Η ιστορία ξεκινάει τον Φεβρουαρίου του 2000 –μια γυναίκα καταφθάνει σε μια παραθαλάσσια κωμόπολη με αποσκευές μια μικρή βαλίτσα και μια γυάλα με δύο χρυσόψαρα– και κλιμακώνεται τη Μεγάλη εβδομάδα της ίδιας χρονιάς.
Η ηρωίδα ονομάζεται Γυναίκα (με γ κεφαλαίο) και η κωμόπολη Χ. Οι κάτοικοί της είναι αρχετυπικοί και κατονομάζονται με την ιδιότητά τους: ο Δήμαρχος, ο Παπάς, ο Φαρμακοποιός, ο Κουρέας, ο Επιστάτης, το Παιδί, οι Ξένοι (βλ. αλλοδαποί) κ.λπ. Μόνο τα χρυσόψαρα φέρουν το όνομα των αρχαγγέλων Μιχαήλ και Γαβριήλ – σύμφωνα με τη λαϊκή παράδοση ο πρώτος συνδέεται με το θάνατο προσώπου, ενώ ο Γαβριήλ είναι ο κομιστής του μηνύματος της γέννησης του Χριστού. Ενόσω η Γυναίκα ισχυρίζεται ότι περιμένει –με περίσσια υπομονή, όπως της δίδαξε η πίστη της– έναν άγνωστο άντρα, περίεργα γεγονότα λαμβάνουν χώρα: η γη παύει να είναι γόνιμη, η διακοπή ηλεκτρικού ρεύματος είναι συνηθισμένη, τα καιρικά φαινόμενα γίνονται ακραία, ένα παράξενο ζώο γεννιέται, μια κλοπή ασυνήθιστη ταράζει τους κατοίκους.
Το χειρότερο, όμως, είναι ένας συνεχής και υπόκωφος ήχος σε χαμηλή κλίμακα (πρώτη η Γυναίκα τον αντιλαμβάνεται), ο οποίος διχάζει τους κατοίκους. Μερικοί ισχυρίζονται ότι τον ακούνε και άλλοι όχι. Όλα αυτά τα σημάδια θα έπρεπε να οδηγήσουν σε αλλαγές, αλλά εκεί που δείχνει ότι κάτι ότι πάει να αλλάξει, όλα μένουν τα ίδια. Γιατί; Γιατί η κωμόπολη Χ. είναι τοξική, ένας τόπος βαλτώδης μέσα στον οποίο βουλιάζουν οι πάντες. Πρώτα οι γηγενείς, με τη δικιά τους κλίμακα αξιών και προτεραιοτήτων, τις παγιωμένες αντιλήψεις τους, την έννοια του ηθικού στραμπουλιγμένη, και μετά τα παιδιά τους που δεν είναι τίποτα περισσότερο από αντιγραφείς συμπεριφορών ενηλίκων. Τα σαθρά θεμέλια της κωμόπολης Χ. δεν ανέχονται το διαφορετικό – είτε άνθρωπος είτε ζώο, δεν έχει θέση στον τόπο αυτό. Η άφιξη της Γυναίκας λειτουργεί ως θρυαλλίδα, είναι η «αρχή του κακού» που δυναμιτίζει μια ήδη εύθραυστη κατάσταση. Η Μαρία Φακίνου (γ.1976) γράφει για μια δυστοπία με τρόπο ρεαλιστικό, γράφει μεστά διά της αφαίρεσης, γράφει μια νουβέλα για θέματα μεγάλα, για τα σημάδια που πρέπει να μεταφράζονται, τις σωστές ερωτήσεις που πρέπει να θέτονται και τις αλήθειες που ξεβολεύουν. Μπράβο.
Θα μπορούσε η εικονική πραγματικότητα να είναι μια μορφή αυθεντικής πραγματικότητας; Μήπως ζούμε ήδη σε μια προσομοίωση που έχει δημιουργηθεί από κάποια τεχνητή νοημοσύνη; Τι μας είπε ο συγγραφέας
Ο Παναγιώτης Σκληρός μας ταξιδεύει στη Λευκάδατων δεκαετιών του ’50, του ’60 και του ’70 μέσα από τα βιβλία «Μικρές λευκαδίτικες ιστορίες» και «Η Αλτάνη και άλλες Λευκαδίτικες ιστορίες»
Ρωτήσαμε 10 προσωπικότητες από τους χώρους των τεχνών, των βιβλίων, της πολιτικής και της ακαδημαϊκής ζωής να μας μιλήσουν για τα τρία βιβλία που διάβασαν και αγάπησαν περισσότερο μέσα στο 2024. (Έχουμε κι ένα έξτρα. Κι είναι, φυσικά, ποίηση.)
