Στις 4 Μαΐου θα απονεμηθούν τα Λογοτεχνικά Βραβεία του περιοδικού «Διαβάζω» – μάλλον σε μια κατάμεστη αίθουσα, αν λάβουμε υπόψη την επιτυχία της εκδήλωσης τα τελευταία χρόνια. Όμως, η πραγματική αποτίμηση ενός τέτοιου βραβείου γίνεται πρωτίστως όταν τα φώτα της τελετής σβήσουν.
Η σκέψη είναι απλή. Στους υπερκορεσμένους από νέους τίτλους βιβλίων πάγκους των βιβλιοπωλείων, όποιο βιβλίο φέρνει την κορδέλα με την ανακοίνωση ενός βραβείου –ή ακόμη και της υποψηφιότητάς του– τραβάει την προσοχή. «Ιδιαίτερα αυτό ισχύει με τα βραβεία “Διαβάζω”» λέει ο διευθυντής του περιοδικού Γιάννης Ν. Μπασκόζος. «Ο ρόλος που παίζει το συγκεκριμένο βραβείο για ένα συγγραφέα είναι μεγάλος, αν σκεφτείς τα τηλεφωνήματα που δέχομαι πολλές φορές από συγγραφείς όταν δεν βλέπουν το όνομά τους να συμπεριλαμβάνεται έστω στη μικρή λίστα. Είναι θέμα κύρους». Αυτό μπορεί να το καταλάβει κανείς και αν περιηγηθεί στα blogs των υποψήφιων. Η απόφαση για ένα βραβείο κρίνει τόσο το συγγραφέα όσο και τους κριτικούς. Όμως, κανείς αναγνώστης δεν πρόκειται να μνημονεύσει τα ονόματα των κριτικών, αλλά μπορεί να επηρεαστεί για να αγοράσει το βιβλίο, αν «διαφημίζεται» ως βραβευθέν. «Ο εκδότης Σάμης Γαβριηλίδης μού είπε πως μετά την περσινή ανακοίνωση-έκπληξη του βραβείου μυθιστορήματος για το βιβλίο του Γιώργου Παναγιωτίδη «Ερώτων και αοράτων» το βιβλίο πούλησε την επόμενη μέρα της βράβευσης όσα είχε πουλήσει όλο τον προηγούμενο καιρό και η Πόπη Γκανά, των εκδόσεων Μελάνι, πως την επόμενη της βράβευσης της Κατερίνας Ηλιοπούλου για τον «Κύριο Ταυ» έγιναν δεκάδες παραγγελίες του βιβλίου της, και μιλάμε για ποίηση!». Η αλήθεια είναι πως οι εκδότες ενδιαφέρονται ιδιαίτερα για το βραβείο πρωτοεμφανιζόμενου συγγραφέα, αφού το βραβείο θα δώσει ώθηση στο νέο τους «πουλέν». Αλλά και στο περιοδικό δίνουν αξία. «Όταν ανέλαβα το “Διαβάζω”», επισημαίνει ο Γ. Ν. Μ., «τυχαία συνάντησα τους Σωτήρη Δημητρίου και Δημήτρη Μίγγα –βραβευμένοι στο παρελθόν με βραβείο “Διαβάζω”–, οι οποίοι μου επιστήσανε την προσοχή πως τα βραβεία είναι αυτά που δηλώνουν το χαρακτήρα/ταυτότητα του περιοδικού».
Θα μπορούσε η εικονική πραγματικότητα να είναι μια μορφή αυθεντικής πραγματικότητας; Μήπως ζούμε ήδη σε μια προσομοίωση που έχει δημιουργηθεί από κάποια τεχνητή νοημοσύνη; Τι μας είπε ο συγγραφέας
Ο Παναγιώτης Σκληρός μας ταξιδεύει στη Λευκάδατων δεκαετιών του ’50, του ’60 και του ’70 μέσα από τα βιβλία «Μικρές λευκαδίτικες ιστορίες» και «Η Αλτάνη και άλλες Λευκαδίτικες ιστορίες»
Ρωτήσαμε 10 προσωπικότητες από τους χώρους των τεχνών, των βιβλίων, της πολιτικής και της ακαδημαϊκής ζωής να μας μιλήσουν για τα τρία βιβλία που διάβασαν και αγάπησαν περισσότερο μέσα στο 2024. (Έχουμε κι ένα έξτρα. Κι είναι, φυσικά, ποίηση.)
