Στην πρώτη του ποιητική συλλογή, ο Γιάννης Ζαραμπούκας συνδυάζει μοναδικά συναισθήματα και σκέψεις δημιουργώντας έντονες εικόνες, ικανές να σε αγγίξουν βαθιά. Με μια γραφή δωρική και καθαρή, καταφέρνει να δώσει πνοή στις λέξεις και να τις μετουσιώσει σε εκρηκτικά καρέ στιγμών που κρύβουν μια ασύλληπτη δύναμη μέσα τους. Άλλοτε με λυρισμό, άλλοτε με συγκίνηση, άλλοτε με μια πρωτόγνωρη ορμή που δεν δείχνει οίκτο, τα ποιήματά του φλερτάρουν με τη μοναξιά και πυροδοτούν τις αισθήσεις. Λέξεις που προκαλούν τριγμούς και κατορθώνουν να αφυπνίσουν αναμνήσεις, στιγμές πόνου και απώλειας που χαράχτηκαν στη μνήμη και δεν κατάφερε η λήθη να τις σβήσει.
Η αγάπη αντιμέτωπη με το αναπόφευκτο της μοναξιάς σε μια αέναη μάχη που αναζητεί έναν απόλυτο νικητή, μα συχνά η ζωή οδηγεί σε ένα περίεργο συνταίριασμα· ένα συνταίριασμα που προκαλεί ένα ελαφρύ μειδίαμα στα χείλη. Ο φτερωτός θεός του Έρωτα σε μονομαχία με την προδοσία και την οδύνη. Η ευτυχία σε σφοδρή σύγκρουση με την απώλεια και το δάκρυ. Εικόνες και ήχοι που καταφέρνουν να διαρρήξουν το συναισθηματικό σου κουκούλι και να προκαλέσουν αναταράξεις, μικρές και μεγάλες. Και στον πυρήνα ο άνθρωπος και όσα αισθάνεται, βιώνει, νιώθει.
«Οι αναμνήσεις
αλλοτινών ευτυχισμένων εποχών
κουρέλι πλέκονται ζεστό, που το φορά.
Έστω και μισή τώρα πια,
έστω και προδομένη,
μ’ ένα κουρέλι τρύπιο για παρηγοριά,
περπατά».
Ο Γιάννης Ζαραμπούκας παλεύει με τραύματα ανοικτά, με προδομένες αγάπες, με ανεκπλήρωτα όνειρα, με επιθυμίες που έμειναν μετέωρες, με το σκοτάδι της απόρριψης και το σκληρό αντίο. Κάποιες φορές παίρνει μικρές ανάσες πριν συνεχίσει, ενώ άλλες στιγμές η συναισθηματική του φόρτιση δεν του επιτρέπει να κάνει παύσεις· κυλάει ορμητικά και τον παρασέρνει σε δαιδαλώδη μονοπάτια και σε ανεξερεύνητα κομμάτια τις ψυχής.
Κάθε ποίημα είναι ένα ταξίδι στους βάλτους της μοναξιάς. Μια περιπλάνηση σε στιγμές που πλήγωσαν την καρδιά, που φώλιασαν στο μυαλό και, τελικά, βρήκαν τη δύναμη να απαγκιστρωθούν από τη μνήμη και να μετουσιωθούν σε λέξεις. Σαν ιαχές σε προσκαλούν να κοιτάξεις κατάματα τις στάχτες που αφήνει πίσω της η σιωπή, να αναμετρηθείς με τους φόβους σου, να βυθιστείς στο πέλαγος των συναισθημάτων σου και να κερδίσεις. Να επιτύχεις την απενοχοποίηση της μοναξιάς και να μη φοβηθείς το αναπόφευκτο.
«Κι εσύ κρατώντας σφιχτά
ανάμεσα στα χέρια σου
πολύτιμα πετράδια
τα όνειρά μου,
έφευγες
δειλός κι αλαφροπάτητος».
Μια μεστή ποιητική συλλογή που αποκτά άλλη διάσταση μέσα σου κάθε φορά που τη διαβάζεις, σε γοητεύει ξανά και ξανά και σε μεταφέρει σε ανεξερεύνητους τόπους. Μια πρώτη συγγραφική απόπειρα που αιφνιδιάζει ευχάριστα και ένας δημιουργός που σίγουρα θα μας απασχολήσει στο εγγύς μέλλον.
Ένα βιβλίο μυστηρίου για ένα κορίτσι που μεγαλώνει προσπαθώντας ν’ ανακαλύψει τον εαυτό του, αλλά και το κατά πόσο ο Αμερικανός πατέρας του ήταν μπλεγμένος με την Απριλιανή χούντα
Μιλήσαμε για το νέο του βιβλίο, ένα μυθιστόρημα για τη μονίμως φευγαλέα αίσθηση της μητέρας του, αλλά και τον τρόπο με τον οποίο η μνήμη πλάθει την προσωπική ιστορία
19°
