Στη φωλιά της J.K. Rowling

Του Μαρίνου Σακελλαρίου

Ο κόσμος περίμενε κρατώντας την ανάσα του το καινούριο συγγραφικό πόνημα της J.K. Rowling, για να μπορέσουνε να πούνε όλοι με ένα στόμα μια φωνή πόσο παπαροσυγγραφέας είναι, πόσο μόνο θέμα κωλοφαρδίας ήτανε ο «Harry Potter» (οι πολύ κακοί θα πούνε ότι ήτανε και κλεμμένη ιδέα κάποιου έρμου συγγραφέα του οποίου τα χειρόγραφα σούφρωσε) και πόσο δεδομένο είναι ότι θα αποτύχει οποιοδήποτε άλλο βιβλίο θα γραφτεί από την ίδια πένα.

Τα πολύχρωμα αντίτυπα του «The casual vacancy» -«Ένας ξαφνικός θάνατος» στα ελληνικά- γέμισαν τα βιβλιοπωλεία του γνωστού μας κόσμου το περασμένο φθινόπωρο/χειμώνα και το αναγνωστικό κοινό, ενήλικες βετεράνοι, χαρυποτεριστές και μη, βάλθηκε να αναγνώσει τον πολυσυζητημένο τόμο.

Η ίδια να δηλώνει πως το πολύ-πολύ να είναι «σοκαριστικά κακό» και, έκδηλα αγχωμένη, να προσπαθεί να ξορκίσει το επταπλό φάντασμα των προηγούμενων συναπτών bestsellers της. Έτσι για αλλαγή, δεν είχε το κλασικό άγχος κάθε συγγραφέα περί εμπορικότητας και του πόσα φράγκα θα κονομήσει, είναι άλλωστε γνωστό πως όσοι διαβάζετε αυτό το άρθρο, εγώ που το γράφω, όλοι οι υπόλοιποι που εργάζονται στην A.V. και όλα μας τα σόγια μαζεμένα, δεν φτάνουμε ούτε το μισό των καταθέσεών της. Το στοίχημα τώρα είχε να κάνει με τους κριτικούς και με την απόδειξη του πόσο αξιόλογη συγγραφέας είναι.

Μεταξύ μας τώρα, δεν τα κατάφερε και τόσο λαμπρά. Το 8ο βιβλίο της ζωής της, αν και πούλησε πάνω από 2,5 μύρια αντιτύπων, ήτανε καμιά πεντακοσαριά χλιαρές σελίδες, με μια υπόθεση που ασυζητητί μου κράτησε συντροφιά πριν το νάνι, αλλά θαρρώ θα πήγαινε άπατο, αν ήταν κάποιου ανωνυμότερου. Κάπου ένα εξάμηνο αργότερα, με το ζόρι θυμάμαι την υπόθεση και τους χαρακτήρες.

Και πάνω που νομίζαμε ότι τελειώσαμε για φέτο με την υπόθεση J.K. Rowling, σκάει το παραμύθι ότι ένα αστυνομικό βιβλιαράκι ονόματι «The cuckoo’s calling», υπογεγραμμένο από κάποιον κύριο Robert Galbraith που κυκλοφόρησε τον Απρίλιο, είναι στην πραγματικότητα δικό της και απλώς χρησιμοποίησε ψευδώνυμο για να αποδείξει τα αυτονόητα. Οι πωλήσεις του «κούκου» δεν ήτανε ούτε κατά διάνοια υψηλές αλλά οι κριτικές, ακόμα και πριν αποκαλυφθεί η πραγματική ταυτότητα της συγγραφέως, υπήρξαν διθυραμβικές. Εννοείται πως από τις 14 Ιουλίου, που ήρθε στην επιφάνεια η αλήθεια, και μετά, γίνεται του καραξεσκίσματος από πωλήσεις, με μερικά υπογεγραμμένα αντίτυπα του βιβλίου να μοσχοπωλούνται έως και 6.000 αχνιστά δολάρια.

Το δικό μου αντίτυπο είναι κάπου εκεί έξω και παλεύει με το τερατάκι των ΕΛ.ΤΑ για να με φτάσει. Αν ισχύουν έστω και τα μισά από αυτά που διαβάζω -και η κριτικός βιβλίων Michiko Kakutani των Times της Νέας Υόρκης δεν χρωστάει του αγγέλου της νερό, οπότε για να λέει πόσο το γούσταρε- είμεθα σε καλό δρόμο. Ο κεντρικός ήρωας που είναι ιδιωτικός ντετέκτιβ και τον βάφτισε Cormoran Strike θα γίνει ο καινούριος μου κολλητός.

Ολίγα trivia για το βιβλίο:

Ο τίτλος του είναι «κλεμμένος» από ένα ποίημα της Christina Rossetti. Αυτός είναι ο πρώτος τόμος, από κάτι που φαίνεται πως θα γίνει μια επιτυχημένη σειρά -εμπορικά αν μη τι άλλο- βιβλίων, με τον δεύτερο τόμο να αναμένεται στην κυκλοφορία κάπου το 2014.

Ως χειρόγραφο ανώνυμου συγγραφέα, το «The cuckoo’s calling» απορρίφθηκε από έναν τουλάχιστον εκδοτικό οίκο πριν το δεχτούνε εκεί που εκδόθηκε και ο «Ξαφνικός θάνατος».

Η μοναδική Αγγλίδα που είναι πλουσιότερη κι από την ίδια τη βασίλισσα της Αγγλίας ισχυρίζεται ότι η όλη εμπειρία συγγραφής με ψευδώνυμο ήταν παραπάνω από απελευθερωτική.

Το μυστικό της προδόθηκε εν μέρει επειδή χρησιμοποίησε τον ίδιο ατζέντη και επειδή κάποιος τουίταρε στους Sunday Times την βρομοδουλειά, από όπου και έλαβαν την πάσα αλήθεια για την πραγματική ταυτότητα του (Κλαρκ Κεντ) «Robert Galbraith».

Αυτός ο κάποιος είναι η Judith Callegari, που άκουσε την πληροφορία από τον σύζυγο της καλύτερής της φίλης, ο οποίος είναι συνέταιρος στο δικηγορικό γραφείο Russels, υπεύθυνος για τα νομικά τζιριτζάτζουλα των βιβλίων της βαθύπλουτης πλην ταλαντούχας Rowling. Λογικά έπεσε παντόφλα στο σπίτι…