30 φορές που ο Τομ Γουλφ ήταν πιο Τομ Γουλφ από ποτέ

Ο ατζέντης του ανακοίνωσε σήμερα πως πέθανε σε ηλικία 87 ετών. Θεωρήθηκε ένας από τους γραφιάδες που ευθύνονται για τη «Νέα Δημοσιογραφία», όρο που ο ίδιος απεχθανόταν και έλεγε χαρακτηριστικά: «Δεν έχω ιδέα ποιος επινόησε τον όρο “Νέα δημοσιογραφία" ή πότε επινοήθηκε. Δεν μου άρεσε ποτέ. Όποιο κίνημα, ομάδα, κόμμα, πρόγραμμα ή φιλοσοφία χρησιμοποιεί τον όνομα "νέο" απλά ικετεύει για μπελάδες».

Πολλοί υποστήριξαν πως έγραψε το καλύτερο μυθιστόρημα των 80s. «Στο βωμό της ματαιοδοξίας», ο Τομ Γουλφ προχώρησε σε μια ανατομία της Νέας Υόρκης και των ανθρώπων της όπως κανένας άλλος μέχρι πριν. Το χρήμα, η απληστία, τα ευαίσθητα κοινωνικά θέματα, η φιλοδοξία, τα μικρά και μεγάλα ανθρώπινα δράματα απασχόλησαν τις σελίδες και τη γραφή του.

Τολμηρός, ευθύς και με σκέψη που διαπερνά σαν σφαίρα το μυαλό, ο Τομ Γουλφ αφήνει πίσω του μια πνευματική κληρονομιά που τον βάζει στα μεγάλα ονόματα της λογοτεχνίας και της δημοσιογραφίας. Διαβάστε μερικές από τις πιο ενδιαφέρουσες και εύφλεκτες ατάκες που εκστόμισε μέχρι το τέλος της ζωής του.

«Η αγάπη είναι η υπέρτατη έκφραση της θέλησης για ζωή».

«Η πιο σίγουρη θεραπεία για τη ματαιοδοξία είναι η μοναξιά».

«Αν ένας συντηρητικός είναι ένας δημοκρατικός που απλά είχε πέσει θύμα ληστείας, τότε ο δημοκρατικός είναι ένας συντηρητικός που έχει συλληφθεί».

«Καλτ είναι ένα είδος θρησκείας χωρίς πολιτικές απόψεις».

«Δεν υπάρχει θέαμα στη γη πιο ελκυστικό από αυτό μιας όμορφης γυναίκας που μαγειρεύει το βράδυ για κάποιον που αγαπά».

«Είναι ευτυχές ότι είμαι συγγραφέας, γιατί αυτό με βοήθησε να καταλάβω τις ιδιότητες των λέξεων. Είναι αυτές που κάνουν τη ζωή πολύπλοκη. Στη μάχη για επικράτηση στο ζωικό βασίλειο, η εξουσία και η επιθετικότητα ήταν πολύ σημαντικές. Αλλά μεταξύ των ανθρώπων, μόλις αποκτήσουν ομιλία, όλα αυτά άλλαξαν».

«Δεν είναι απλά ότι το να κάνεις ρεπορτάζ σου δίνει μεγαλύτερη γεύση της ζωής -ας πούμε δανείζει αληθοφάνεια σε ό,τι κάνεις- είναι ότι θρέφει τη φαντασία».

«Η σημερινή νοοτροπία είναι "ζήσε και άσε τους άλλους να ζήσουν". Είναι μία φοβερή αλλαγή αξιών σε μία σχετικά μικρή χρονική περίοδο και ένα παράδειγμα απελευθέρωσης από τη θρησκεία».

«Η αμερικανική κυβέρνηση είναι σαν ένα τρένο σε μια διαδρομή. Έχετε τους ανθρώπους στα αριστερά να φωνάζουν. Έχετε τους ανθρώπους στα δεξιά. Αλλά η αμαξοστοιχία βρίσκεται σε καλό δρόμο. Συνεχίζει να προχωρά μπροστά».

«Δεν νομίζω πως οι δημοσιογράφοι θα έπρεπε να μιλούν για το ποιον ψηφίζουν».

«Δεν υπάρχει μεγαλύτερο κίνητρο από το να είσαι καλός συγγραφέας».

«Η non fiction λογοτεχνία δεν πρόκειται ποτέ να πεθάνει».

«Το Βιετνάμ ήταν πραγματικά ένα ιδεαλιστικό πράγμα για να σταματήσει η εξάπλωση του κομμουνισμού, το οποίο, παρεμπιπτόντως, το έκανε. Ήταν ένας αρκετά δαπανηρός τρόπος για να το κάνει, αλλά πέτυχε το στόχο του».

«Για μένα, τα μυθιστορήματα είναι ένα ταξίδι της ανακάλυψης και ανακαλύπτεις πράγματα που δεν γνωρίζεις και υποθέτεις ότι πολλοί από τους αναγνώστες σου δεν γνωρίζουν και προσπαθείς να τα ζωντανέψεις στη σελίδα».

«Το Μαϊάμι είναι ένα χωνευτήριο όπου καμία πέτρα δεν λιώνει, απλά γυρνάνε κάνοντας θόρυβο».

«Θεέ μου, οι εφημερίδες κατασκευάζουν ειδήσεις ανέκαθεν. Αυτού του είδους οι σαχλαμάρες δεν λειτουργούν στη νέα δημοσιογραφία».

«Οι άνθρωποι στην Αμερική έχουν χάσει την πίστη τους στη δικαιοσύνη. Το ίδιο και την πίστη τους στην τάξη. Η παραίτηση από αυτές τις πεποιθήσεις έχει απελευθερώσει μία τεράστια ποσότητα ενέργειας».

«Το όλο συμπέρασμα της ζωής μου έγκειται πια στην πεποίθηση ότι η μοναξιά, εκτός του ότι είναι ένα σπάνιο και παράξενο φαινόμενο, ιδιαίτερο σε μένα και κάποιος άλλους μοναχικούς ανθρώπους, είναι το κεντρικό και αναπόφευκτο γεγονός που ορίζει την ανθρώπινη ύπαρξη».

«Είμαι ο τελευταίος αληθινός δημοκράτης στο χώρο των γραμμάτων».

«Δεν απελπίζομαι, γιατί υπάρχει γύρω μου μία ίση ποσότητα τραγωδίας και κωμωδίας. Την ίδια στιγμή που συμβαίνουν μπροστά στα μάτια μας φρικτά εγκλήματα, η Αμερική παράγει τα ωραιότερα θεάματα».

«Δεν είναι υπέροχο να παρακολουθείς τη μεγαλύτερη κουλτούρα του τελευταίου αιώνα να καταρρέει μπροστά στα μάτια σου;».

«Το χρήμα κάνει καλό στην ψυχή. Το ίδιο και η φήμη».

«Ποτέ δεν ξεχνάω. Ποτέ δεν συγχωρώ. Μπορώ να περιμένω. Μου είναι πολύ εύκολο να κρατήσω κακία. Έχω λογαριασμούς να κλείσω».

Για την πολιτική ορθότητα

«Η πολιτική ορθότητα βασίστηκε στη μαρξιστική αντίληψη ότι όλα εκείνα που χωρίζουν κοινωνικά τους ανθρώπους θα πρέπει να εξαλειφθούν για να μην κυριαρχεί μια κοινωνική ομάδα επί μίας άλλης. Στη συνέχεια όμως το πολιτικώς ορθό έγινε εργαλείο στα χέρια των κυρίαρχων τάξεων: φέρονται με έναν συγκεκριμένο τρόπο για να κρύψουν την κοινωνική τους υπεροχή και να έχουν ήσυχη τη συνείδησή τους. Έφτασε μάλιστα να γίνει έμβλημα αυτής της υπεροχής και εργαλείο κοινωνικού ελέγχου και επιβολής μιας συγκεκριμένης άποψης. Ο κόσμος πρέπει πια να προσέχει τι λέει. Και ειδικά στα πανεπιστήμια, πάμε από το κακό στο χειρότερο».

Για το σκάνδαλο Γουάινστιν και τη σεξουαλική παρενόχληση

«Κανένας δεν μπαίνει στον κόπο να ορίσει τι είναι η σεξουαλική παρενόχληση. Χώρεσαν σε αυτήν από την απόπειρα βιασμού έως την απλή έλξη. Και από αυτή τη σύγχυση ξεπήδησαν όλες οι υπερβολές. Διχάζομαι ανάμεσα στον τρόμο ως πολίτης και την πλάκα ως μυθιστοριογράφος απέναντι σε αυτήν την καταπληκτική ανθρώπινη κωμωδία. Αν συνεχίσουμε έτσι, αυτή η ιστορία μπορεί να γίνει η μεγαλύτερη φάρσα του 21ου αιώνα. Οποιοσδήποτε άνδρας αφιερώνει οποιοδήποτε είδος προσοχής σε οποιαδήποτε γυναίκα, κυρίως στον χώρο εργασίας, γίνεται “αρπακτικό”. Δεν πιστεύω ότι ο κόσμος έχει αλλάξει τόσο για να μη θέλουν πια οι γυναίκες να τραβούν την προσοχή των ανδρών».

Για την «Αριστερά του Σαλονιού» στις ΗΠΑ 

«Στο “Radical Chic” περιγράφω την ανάδυση αυτού που σήμερα περιγράφουμε ως “Αριστερά του σαλονιού” ή “προοδευτισμό της λιμουζίνας”, δηλαδή μια Αριστερά που δεν αισθάνεται καμία συμπόνια για την εργατική τάξη στην Αμερική. Μια Αριστερά που λατρεύει τη σύγχρονη τέχνη, υποστηρίζει εξωτικούς αγώνες και πονάει για τις μειονότητες, αλλά περιφρονεί τους χωριάτες του Οχάιο. Ουσιαστικά, εκείνο το τμήμα των εργατών του πληθυσμού που ιστορικά αποτελεί τη ραχοκοκαλιά του Δημοκρατικού Κόμματος και η δημοκρατική αριστοκρατία αποφάσισε να αγνοήσει σε αυτές τις εκλογές».

Για τη Νέα Υόρκη

«Το χρήμα δεν αρκεί. Στη Νέα Υόρκη αυτό που μετράει είναι η δύναμη. Η υπέρτατη επιβεβαίωση του στάτους είναι το να βλέπεις τους άλλους να τρέχουν από πίσω σου».

«Ο τρόπος που οι Νεοϋορκέζοι διαχειρίζονται τις ζωές τους είναι εξωφρενικός. Και πάλι, όμως, δεν θα ήθελα να ζήσω σε κανένα άλλο μέρος του κόσμου».

«Η Νέα Υόρκη σε δυναστεύει, αν είσαι παίκτης, αλλά δεν σε απογοητεύει ποτέ, αν είσαι θεατής. Είναι πάντα διασκεδαστική, πάντα αστεία, ακόμα και στις πιο νοσηρές στιγμές της».