Τα σέβη μας στον αστυνόμο Βλάχο. Άγρια μεσάνυχτα είναι όταν τον ξυπνούν για ένα φόνο στην Πανεπιστημιούπολη. Νεαρός αριστεριστής φοιτητής το νεκρό κουφάρι, σεσημασμένος «λαϊκός αγωνιστής» Βορείων Προαστίων, κατηγορίας «παιδιά αστών, που ποιος ξέρει τι αμαρτίες της τάξης ή των γονέων τους ξεπλένουν και εντάσσονται σε πυρήνες - παρυφές τρομοκρατίας». Ναι, ο Σωτηρέλος τοποθετεί τη χωροχρονική δράση του μυθιστορήματός του στα Εξάρχεια, εκεί που το να περάσεις από τις ιδέες στην ένοπλη δράση είναι ένα τσιγάρο απόσταση, κουβέντα, στρατολόγηση. Σαν αυτό που καπνίζει η Δάφνη Καφτάνη, νεαρή αρχιτεκτόνισσα επί πτυχίω, που, λίγα μέτρα παραπέρα από το σκηνικό του φόνου, μοιάζει να ξέρει πολλά.
Αντάρτικο πόλης, διασυνδέσεις με ποινικούς αλλά και κυνηγημένους «ήρωες» από το αιματοκύλισμα της πρώην Γιουγκοσλαβίας και νυν ντίλερ παράνομα περασμένων όπλων, καταφύγια-γιάφκες, κι όλα αυτά σε φόντο νουάρ. Μαύρη ατμόσφαιρα, μιας κι ο αστυνόμος Βλάχος προικίζεται από τον Σωτηρέλο με όλες τις συνήθειες αντίστοιχων ηρώων. Κοινώς, λέγε με και σύνδρομο υπερβολικής μοναξιάς, κυνισμός, αλκοολίκι και την ίδια στιγμή μια υπερευαίσθητη ανάλυση για τη μεγαλούπολη Αθήνα. Που μοιάζει να επιβάλλει τη νόρμα της απομόνωσης προς όλους. Από τον απόπατο της Ομόνοιας-πρεζούπολης ως την Πεντέλη-κυριλέ, όλα μυρίζουν απόγνωση και βία. Υψηλόβαθμοι αξιωματικοί, ίντριγκες ανάμεσα στις υπηρεσίες, που συναγωνίζονται να δείξουν «έργο», δημοσιογράφοι στο κυνήγι της είδησης αλλά και γνώστες του βρώμικου παρασκηνίου, καρφιά, διασυνδέσεις και μικροπολιτικοί καιροσκοπισμοί.
«Ο Τελευταίος Μάης», μικρός στο μέγεθος –όγκος σχεδόν πόκετ–, είναι ένα βιβλίο που πραγματεύεται τη χίμαιρα και τα φαντάσματα μιας χώρας, που λίγο πριν τα Κάπιταλ Κοντρόλ παραμένει δέσμια των ίδιων ιδεοληψιών περί «επανάστασης». Κλέβω αυτό, σελίδα 62: «Δεν ήμουν ψυχίατρος ούτε ψυχαναλυτής, αλλά το σκεπτικό μου δεν ήταν παράλογο και επιπλέον ο μικρός δεν αποτελούσε τη μόνη περίπτωση ευκατάστατου νέου που είχε υποκύψει στη γοητεία της αμφισβήτησης του συστήματος και της επιθυμίας να το ανατρέψει. Θα περίμενε κανείς να συναντήσει αυτού του είδους την αντίδραση στις υποβαθμισμένες γειτονιές και τα γκέτο της πόλης, μόνο που εκεί οι συνομήλικοί του ζωγράφιζαν σβάστικες στους τοίχους και τουλούμιαζαν στο ξύλο αναξιοπαθούντες μετανάστες, ό,τι δηλαδή ταξικά πλησιέστερο υπήρχε. Όσο παράδοξο και αν ακουγόταν, ο εχθρός τελικά ίσως να μη βρισκόταν απέναντι, αλλά καταχωνιασμένος στον πυρήνα της ίδιας μας της ύπαρξης. Χαμένος μέσα στο σύμπλεγμα των συλλογισμών μου, γύρισα το κλειδί στη μίζα και ξεκίνησα...».
Ευκολοδιάβαστο, μιας και ο αστυνόμος Βλάχος σκέφτεται, μιλά, δρα και πράττει γρήγορα, με κοφτό λόγο και χωρίς φιοριτούρες, ο «Τελευταίος Μάης» αξίζει, πέρα από την πλοκή του, να διαβαστεί και για ακόμα έναν λόγο: πραγματεύεται το «θέμα» μιας νέας γενιάς τρομοκρατών, που, όπως μυεί τον Βλάχο στον κώδικά τους ο απόμαχος πλέον αστυνόμος Λίγκρης: «Για να καταλάβεις το γιατί, πρέπει πρώτα να καταλάβεις τον θυμό τους, τη μολότοφ δεν την πετάει το χέρι, αλλά το μυαλό».
Info
Αχιλλέας Σωτηρέλλος, «Ο Τελευταίος Μάης» (Anima εκδοτική) Ο Α. Σωτηρέλλος γεννήθηκε στην Αθήνα το 1978. Έχει εκδώσει τα βιβλία «Ο θησαυρός», Οξύ, 2008, «Φλόγες στο Ρετιρέ», Εμπειρία εκδοτική, 2009, «Κακή ζωή», Σοφία, 2013
Ο Παναγιώτης Σκληρός μας ταξιδεύει στη Λευκάδατων δεκαετιών του ’50, του ’60 και του ’70 μέσα από τα βιβλία «Μικρές λευκαδίτικες ιστορίες» και «Η Αλτάνη και άλλες Λευκαδίτικες ιστορίες»
Ρωτήσαμε 10 προσωπικότητες από τους χώρους των τεχνών, των βιβλίων, της πολιτικής και της ακαδημαϊκής ζωής να μας μιλήσουν για τα τρία βιβλία που διάβασαν και αγάπησαν περισσότερο μέσα στο 2024. (Έχουμε κι ένα έξτρα. Κι είναι, φυσικά, ποίηση.)
9°
