Βιβλιο

Πιέρ Πάολο Παζολίνι

Όχι άλλο Γκρίλο!

A.V. Team
1’ ΔΙΑΒΑΣΜΑ

Η Ρώμη ήταν η πόλη του. Και η ζωή του ένα αδιάκοπο statement έρωτα, σκέψης και ακτιβισμού. Στις 5 Μαρτίου του 1922 ο Πιέρ Πάολο Παζολίνι αντίκρισε για πρώτη φορά το φως του ήλιου. Το ποιήμα «Μια Απελπισμένη Ζωντάνια» από το βιβλίο του «Ποίηση σε Σχήμα Τριαντάφυλλου» (εκδόσεις Τυπωθήτω) είναι μια έμμετρη αυτοβιογραφία του, που θα μπορούσε να έχει και τίτλο «Αυτός σε 242 Λέξεις».

«Ήρθα στον κόσμο την εποχή

της Αναλογικής.

Δούλεψα

σ’ αυτό τον τομέα σαν μαθητευόμενος.

Ύστερα ήρθε η Αντίσταση

κι εγώ

αγωνίστηκα με τα όπλα της ποίησης.

Αποκατέστησα τη Λογική, και ήμουνα

ένας πολιτικός ποιητής.

Τώρα είναι η εποχή

της Ψυχαγωγικής.

Μπορώ να γράφω μόνο προφητεύοντας

συνεπαρμένος με τη Μουσική

από περίσσεμα σπόρου ή συμπόνιας».

«Αν τώρα επιβιώνει η Αναλογική

κι έχει περάσει η μόδα της Λογικής

(μαζί κι η δικιά μου:

κανείς δε μου ζητά πια ποίηση), υπάρχει

η Ψυχαγωγική

(εις πείσμα της Δημαγωγίας

που πάντα είναι περισσότερο κυρία

της καταστάσεως).

Γι’ αυτό

μπορώ να γράφω για Θέματα και Θρήνους

ακόμη και Προφητείες·

σαν πολιτικός ποιητής, α, ναι, πάντα!»

«Όσο για το μέλλον, άκου:

οι γιοί σου οι φασίστες

θ’ απλώσουνε πανιά

για τους κόσμους της Νέας Προϊστορίας.

Εγώ θα στέκουμε εκεί,

σαν κάποιος που ονειρεύεται το χαμό του

στις όχθες της θάλασσας

απ’ όπου ξεκινά η ζωή.

Μόνος, ή σχεδόν μόνος, στην παλιά παραλία

ανάμεσα σε χαλάσματα αρχαίων κοινωνιών,

τη Ρεβένα

την Όστια, ή τη Βομβάη -είναι το ίδιο-

με Θεούς που ξεφλουδίζουν, προβλήματα παλιά

-όπως η πάλη των τάξεων-

που

διαλύονται…

Σαν ένας παρτιζάνος

που πέθανε πριν από το Μάη του ’45,

θ’ αρχίσω σιγά-σιγά ν’ αποσυντίθεμαι

μέσα στο εκτυφλωτικό φως αυτής της θάλασσας,

ποιητής και πολίτης ξεχασμένος».

(Επίλογος)

«Ω Θεέ μου, μα τότε τι έχετε στο ενεργητικό σας;…» «Εγώ; - (ένα τραύλισμα, ο άθλιος δεν πήρα το ηρεμιστικό,

τρέμει η φωνή μου σαν άρρωστου παιδιού) –

Εγώ; Μια απελπισμένη ζωντάνια».

Η φωτογραφία προέρχεται από το βιβλίο του: Marcello Geppeti, «Le Domeniche Con Pazolini», εκδόσεις Azimut.