Κορίτσια που αγαπιούνται μεταξύ τους, υπήρχαν πολύ πριν τα φωτίσουν οι προβολείς των Καννών.
«Γιάννα» (Λιβάνης). Το ξεκοκάλισα. Ο θριαμβευτικός προσωπικός απολογισμός της Γιάννας Δασκαλάκη ως Σταχτοπούτας που ανέβηκε «σαν σύννεφο» στον κόσμο των κροίσων και των πολυεθνικών, γραμμένος υπό το κράτος της μεταολυμπιακής μελαγχολίας, σε τόνο μια υποψία διδακτικό. Λεπτομέρεια από τη σελ. 76: «Μα έχεις τόσο πολλά να προσφέρεις» μου έλεγαν. «Είσαι έξυπνη, είσαι δραστήρια και είσαι κωλοπετσωμένη. Μπορείς να κάνεις πράγματα». Έκανε. Και να πού βρεθήκαμε...
Κορίτσια που αγαπιούνται μεταξύ τους, υπήρχαν πολύ πριν τα φωτίσουν οι προβολείς των Καννών. Όμως και από την σύγχρονη ελληνική λογοτεχνία, σπανίως αναδεικνύονται. Ορίστε δύο παραδείγματα: «Μόνο γυναίκες» της Μάρας Σέη (Κέδρος, 2001), «Μέσα σ’ ένα κορίτσι σαν κι εσένα» της Άντζελας Δημητρακάκη (Εστία, 2009). Ίσως είναι τα μοναδικά.
Δυο φορές με το τρένο Μαρούσι-κέντρο, με αποκλειστική συντροφιά τη Ρεμπέκα Μίλερ του Άρθρουρ και την πρώτη συλλογή διηγημάτων της «Προσωπική ταχύτητα» (μετ. Μ. Μοίρα, Πατάκης). Ιστορίες αμφίθυμων, πονεμένων, ανήσυχων γυναικών και μια βεντάλια θεμάτων –μητρότητα, συντροφικότητα, σεξουαλικότητα, ζωτική ορμή, υπαρξιακή πλήξη– μέσα απ’ τα οποία ξεπήδησαν έπειτα τα «Πορτρέτα γυναικών» και «Οι κρυφές ζωές της κυρίας Λι». Τυχερός ο Ντάνιελ Ντέι Λιούις, τυχεροί κι εμείς που τη διαβάζουμε.
Πόσο κοστίζει η biblionet; Από τα ελάχιστα έργα υποδομής του ΕΚΕΒΙ κι ό,τι πιο χρήσιμο για επαγγελματίες και μη που σχετίζονται με την υπόθεση «βιβλίο», δεν χρειάζεται 300.000 ευρώ το χρόνο για να λειτουργήσει, της φτάνουν και τα μισά. Αυτό εκπέμπεται από τα στελέχη της, που δεν ξέρουν τι θα τους ξημερώσει αλλά συνεχίζουν να την τροφοδοτούν με στοιχεία καθημερινά.
Ποτέ δεν είναι αργά... Μόλις μπήκα στον κόσμο του δημοφιλούς και πολυβραβευμένου συγγραφέα και ακτιβιστή Χένινγκ Μάνκελ από τη Σουηδία με το «Φθινόπωρο του Κουρτ Βαλάντερ» (μετ. Λύο Καλοβρυνάς, Ψυχογιός). Γραφή με νεύρο, κοινωνικοπολιτικά σχόλια, ανθρωπιά κι ένας κατασκοπευτικός γρίφος από την περίοδο του Ψυχρού πολέμου που, αν και άριστα κουκουλωμένος, λύνεται. Η τελευταία περιπέτεια ενός σπουδαίου αστυνομικού που βαδίζει πλέον στη χώρα του αλτσχάιμερ. Τρέχω να δω και τις υπόλοιπες.
Ο Παναγιώτης Σκληρός μας ταξιδεύει στη Λευκάδατων δεκαετιών του ’50, του ’60 και του ’70 μέσα από τα βιβλία «Μικρές λευκαδίτικες ιστορίες» και «Η Αλτάνη και άλλες Λευκαδίτικες ιστορίες»
Ρωτήσαμε 10 προσωπικότητες από τους χώρους των τεχνών, των βιβλίων, της πολιτικής και της ακαδημαϊκής ζωής να μας μιλήσουν για τα τρία βιβλία που διάβασαν και αγάπησαν περισσότερο μέσα στο 2024. (Έχουμε κι ένα έξτρα. Κι είναι, φυσικά, ποίηση.)
«Προσπάθησα να γράψω ένα ποίημα που δεν παραιτείται, δεν παραδίδεται, δεν σηκώνει αμαχητί τα χέρια ψηλά, δεν το βάζει στα πόδια μπροστά στην αγριάδα και τη σκληρότητα της ζωής και της εποχής»
13°
