κανείς για κουίρ υποκείμενα στην ιστορία, μέσα από το δοκίμιο «Can and should we queer the past» του Justin Bengry
Greekling, όπως Γραικύλος, εκ του Graeculus: φράση υποτιμητική που χρησιμοποιούνταν από τους Ρωμαίους για συμπολίτες τους που ήθελαν να το παίζουν Έλληνες. Κατά (μειωτική) επέκταση: ο υποταγμένος Έλληνας
30°
