Προδημοσίευση: Από το μυθιστόρημα του Τζον Γκριν «Χελώνες στο άπειρο»

Η δεκαεξάχρονη Άζα δε θα σκεφτόταν ποτέ να λύσει το μυστήριο του εξαφανισμένου δισεκατομμυριούχου Ράσελ Πίκετ. Αλλά η αμοιβή είναι εκατό χιλιάδες δολάρια, και η Καλύτερη και Πιο Ατρόμητη φίλη της, η Ντέιζι, θέλει οπωσδήποτε να προσπαθήσει. Έτσι, αρχίζουν την έρευνα, που θα τις φέρει στον κόσμο του Ράσελ Πίκετ και του γιου του, του Ντέιβις, με τον οποίο τις ενώνουν πολλά - και τις χωρίζουν ακόμη περισσότερα...

Η Άζα προσπαθεί. Προσπαθεί να είναι καλή κόρη, καλή φίλη, καλή μαθήτρια, ακόμη και καλή ντετέκτιβ, την ίδια στιγμή που τα αισθήματά της και οι φόβοι της γίνονται ένα όλο και πιο μπερδεμένο κουβάρι. 

Ο διάσημος συγγραφέας του παγκόσμιου εκδοτικού φαινόμενου Το λάθος Αστέρι ζωγραφίζει την ηρωίδα του με συγκινητική τόλμη και ειλικρίνεια, σ’ ένα μυθιστόρημα για την αγάπη, τη δύναμη της ψυχής και τις φιλίες που κρατούν για πάντα.

Διαβάστε απόσπασμα από το βιβλίο
Όταν γύρισα στο σπίτι, χάζεψα λίγο τηλεόραση παρέα με τη μαμά, όμως δεν μπορούσα να πάψω να σκέφτομαι τον Ντέιβις την ώρα που κοίταζε το δάχτυλό μου, καθώς κρατούσε το χέρι μου μέσα στο δικό του.

Κάνω κάποιες σκέψεις, τις οποίες η δόκτωρ Κάρεν Σινγκ χαρακτηρίζει ως «παρεισφρητικές», όμως, την πρώτη φορά που αναφέρθηκε σε αυτές, νόμισα πως είπε «παρεμβατικές», που μου αρέσει καλύτερα, γιατί, σαν τα αγριόχορτα που φυτρώνουν εκεί που δεν τα σπέρνουν, αυτές οι σκέψεις είναι σαν να εμφανίζονται στη βιόσφαιρά μου από κάποιον μακρινό τόπο και φτάνοντας εκεί εξαπλώνονται ανεξέλεγκτα.

Υποτίθεται πως είναι σκέψεις που κάνουν όλοι οι άνθρωποι. Για παράδειγμα, εκεί που είσαι σε μια γέφυρα και κοιτάζεις κάτω, σου περνά από το μυαλό η σκέψη πως θα μπορούσες να πηδήξεις στο κενό. Και, εφόσον είσαι όπως οι περισσότεροι άνθρωποι, σκέφτεσαι: Κοίτα να δεις, τι αλλόκοτη σκέψη, και προχωράς κανονικά με τη ζωή σου. Όμως σε μια κατηγορία ανθρώπων οι σκέψεις αυτές κυριαρχούν, ωθούν στο περιθώριο κάθε άλλη σκέψη, σε σημείο που μπορείς να κάνεις μονάχα μία σκέψη, εκείνη που έχεις διαρκώς στον νου σου ή προσπαθείς να μη σκέφτεσαι.

Ας πούμε, εκεί που βλέπεις τηλεόραση παρέα με τη μητέρα σου –μια σειρά για κάτι τύπους που ταξιδεύουν στον χρόνο και λύνουν μυστήρια– θυμάσαι ένα αγόρι να σου κρατάει το χέρι, να κοιτάζει το δάχτυλό σου, και τότε μια σκέψη τρυπώνει στο μυαλό σου: Καλό θα ήταν να ξεκολλήσεις το τσιρότο για να βεβαιωθείς πως δεν έχεις πάθει μόλυνση.

Δε θέλεις πραγματικά να το κάνεις. Απλώς η σκέψη έχει εισβάλει στον νου σου. Όλοι κάνουν τέτοιες σκέψεις. Εσύ όμως δεν καταφέρνεις να κάνεις τη δική σου να σωπάσει. Κι από τη στιγμή που έχεις περάσει έναν διόλου ευκαταφρόνητο αριθμό ωρών στη γνωσιακή συμπεριφορική ψυχοθεραπεία, λες στον εαυτό σου: Δεν είναι οι σκέψεις μου αυτές που με κάνουν αυτό που είμαι, αν και κατά βάθος δεν είσαι σίγουρη τι ακριβώς είναι αυτό που σε κάνει αυτό που είσαι. Κι ύστερα λες στον εαυτό σου να σημειώσει ένα μικρό Χ στην επάνω γωνία της σκέψης για να την κάνεις να φύγει. Κι ίσως το κόλπο να πιάνει για μια στιγμή· έχεις επιστρέψει στο σπίτι σου, στον καναπέ, δίπλα στη μητέρα σου, και τότε πετάγεται ο εγκέφαλός σου και λέει: Εντάξει, αλλά για μισό λεπτό. Τι γίνεται έτσι και έχει πάθει μόλυνση το δάχτυλο; Τόσος κόπος είναι να το τσεκάρεις; Η καφετέρια δεν ήταν και ο πλέον καθαρός χώρος για να ξανανοίξεις εκείνη την πληγή. Άσε που μετά τσαλαβουτούσες στο ποτάμι.

Τώρα πια αισθάνεσαι ανησυχία, γιατί έχεις παραδοθεί και στο παρελθόν σε αυτό τον κυκεώνα σκέψεων, καθώς και γιατί θέλεις εσύ να επιλέγεις τις σκέψεις που ονομάζονται δικές σου. Το ποτάμι ήταν τίγκα στη βρόμα άλλωστε. Αποκλείεται να είχες βρέξει το χέρι σου με νερά; Δε θέλει πολύ για να γίνει το κακό. Ώρα να ξεκολλήσεις το τσιρότο. Λες στον εαυτό σου πως πρόσεχες να μην ακουμπήσεις το νερό, όμως ο εαυτός σου απαντάει: Και τι γίνεται αν ακούμπησες κάτι που είχε ακουμπήσει το νερό, και τότε λες στον εαυτό σου πως η πληγή κατά πάσα πιθανότητα δεν είναι μολυσμένη, όμως η απόσταση που δημιούργησες με το κατά πάσα κατακλύζεται από τη σκέψη: Πρέπει να βεβαιωθείς πως δεν υπάρχει μόλυνση· μια ματιά μονάχα για να ηρεμήσεις, οπότε, εντάξει, ζητάς συγγνώμη γιατί πρέπει να πεταχτείς μέχρι το μπάνιο, οπότε ξεκολλάς το τσιρότο και διαπιστώνεις πως δεν έχει τρέξει αίμα, όμως ενδεχομένως να υπάρχει μια υποψία υγρασίας πάνω στο βαμβάκι του τσιρότου. Σηκώνεις το τσιρότο στο κίτρινο φως του μπάνιου και, ναι, αυτό που βλέπεις σίγουρα φέρνει σε υγρασία.

Θα μπορούσε να είναι ιδρώτας, βέβαια, όμως δεν αποκλείεται να είναι και νερό από το ποτάμι ή, ακόμη χειρότερα, υγρό που έτρεξε από το σημείο, σίγουρο σημάδι μόλυνσης δηλαδή, οπότε βρίσκεις το αντισηπτικό χεριών στο ντουλαπάκι του φαρμακείου και ρίχνεις λίγο στο δάχτυλό σου, κι αυτό τσούζει απίστευτα και μετά πλένεις τα χέρια σου διεξοδικά, μουρμουρίζοντας κάποιο τραγουδάκι για να περάσουν τα είκοσι δευτερόλεπτα που προτείνει το Κέντρο Ελέγχου Επιδημιών, κι ύστερα σκουπίζεις προσεκτικά τα χέρια σου με μια πετσέτα. Και μετά μπήγεις το νύχι σου μέχρι μέσα στη σχισμή του κάλου, ώσπου αρχίζει να αιμορραγεί, και πιέζεις το σημείο για να τρέξει όσο αίμα έχει μαζευτεί εκεί, κι έπειτα στεγνώνεις την πληγή με ένα χαρτομάντιλο. Παίρνεις ένα τσιρότο από την τσέπη του παντελονιού σου, όπου υπάρχει πάντοτε απόθεμα, και προσεκτικά το τοποθετείς στο σημείο. Επιστρέφεις στον καναπέ για να δεις τηλεόραση και, για λίγα ή πολλά λεπτά, αισθάνεσαι το ρίγος της έντασης που εκτονώνεται, την ανακούφιση της παράδοσης στους κατώτερους αγγέλους της φύσης σου.

Και τελικά περνάνε δύο ή πέντε ή εξακόσια λεπτά προτού αρχίσεις να αναρωτιέσαι: Στάσου, έβγαλα όλο το πύον; Πύον ήταν αυτό που είχε τρέξει ή απλώς ιδρώτας; Κι αν ήταν πύον, ίσως χρειαστεί να καθαρίσεις το τραύμα ξανά.

Η δίνη συρρικνώνεται, με τον τρόπο αυτό, στο άπειρο.