Η Ειρήνη ήθελε να κάνει κάτι μεγαλειώδες στη ζωή της. Δεν είχε ακόμα προσδιορίσει τι θα ήταν αυτό, απλά είχε καθορίσει το μέγεθος του, θα ήταν μεγάλο. Είχε μεγάλη αυτοπεποίθηση. Αυτό δεν είναι απαραίτητα κακό, βασικά είναι προσόν. Η ηρωίδα μας δεν αναγνώριζε καμία αμυχή πάνω της, δεν διέκρινε τις λεπτές ρυτίδες έκφρασης γύρω από τα χείλη της και το μέτωπό της. Ήταν όλα τέλεια. Πράγματι είχε τις ιδανικές αναλογίες σε όλα τα ζωτικά της όργανα. Μικρή καρδιά, μικρό νεφρό, μικρό συκώτι, πικρή χολή.
Από μικρή οι γονείς της τής έμαθαν να αγαπά τον εαυτό της, μόνο τον εαυτό της. Η εκπαίδευση απέδωσε. «Φιλαυτία», αυτό το ουσιαστικό χρησιμοποιούσαν για να εξηγήσουν την περίπτωσή της, όσοι την γνώριζαν. Εκείνη έσπευδε να τους διορθώσει λέγοντας «εγωλατρία», μόνο και μόνο επειδή ακουγόταν πιο ωραία στα ευήκοα ώτα της. «Τι πιο ωραίο από το να λατρεύεις τον εαυτό σου!» φώναζε όταν έδινε παραστάσεις τα βράδια στα μπαρ. Η Ειρήνη στόχευε ψηλά, πέρα από τον ουρανό πέρα από τα σύννεφα. Σαν άλλος θεός, λοιπόν, χάρισε στον εαυτό της το ρόλο του πρωταγωνιστή, ενώ όλοι οι άλλοι ήταν απλά κομπάρσοι. Προσπαθούσε να κρύψει περίτεχνα την αλαζονεία της, κάποιους τους ξεγελούσε, αλλά ξεχνούσε ότι τα σημάδια πάντα φαίνονται.
Η Ειρήνη ξεκίνησε τη ζωή της έχοντας βάλει σε εφαρμογή το μεγάλο σχέδιο. Επειδή ήταν αυτή που ήταν, θα έφτανε στο στόχο της, χωρίς προσπάθεια. Αυτό το χωρίς προσπάθεια το είχε δουλέψει καλά μέσα στο υπέροχο κεφάλι της. Και πράγματι τα κατάφερε, δια της εύκολης οδού. Δεν ήταν εύκολη, απλά εύκολα δάνειζε το σώμα της ζητώντας ανταλλάγματα. Και έτσι από γραμματέας έγινε υπεύθυνη και από υπεύθυνη διευθύντρια. Μετά τις συνάξεις σε ξενοδοχεία και σε αυτοκίνητα ξέρναγε το μέσα της. Πόσο να αντέξει κανείς τόση κακοποίηση, ειδικά όταν την υφίστασαι από τον ίδιο σου τον εαυτό. Εκείνη όμως συνέχισε να τον θυσιάζει για το «ωραίον», που ποτέ δεν της ήταν αρκετό.
Η ζωή της μέχρι σήμερα, ήταν μια μελωδία επανάληψης. Όλα ακολουθούσαν το ίδιο μονότονο τέμπο. Άνδρες κουρασμένοι από τη ζωή να πέφτουν πάνω της και να αδειάζουν όλο το βάρος τους και εκείνη να αισθάνεται αηδιασμένη από τα γέρικα κορμιά τους. Κάποιοι την αντιμετώπιζαν σαν αδίστακτη μέγαιρα, κάποιοι όμως την αγάπησαν πραγματικά. Θα μπορούσε να είχε κάνει την τύχη της, αν παντρευόταν έναν από τους πολλούς. Κάποια στιγμή είχε περάσει από το μυαλό της, να παντρευτεί τον Σταύρο, τον ένα από τους συνεταίρους της εταιρείας που δούλευε. Ο Σταύρος ήταν ιδανική περίπτωση, χωρισμένος και άτεκνος. Θα ζούσε μαζί του έναν χρόνο, και ύστερα θα σχεδίαζε την εξόντωσή του. Αλλά η Ειρήνη δεν ήταν δολοφόνος, ασχέτως αν το μόνο που ήξερε να κάνει ήταν να πατάει επί πτωμάτων. Τελικά ο Σταύρος έζησε και η Ειρήνη έγινε μέτοχος της εταιρείας, - κοιμήθηκε με τον άλλο συνέταιρο, τον Νίκο.
Ο Σταύρος ήταν καλός επιχειρηματίας και δίκαιος εργοδότης. Ξεκίνησε από μια φτωχογειτονιά του Πειραιά και κατάφερε να κτίσει με πολύ κόπο τη μικρή του αυτοκρατορία. Είχε όραμα και πάθος σε ό,τι έκανε στη ζωή του. Η επιτυχία και τα πλούτη δεν τον άλλαξαν, αντιθέτως του έμαθαν να εκτιμάει αυτά που έχει. Με το Νίκο ήταν παιδικοί φίλοι, «καρδιακοί» όπως συνήθιζε να λέει. Όταν έμαθε για τη σχέση της Ειρήνης και του Νίκου πληγώθηκε. Την είχε ερωτευτεί. Ένα βράδυ Σαββάτου μεθυσμένος πήγε και τη βρήκε στο διαμέρισμα της στο κέντρο της Αθήνας. Εκείνη του άνοιξε την πόρτα, αλλά δεν είχε άλλο χρόνο να σπαταλήσει μαζί του. Πλέον είχε φτάσει το «ωραίον», είχε καταφέρει όσα ήθελε, αν και είχε μια πικρή γεύση στο στόμα της. «Αυτό ήταν;» αναρωτιόταν. Ο Σταύρος έπεσε στα πόδια της, έκλαψε, και όταν συνειδητοποίησε σε τι σημείο είχε φτάσει άρχισε να τη βρίζει. Εκείνη ακλόνητη καθόταν και τον παρακολουθούσε. Το μόνο που του είπε με τη ψυχρή φωνή της ήταν «Καημένε, άντε τελείωνε την παράστασή σου γιατί πρέπει να φύγω». Ο Σταύρος όταν άκουσε την ατάκα αυτή θόλωσε. Ο χρόνος σταμάτησε και όλα έγιναν μαύρα και ύστερα κόκκινα.
«Νεκρή βρέθηκε το βράδυ του Σαββάτου γυναίκα, ηλικίας περίπου 40 χρονών, στο κέντρο της Αθήνας. Η γυναίκα έφερε θανατηφόρο τραύμα από μαχαίρι. Την έρευνα έχει αναλάβει η Ασφάλεια Αττικής, που πραγματοποιεί έρευνες για τον εντοπισμό των δραστών».
Μιλήσαμε για το νέο του βιβλίο, ένα μυθιστόρημα για τη μονίμως φευγαλέα αίσθηση της μητέρας του, αλλά και τον τρόπο με τον οποίο η μνήμη πλάθει την προσωπική ιστορία
Ένα βιβλίο μυστηρίου για ένα κορίτσι που μεγαλώνει προσπαθώντας ν’ ανακαλύψει τον εαυτό του, αλλά και το κατά πόσο ο Αμερικανός πατέρας του ήταν μπλεγμένος με την Απριλιανή χούντα
15°
