Η Ανθή Φυτά (ΙΙ)

Διαβάζεται ακούγοντας αυτό:

Συνέχεια από το προηγούμενο:

Η Ανθή Φυτά ήταν επισήμως ερωτευμένη, έτσι δήλωνε στον εαυτό της. Στο πρόγραμμα της ζωγραφικής στον υπολογιστή σχημάτιζε μοβ καρδιές και μέσα τους έγραφε το γράμμα πι. Πι όπως Πέτρος. Η αλήθεια είναι ότι δε συνήθιζε να ερωτεύεται άγνωστους ψηλούς άνδρες, που μοιάζουν με Νορβηγοί και είναι ιδιοκτήτες δισκάδικων στο κέντρο της πόλης. Ο Πέτρος όμως είχε αυτό το κάτι. Η Ανθή δε μπορούσε ακριβώς να το προσδιορίσει τουλάχιστον με λέξεις, το σώμα της όμως μπορούσε. Είναι αυτές οι χημικές ενώσεις που όταν αναμιγνύονται εκρήγνυνται και μοιάζουν πολύ με τα βεγγαλικά στον ουρανό, μόνο που μας προξενούν ναυτία και ίλιγγο.

Η Ανθή στη ζωή της όλα τα υπολόγιζε με βάση τη λογική.  Ήταν όμως η πρώτη φορά που η λογική της δε «χωρούσε» πουθενά. Ήταν τόση μεγάλη η αλλαγή μέσα της που άρχισε να παρατηρεί τους ανθρώπους με τα μαύρα στο γραφείο. Πρόσεχε τα μάτια τους, και άλλες λεπτομέρειες όπως αν έχουν κουμπώσει το πρώτο κουμπί του πουκαμίσου τους, με τί ταχύτητα ανοιγοκλείνουν τα βλέφαρα τους και με τι συχνότητα αναστενάζουν. Ύστερα ήταν και αυτός ο συνάδελφός της ο Γιάννης. Καθόταν ακριβώς από πίσω της. Η Ανθή το μόνο που μπορούσε να κάνει ήταν να παρατηρεί κλεφτά την αντανάκλασή του στο τζάμι. Ο Γιάννης είναι πιο ψηλός από αυτήν, έχει φαρδιές πλάτες, φοράει πάντα αθλητικά παπούτσια και τα καστανά μαλλιά του κρύβουν τα μάτια του. Συναντιούνται κάθε πρωί στο ασανσέρ, ανταλλάσουν τυπικά ένα καλημέρα και μετά κατά τη διάρκεια της ημέρας εκείνος της αφήνει χαρτάκια στο γραφείο με μηνύματα όπως «ο μπροστινός σου μοιάζει σαν τον Darth Vader», «δεν έχουμε στον ήλιο μπίρα», «ελευθερία σημαίνει χαρά χωρίς σουτιέν». Κάθε φορά η Ανθή γυρίζει το κεφάλι της προς το μέρος του και τού χαμογελάει συνωμοτικά. Σήμερα όμως ο Γιάννης της άφησε ένα μήνυμα που έγραφε «είσαι πολύ όμορφη». Η Ανθή όταν το διάβασε παρέμεινε κολλημένη στην οθόνη του υπολογιστή της.

Όταν οι δείκτες του ρολογιού έδειξαν 17:00, είχε ήδη φορέσει το χοντρό πανωφόρι της και κατευθυνόταν προς το ασανσέρ. Ξαφνικά άκουσε μια ανδρική φωνή να της λέει «περίμενε να φύγουμε μαζί». Ήταν ο Γιάννης. Δεν του είπε τίποτα, απλά στριμώχτηκαν ανάμεσα στους άνδρες και στις γυναίκες με τα μαύρα. Εκείνος άρχισε να τραγουδάει David Bowie - Modern Love, συγκεντρώνοντας τα βλέμματα τους και προκαλώντας κυρίως τον εκνευρισμό τους. Ακούστηκαν κάτι συριστικά «σου» και ξινισμένα «τσ», αλλά ο Γιάννης συνέχισε ακάθεκτος. Κάθονταν και οι δυο δίπλα δίπλα. Αισθανόταν τις ανάσες του. Η αναπνοή του μύριζε κανέλα. Της άρεσε η κανέλα. Ο Γιάννης ήταν φάλτσος, αλλά δεν τον ένοιαζε. Είχε μια αυτοπεποίθηση που δεν πήγαζε από την ομορφιά του, γιατί ναι ήταν και όμορφος. Δεν είχε καμία σχέση με τον Νορβηγό της. Όταν έφτασαν στο ισόγειο, οι άνθρωποι με τα μαύρα πάλεψαν για το ποιός θα βγει πρώτος από το ασανσέρ. Απέμειναν οι δυο τους να κοιτάζονται στον καθρέπτη. «Τι θα κάνεις τώρα;» τη ρώτησε εκείνος. «Θα πάω σε ένα δισκάδικο στη γειτονιά μου» απάντησε η Ανθή και ο Γιάννης απλά της ανακοίνωσε ότι θα την ακολουθήσει.

Είχαν περάσει δυο μέρες από τότε που είχε συναντήσει τον Νορβηγό. Αυτό που τη βασάνιζε τώρα ήταν ότι έπρεπε να αναμετρηθεί με τον Άρη τον ενοχλητικό υπάλληλο και τον Γιάννη. Πώς θα τους προσπερνούσε για να βρεθεί με τον Πέτρο; Ο Γιάννης σε όλον το δρόμο τις έκανε ερωτήσεις για τη ζωή της. Ήθελε να μάθει όσα περισσότερα γίνεται για αυτήν μέσα σε λίγη ώρα. Ενώ η Ανθή προσπαθούσε να καταστρώσει ένα σχέδιο αποπλάνησης του Πέτρου και εξέταζε κάθε δυνατό ενδεχόμενο αποτυχίας του, οι ερωτήσεις του Γιάννη την αποσυντόνιζαν από τον στόχο της, χωρίς όμως να της προκαλούν εκνευρισμό. Ο Γιάννης την έκανε να χαμογελάει. Ήταν η φωνή του, σταθερή και ζεστή, ο ρυθμός που έπαιρνε τις ανάσες του, αυτά που έλεγε. Δεν ήταν δήθεν, ήταν απλά ο εαυτός του. «Πάω να πάρω τσιγάρα. Παλιά κάπνιζα κάμελ, αλλά άλλαξαν τον καπνό και έτσι τα σταμάτησα» της δήλωσε. Είχαν φτάσει στο δισκάδικο, από μέσα ακουγόταν Katrin the Thrill – This thing called love. Ο Νορβηγός μιλούσε με έναν πελάτη που κρατούσε τον νέο δίσκο των Arcade Fire – Everything Now. Έμοιαζε να την περιμένει. «Οι Arcade Fire πίστευαν ότι θα γράψουν τον δίσκο της χρονιάς, αλλά δεν τα κατάφεραν», έλεγε ο Νορβηγός στον άνδρα σα να τον παρότρυνε να μην αγοράσει τον δίσκο. Η Ανθή του χαμογέλασε από μακριά, αλλά εκείνος δεν της έδωσε καμία σημασία.

Από τα ηχεία ακούστηκε The Smashing Pumpkins – 1979. Ο Πέτρος άρχισε να μιλάει δυνατά λέγοντας ότι το τραγούδι αυτό του θυμίζει την εφηβεία του. «Ξέρεις από ποιόν δίσκο είναι;» ρώτησε ξαφνικά την Ανθή με ένα υπεροπτικό ύφος. Εκείνη κοκάλωσε, ένιωσε ότι περνούσε από εξετάσεις, και ότι αν δεν απαντούσε σωστά θα κοβόταν. Το μόνο που κατάφερε να πει ήταν ένα δαγκωμένο όχι, που δεν ακούστηκε καλά και αναγκάστηκε να το επαναλάβει γιατί ο Πέτρος δεν την άκουσε. «Είναι από το Mellon Collie and the Infinite Sadness, είναι ο τρίτος δίσκος του συγκροτήματος και κυκλοφόρησε από τη Virgin το 1995», είπε ο Πέτρος με ένα ειρωνικό ύφος και συνέχισε να μιλάει στον άνδρα. Η Ανθή στην αρχή ντράπηκε που δεν γνώριζε όλες αυτές τις πληροφορίες. Ήθελε να χαθεί μέσα σε μια μαύρη τρύπα του σύμπαντος. Όσο όμως περνούσε η ώρα, η ντροπή της μετατράπηκε σε θυμό. Βγήκε από το μαγαζί λέγοντας κάτι στα γαλλικά και βρήκε τον Γιάννη να καπνίζει ένα στριφτό τσιγάρο. «Ξέρεις ότι η Katrin the Thrill είναι Ελληνίδα;» τη ρώτησε, και η Ανθή απάντησε με ένα όχι. Περπάτησαν για λίγο στους δρόμους της νυχτερινής πόλης. Χάθηκαν μέσα στις στοές και αντάλλαξαν αναμνήσεις από τα παιδικά και εφηβικά τους χρόνια. Με μερικούς ανθρώπους τα πράγματα κυλάνε αβίαστα χωρίς πολύ προσπάθεια.

Την επόμενη μέρα η Ανθή πέρασε έξω από το δισκάδικο. Τα συμπτώματα της ναυτίας και του ιλίγγου είχαν εξαφανιστεί. Δεν ήταν και τόσο ερωτευμένη όσο νόμιζε τελικά. Στάθηκε για λίγο για να ακούσει τη μουσική. Ο Άρης ο ενοχλητικός υπάλληλος ήταν μόνος. Φορούσε μια μπλούζα με το λόγκο των AC/DC τυπωμένο πάνω και είχε βάλει Perfidia – Glenn Miller. Του έγνεψε ένα γεια με το χέρι της και εκείνος της το ανταπέδωσε με ένα χαμόγελο. Ήταν σίγουρη ότι όταν θα ερχόταν ο Πέτρος, ο Άρης θα αναγκαζόταν να αλλάξει μουσική.  Στο γραφείο οι άνθρωποι με τα μαύρα είχαν στολίσει με χριστουγεννιάτικες γιρλάντες τα γραφεία τους. Στο δικό της υπήρχε ένας κάκτος με ένα μοβ λουλούδι και δίπλα του ένας μεγάλος φάκελος. Άνοιξε τον φάκελο και βρήκε μέσα του μια φωτογραφία από τον άσπρο τοίχο που βρισκόταν έξω από την εταιρεία που δούλευε και σημειωμένο με μαύρο μαρκαδόρο το όνομα του Γιάννη. Μόνο που ο τοίχος στη φωτογραφία, δεν ήταν πια άδειος, είχε γραμμένη πάνω του την εξής πρόταση «οι τοίχοι θα ψιθυρίζουν Ανθή σ’ αγαπώ!».