Τι είναι «Τα χειροποίητα» της Έλενας Ακρίτα και γιατί θα ομορφύνουν το αναγνωστικό σου καλοκαίρι;

Η Έλενα Ακρίτα επιστρέφει και η μέθεξη της γραφής της είναι ξανά εδώ. Κείμενα νέα και παλιά, κείμενα γελαστά και μελαγχολικά, κείμενα που τρολάρουν, μα προπάντων κείμενα που παραμένουν απίστευτα επίκαιρα. Είναι «Τα χειροποίητα» της Έλενας Ακρίτα, όλα φτιαγμένα με υλικά της ψυχής και της καρδιάς. «Υπάρχουν κάποια που έχουν πολύ ξεχωριστή θέση στην καρδιά μου», υπογραμμίζει η ίδια σε συνέντευξή της για το νέο αυτό βιβλίο. Γιατί όμως θα κατακτήσουν μια ξεχωριστή θέση και στις δικές μας καρδιές και θα τοποθετηθούν ψηλά στη λίστα με τα πιο διαλεχτά διαβάσματα του καλοκαιριού;

Γιατί «Τα χειροποίητα» (σελίδες 216, εκδόσεις Διόπτρα) αποτελούν την τελευταία λογοτεχνική κατάθεση της Έλενας Ακρίτα, μια ανθολογία από όλη τη συγγραφική πορεία μιας φυσιογνωμίας με αδιάλειπτη παρουσία στη δημόσια γραφή, το χρονογράφημα, το κοινωνικό σχόλιο και την πνευματώδη ερμηνεία της επικαιρότητας, πάντοτε διατυπωμένη με την ευαίσθητη, έξυπνη και αντικομφορμιστική στάση που της έχει εξασφαλίσει χιλιάδες αφοσιωμένους αναγνώστες. Είναι ένα από τα πρώτα πρόσωπα που σου έρχονται στο μυαλό όταν αναλογίζεσαι τον όρο «δημοσιογράφος» και μια από τις πλέον αυθεντικές υπογραφές στον έντυπο και ηλεκτρονικό λόγο.

Στα «Χειροποίητα», θα βρεις μαζεμένα ορισμένα από τα καλύτερα άρθρα της που δημοσιεύτηκαν από το 2000 μέχρι σήμερα, τα οποία εξακολουθούν να συγκινούν και να προβληματίζουν χωρίς να έχουν χάσει το παραμικρό από την ποπ φρεσκάδα τους στο πέρασμα του χρόνου. Είτε τα ανακαλύπτεις για πρώτη φορά είτε επιστρέφεις στον μαγικό τους κόσμο, τα «Χειροποίητα» κείμενα της Έλενας Ακρίτα θα σε μυήσουν στη μουσική των λέξεών τους και δεν θα σε αφήσουν στιγμή μόνο. Το ιδανικό βιβλίο για απερίσπαστες αναγνώσεις τις καυτές μέρες. Αφιερωμένο από την ίδια «στους συγκάτοικούς μου στην τρέλα. Τους αναγνώστες μου». 

Έλενα Ακρίτα, «Τα χειροποίητα», σελίδες 216, κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Διόπτρα σε όλα τα βιβλιοπωλεία και στο www.dioptra.gr

Διαβάστε ένα απόσπασμα από το βιβλίο «Τα χειροποίητα» της Έλενας Ακρίτα:

Για το παρελθόν καλά πάω, πατριώτη;

ΑΥΤΌ ΤΟ ΌΤΑΝ ΉΜΟΥΝΑ ΠΑΙΔΊ… το ακούμε όλο και συχνότερα στις μέρες μας: εγκλωβισμένοι στο παρόν, επανεφευρίσκουμε το παρελθόν. «Αναδιατυπώνουμε» όπως εμείς θέλουμε τις πίσω μας σελίδες. Τις ξαναγράφουμε, τις διορθώνουμε, τις εξωραΐζουμε, αλλάζουμε τις παραγράφους που μας πονάνε.

Ξαφνικά, ένας ολόκληρος λαός λες και πήδηξε από τις σελίδες των παλιών αναγνωστικών: Έλλη, να ένα μήλο.Λόλα, να ένα άλλο. Μήλο, Μίμη. Έλα, Μίμη, έλα, ένα μήλο,μέλι. Δείτε την οικογένεια. Έτοιμοι όλοι να φάνε. Να ο πατέρας, η Λόλα, ο Μίμης, η Έλλη, η Άννα, η γιαγιά και ημητέρα. Τι μεγάλη οικογένεια!

Μα βέβαια, έτσι καθόμασταν όλοι στο τραπέζι με του Αβραάμ και του Ισαάκ τα αγαθά. Κανένας δεν πεινούσε, κανένας δεν υπέφερε, κανένας δεν αρρώσταινε. Γίναμε όλοι ξαφνικά μέλη της οικογένειας του Αναγνωστικού.

Πάει να είμαι εγώ η Έλλη; Και να είσαι εσύ ο Μίμης, Μίμη, μήλο, Λόλα να ένα άλλο.

Η λέξη «αλάνα» είναι η επιτομή του vintage. Εκεί παίζαμε, εκεί τρέχαμε, εκεί ματώναμε. Κι ύστερα εμείς, τα παιδιά με το γρατζουνισμένο γόνατο, μαζευόμασταν στο οικογενειακό τραπέζι κι άντε ξανά μανά να δαγκώνουμε εκ περιτροπής του Μίμη το μήλο.

Ή Ελλάδα μια ασπρόμαυρη ταινία: Κάποιοι την «πρόλαβαν» στις αίθουσες των σινεμά και κάποιοι μέσα από την οθόνη της τηλεόρασης. Ανάλογα οι γενιές, ανάλογα οι ηλικίες. Όπως και να τις γνωρίσαμε όμως, όλοι απαρεγκλίτως ακολουθούσαμε την ίδια διαδρομή στους ίδιους δρόμους: Με τον Ορέστη Μακρή και τις κόρες του στα κυριακάτικα λεωφορεία για τη θάλασσα. Με σοφερίνα την Αλίκη στη λεωφόρο Πανεπιστημίου. Με το κόκκινο διθέσιο του Αντρέα Μπάρκουλη στις παραλίες των εμπριμέ μπικίνι. Με τον Μίμη Φωτόπουλο σοφεράκι στο αρχαίο του ταξί και τη Σμαρούλα μουτρωμένη στη θέση του συνοδηγού. Ίδιοι δρόμοι, ίδιες διαδρομές…

Με μια σιωπηρή συναίνεση, κάποιες γενιές έσβησαν από τη μνήμη τους πόλεμους, Εμφύλιο, Χούντα, διώξεις, ξερονήσια, εξορίες, φυλακές, μετανάστευση. Διέγραψε τα ματωμένα σεντόνια που ανέμιζαν σε παρθενικά μπαλκόνια. Διέγραψε πατέρες-αφέντες, μανάδες-σκλάβες, οτιδήποτε ξεγλιστρούσε σαν γάργαρο νεράκι από το συρματόπλεγμα του «νορμάλ».

Ένα άθλιο παρόν κι ένα ζοφερό μέλλον. Αυτά μας αναγκάζουνε να κρύβουμε το κεφάλι μας στην κινούμενη άμμο του παρελθόντος. Το «χτες» δεν ήταν τόσο ευτυχισμένο όσο «σήμερα» θέλουμε να πιστεύουμε. Κι ούτε εμείς ήμασταν τα παιδιά των παλιών αναγνωστικών. Καλά κι άγια τα ήθη και τα έθιμα, τα Κούλουμα, η Σαρακοστή, οι Φωτιές του Αϊ-Γιαννιού, τα πασχαλιάτικα γλέντια. Όμως, για να προχωρήσουμε μπροστά, πρέπει κάποτε να πάψουμε να εξωραΐζουμε τις πίσω μας σελίδες. Αν θέλουμε να γράψουμε καινούρια κεφάλαια, πρέπει να πάψουμε να «διορθώνουμε τα παλιά». Γιατί μόνο όποιος έχει το κουράγιο να αντιμετωπίσει το παρελθόν του κατάματα – μόνο αυτός μπορεί να συστηθεί με το παρόν και να προχωρήσει στο μέλλον.

Γιατί τα χρόνια, αγάπες μου, ήταν πέτρινα. Δεν ήταν vintage.