Ηλία τον λένε. Κι είναι παλικάρι απ’ τα λίγα. Αγωνιστής της ζωής. Δε διστάζει να τα ξεκινήσει όλα απ’ την αρχή, αν χρειαστεί. Δεν κωλώνει πουθενά. Ήρεμη δύναμη. Καθαρό παιδί. Τον καμαρώνεις. Με το που τον βλέπεις, σε γεμίζει ένα πράμα.
Πολλές φορές έχουμε ανταλλάξει τα εσώψυχά μας. Βρισκόμαστε δυο-τρεις φορές το χρόνο. Δε χρειάζεται παραπάνω. Εκεί τα δίνουμε όλα. Και τα λέμε κι όλα. Αγκαλιαζόμαστε. Γελάμε με την ψυχή μας. Σαν να μην έχει αύριο. Απολαμβάνουμε ο ένας τον άλλο. Χαιρόμαστε με τη χαρά του. Λυπόμαστε με τη λύπη του.
Είχε τα γενέθλιά του. Τον πήρα τηλέφωνο. Στο πρώτο δεν απάντησε. Στο δεύτερο δεν απάντησα. Έμελλε στο τρίτο να μιλήσουμε. Χάρηκε πολύ που μ’ άκουσε. Καμιά φορά το συναίσθημα είναι τόσο δυνατό που λες και κάνει skype. Λες και τα βλέπεις τα συναισθήματα. Τις κινήσεις τους, τα χαμόγελά τους, τις τσαχπινιές τους. Έτσι και χθες. Δεν κράτησε πάνω από πέντε λεπτά. Είχα να τον ακούσω έξι μήνες. Όμως τα ’παμε όλα. Και τα νιώσαμε κι όλα. Ανανεώσαμε τη συνάντησή μας για τις επόμενες βδομάδες. Εκεί θα τα δώσουμε κι όλα… Το καλύτερο όμως το φύλαξε για το τέλος ο μπαγάσας: «Σε αγαπώ, ρε Στεφανάκο...»
Έμεινα μαλάκας. Δεν ήξερα πώς ν’ αντιδράσω. Βούρκωσα. Κόπηκε η φωνή μου. Από κει και πέρα το ’χασα. Δε θυμάμαι τι απάντησα. Δε θυμάμαι καν αν απάντησα. Λες και μου ’ρθε τσουνάμι. Τσουνάμι ευτυχίας και λύτρωσης.
Δεν τα λέμε αυτά. Κι όμως γι’ αυτά ζούμε. Αυτά μας κάνουν ανθρώπους. Οι μελλοθάνατοι στις πτήσεις της 9/11 στις τελευταίες τους στιγμές πήραν τους δικούς τους να τους πουν πόσο τους αγαπούν. Αυτή ήταν η τελευταία τους λέξη.
Τη φυλάμε για το τέλος. Την τσιγκουνευόμαστε. Τη φοβόμαστε. Και δεν τη λέμε. Ειδικά εμείς οι αρσενικοί. Φοβόμαστε να γίνουμε ευάλωτοι. Φοβόμαστε να γίνουμε τρυφεροί. Κι όμως εκεί είναι όλο το ζουμί της ζωής.
Τα ’πε όλα στον επικήδειο του γιου του ο τραγικός πατέρας που τον έχασε στο ατύχημα με την Πόρσε. «Κάνουμε το λάθος να πιστεύουμε ότι πάντα υπάρχει ένα αύριο. Καμιά φορά όμως το αύριο δεν έρχεται. Και τότε μετανιώνουμε για όσα δεν έχουμε πει και όσα δεν έχουμε κάνει. Τελευταία φορά που σου ’πα ότι σ’ αγαπώ, Αντρίκο, ήταν πριν τέσσερα χρόνια, όταν με πήρες να μου ευχηθείς για τη γιορτή μου, κι ακόμα θυμάμαι και θα το θυμάμαι για όσο ζω πόσο ευτυχισμένο με είχες κάνει όταν μου απάντησες: “και γω σε αγαπώ, μπαμπά”. Έκτοτε δε σ’ το ξανάπα...»
Γι’ αυτό, τράβα πες τα «σ’ αγαπώ σου» σήμερα, ρε φίλε... Εκεί που τα έχει ανάγκη η ψυχούλα σου. Και το μυαλό σου μην τ’ ακούς σ’ αυτά.
Μια πνοή είναι η ρημάδα η ζωή.
Το αύριο καμιά φορά δεν έρχεται.
*Απόσπασμα από το βιβλίο Το Δώρο του Στέφανου Ξενάκη.
Ένα βιβλίο μυστηρίου για ένα κορίτσι που μεγαλώνει προσπαθώντας ν’ ανακαλύψει τον εαυτό του, αλλά και το κατά πόσο ο Αμερικανός πατέρας του ήταν μπλεγμένος με την Απριλιανή χούντα
Μιλήσαμε για το νέο του βιβλίο, ένα μυθιστόρημα για τη μονίμως φευγαλέα αίσθηση της μητέρας του, αλλά και τον τρόπο με τον οποίο η μνήμη πλάθει την προσωπική ιστορία
13°
