- CITY GUIDE
- PODCAST
-
30°
![42243-95000.gif 42243-95000.gif](/sites/default/files/article/2013/05/29/42243-95000.gif)
Ο Δημήτρης Ποταμιάνος στο βιβλίο του «Αλληλέγγυες μέρες» τεκμηριώνει το πώς η αλληλοβοήθεια δεν περιορίζεται μόνο στην προστασία και στη διαφύλαξη της ζωής μας.
Ο Δημήτρης Ποταμιάνος στο βιβλίο του «Αλληλέγγυες μέρες» (εκδ. Ποταμός) τεκμηριώνει το πώς η αλληλοβοήθεια δεν περιορίζεται μόνο στην προστασία και στη διαφύλαξη της ζωής μας, παρά μας οδηγεί αβίαστα και στην απόλαυσή της. Μια πρόσκληση σε τραπέζι, στρωμένο από τον πρώην καθηγητή του Τμήματος Επικοινωνίας του Παντείου Πανεπιστημίου, συγγραφέα και αρθρογράφο (μεταξύ άλλων), μοιάζουν οι «Αλληλέγγυες μέρες», που πόρρω απέχει από το τραπέζι που μας έστρωσε ο Θόδωρος Πάγκαλος, αυτό στο οποίο κάτσαμε για να τα «φάμε όλοι μαζί». (Δεν την αφήνει ασχολίαστη την παγκάλια ρήση· «αντικρούει» τον πυρήνα της χρησιμοποιώντας ολόκληρο απόσπασμα από την «Άννα Καρένινα» του Τολστόι!)
Ξεκινάμε από εδώ, αφενός γιατί το βιβλίο για άλλου τύπου συνεργασίες και αλληλεγγύη μιλάει και γιατί, εν μέρει, είναι βασική προϋπόθεση να συμφωνήσεις με το σχόλιο του στοχαστή στο απόσπασμα για να κατανοήσεις την περαιτέρω σκέψη του: «Προσθέτω δε και μια στέρεη πεποίθησή μου που κάπου τέμνεται με την εξομολόγηση του ήρωα του Τολστόι: Μάζα ή (ανευθυνο -υπεύθυνος) λαός δεν υπάρχει – πρόκειται για μια ανοίκεια φοβική κατασκευή των διανοούμενων και των λογής λογής, αιρετών ή μη, ταγών μας. Υπάρχουν μόνο συνάνθρωποι, με σάρκα και οστά, με μύχιες γνώσεις, ταλέντα και απαιτήσεις. Ζηλευτά διαφορετικοί αναμεταξύ τους και, το σημαντικότερο ίσως, εκ των πραγμάτων ελαστικοί και με ευμετάβλητες, καλώς ή κακώς, εκτιμήσεις».
Σ’ αυτές τις μύχιες γνώσεις, ταλέντα και απαιτήσεις στηρίζει τις δυνατότητες ανάδειξης και εδραίωσης της συνεργασίας ο Ποταμιάνος, έτσι όπως τις εξερευνά μέσα σε κείμενα που γράφτηκαν για διαλέξεις, μαθήματα ή προλογίσματα, ως άρθρα ή χρονογραφήματα. «Ο επικρατέστερος τρόπος δικαίωσης, λοιπόν, όχι εκδίκησης, του καλού θα ισχυριζόμουν πως είναι η συνένωση των δυνάμεων σκόρπιων ατόμων. Είτε τους παρακινεί το αίσθημα αλληλεγγύης και η φυσική ικανότητα μέθεξης (συμμετοχής στα πάθη και στις χαρές του άλλου) που διαθέτουν, είτε –ακόμα και όταν– ως αμετανόητοι εγωιστές δεν παύουν να προσβλέπουν στα ωφελήματα από τις περιστασιακές αμοιβαίες εξυπηρετήσεις».
Για να υπερασπιστεί αυτό τον τρίτο δρόμο του διαλόγου και της συνεργατικής δράσης, αλλά πάντα με μια υπεύθυνη προσωπική σφραγίδα, χρησιμοποιεί από φιλοσοφικές θέσεις και πολύ καλά τεκμηριωμένες επιστημονικές μελέτες μέχρι την καθημερινότητα και παραδείγματά της. Όλα καλοχωνεμένα και προσφερόμενα σ’ εμάς απλόχερα και πειστικά, χωρίς ίχνος κηρυγματικής διάθεσης πάνω από διανοουμενίστικο άμβωνα. Εδώ χώρεσε και ο Επίκουρος και το «Εγωιστικό γονίδιο» του Ντόκινς· ο Φρίντριχ Χάγιεκ και ο Νεγκροπόντε· ο Κροπότκιν και ο Νίκος Χρηστάκης· το Kill Bill και η χαρά της κηπουρικής· η βιολογία και τα μαθηματικά· οι δυνατότητες της νέας τεχνολογίας και οι παραδοσιακές τέχνες· επιχειρηματικά παραδείγματα και ρηξικέλευθες (διεθνείς) πρωτοβουλίες μέχρι να πειστούμε ότι «αντί να επιχειρούμε πεισματικά να ελέγξουμε τις δύστροπες, επιθετικές και κακόβουλες ορμές μας, ας προσπαθήσουμε καλύτερα να εδραιώσουμε θεσμούς που αξιοποιούν το περίσσιο απόθεμα ευγένειας που επίσης υπάρχει μέσα μας».
(Το βιβλίο, όμως, διαθέτει και ένα μεγάλο, επιπλέον, προσόν. Γίνεται η αιτία για να πας στα βιβλιοπωλεία ή να αναζητήσεις στο διαδίκτυο συγγραφείς και κείμενα που εδώ αναφέρονται και που, δυστυχώς, δεν είχες ποτέ πάρει χαμπάρι την ύπαρξή τους. Ευτυχώς που ήρθε η στιγμή.)
ΤΑ ΠΙΟ ΔΗΜΟΦΙΛΗ
![](/images/w400/3/jpg/files/2024-02-02/final-voice-choice4.jpg)
ΔΙΑΒΑΖΟΝΤΑΙ ΠΑΝΤΑ
ΔΕΙΤΕ ΕΠΙΣΗΣ
Ένα βιβλίο γεμάτο χαριτωμένες παρατηρήσεις
Τα λημέρια των συγγραφέων - πεζογράφων, ποιητών, δοκιμιογράφων. Γιατί γράφουν εκεί που γράφουν; Τι φετίχ έχουν; Πώς εμπνέονται σ’ αυτόν τον χώρο;
Πώς χρησιμοποιούμε τον όρο «κουίρ» για να μιλήσουμε για ιστορικά υποκείμενα; Και τι κερδίζουμε ή τι χάνουμε διαβάζοντας το παρελθόν σύμφωνα με τις σύγχρονές μας αντιλήψεις για το κουίρ;
Το βιβλίο του Σέρχιο Πιτόλ «Η τέχνη της φυγής» (Δώμα, μετ. Αγγελική Βασιλάκου) είναι ο πρώτος τόμος της «Τριλογίας της μνήμης» του Μεξικανού συγγραφέα. Το ξεκίνησα και δεν μπορούσα να το αφήσω από τα χέρια μου.
Μια συζήτηση με τον μεταφραστή του βιβλίου, Χαράλαμπο Γιαννακόπουλο
Το επάγγελμα του συγγραφέα είναι πολύ μοναχικό
Τρεις μικροί εκδοτικοί οίκοι, με παιδικά βιβλία που ξεχωρίζουν
Τι σημαίνει να «νιώθεις ότι πεθαίνεις στη θέση ενός άλλου»;
Ένα συλλεκτικό τεκμήριο από τον Θανάση Κ. Κάππο για τον σπουδαίο τραγουδιστή, μέσα από αφηγήσεις ανθρώπων που τον έζησαν από κοντά
Μια ιστορία αγάπης, απώλειας και συμφιλίωσης σε καιρούς ανησυχητικών αλλαγών
Greekling, όπως Γραικύλος, εκ του Graeculus: φράση υποτιμητική που χρησιμοποιούνταν από τους Ρωμαίους για συμπολίτες τους που ήθελαν να το παίζουν Έλληνες. Κατά (μειωτική) επέκταση: ο υποταγμένος Έλληνας
Τα λημέρια των συγγραφέων - πεζογράφων, ποιητών, δοκιμιογράφων. Γιατί γράφουν εκεί που γράφουν; Τι φετίχ έχουν; Πώς εμπνέονται σ’ αυτόν τον χώρο;
Τρεις μικροί εκδοτικοί οίκοι, με παιδικά βιβλία που ξεχωρίζουν
Ο γνωστός συγγραφέας και διαφημιστής μάς μιλάει για το νέο του βιβλίο «Το Φωτόδεντρο»
Πιστεύεται ότι γράφτηκε γύρω στον Απρίλιο-Ιούνιο του 1920 από ένα σανατόριο
Μια συζήτηση με τον μεταφραστή του βιβλίου του Douglas Murray
Η αργεντινή συγγραφέας μιλάει για το νέο της βιβλίο «Η δική μας πλευρά της νύχτας» και το Φεστιβάλ ΛΕΑ
Τρεις μικροί εκδοτικοί οίκοι, με παιδικά βιβλία που ξεχωρίζουν
Η Athens Voice προτείνει τα βιβλία των διακοπών
Έχετε δει 20 από 200 άρθρα.