Γιατί το Ελ Σαλβαδόρ διώχνει τους συγγραφείς του;

Το πρώτο κεφάλαιο από το «Δωμάτιο στο βάθος του σπιτιού» πιάνει μία σελίδα, κρατάει μια ανάσα και τελειώνει όπως κάθε πρώτο κεφάλαιο θα επιθυμούσε. Με την έντονη επιθυμία να συνεχίσεις. Ο έρωτας ενός ζευγαριού περιγράφεται σαν κραυγή, με τον πιο δυνατό, έντονο και συνάμα αγνό τρόπο που μπορεί να περιγραφεί το σεξ. Κι αν στη συνέχεια το βιβλίο αλλάζει ρώτα, εξακολουθεί να γεννά ιστορίες, όπου θρύλοι και παραδόσεις της Λατινικής Αμερικής περιπλέκονται με μία γενετήσια ορμή, όσο το βιβλίο θίγει τα βαθιά πολιτικά και κοινωνικά ζητήματα της περιοχής.

Εκείνα ήταν που έδιωξαν και τον Χόρχε Γκαλάν «παγιδεύοντάς τον στον κόσμο» χωρίς προοπτική να επιστρέψει στον τόπο του. Αυτοεξόριστος, ζει στην Ισπανία επειδή μ’ ένα βιβλίο του προσπάθησε να φωτίσει μία ξεχασμένη υπόθεση της σύγχρονης ιστορίας της πατρίδας του. Μετά από δωδεκαετή έρευνα, έγραψε τον «Νοέμβριο», ένα βιβλίο για ένα έγκλημα που διαπράχθηκε στο Ελ Σαλβαδόρ τον Νοέμβριο του 1989 και μετατράπηκε σε μία ανεξιχνίαστη και ατιμώρητη υπόθεση άγριας δολοφονίας. Δύο χρόνια πριν, αμέσως μετά την κυκλοφορία του βιβλίου άρχισαν οι απειλές. Η ζωή του βρέθηκε σε κίνδυνο επειδή αποφάσισε ν’ ανασύρει τα γεγονότα στο χρονικό της χαμένης ζωής έξι ιησουιτών ιερέων που αποφάσισαν να κινηθούν ενάντια στον παραλογισμό του Εμφυλίου. Το τάγμα Ατλάκατλ, η βίαιη, παράνομη δραστηριότητά του στο Ελ Σαλβαδόρ και η ματιά του Χόρχε Γκαλάν σε αυτή τη σκοτεινή πλευρά της ιστορίας της χώρας ήταν η αφορμή για την επίσκεψή του στην Αθήνα, λίγους μήνες πριν το βιβλίο κυκλοφορήσει και στα ελληνικά από τις εκδόσεις Ψυχογιός.

Όσο εκείνος ερευνούσε τα πραγματικά περιστατικά, συνειδητοποίησε ότι οι νέοι της χώρας του δεν είχαν ακούσει ποτέ γι’ αυτή την υπόθεση κι αντιλήφθηκε πως ίσως γι’ αυτό η πατρίδα του να γίνεται έρμαιο της ίδιας κακής ιστορίας, που εξελίσσεται σε συνέχειες. «Χωρίς συλλογική μνήμη δεν μπορούμε να συνεχίσουμε και πώς να θυμηθούμε ότι κάποτε ήμασταν μια υπέροχη χώρα;»

«Έχει δυστυχώς πολύ σιγή η ιστορία του Ελ Σαλβαδόρ», λέει αργότερα και προσθέτει «φανταστείτε ότι τον μεγαλύτερό μας ποιητή τον Ρόκε Ντάλτον δεν τον ήξερα καν πριν μπω στο πανεπιστήμιο. Στο σχολείο δεν τον δίδασκαν. Ο δε θάνατός του αποτελεί ανεξιχνίαστο έγκλημα. Από το 1985 που δολοφονήθηκε αγνοείται το πτώμα και οι δολοφόνοι του. Έτσι αποσιωπώνται τα πράγματα στη χώρα μου, ευτυχώς αυτό συμβαίνει ολοένα και λιγότερο».

Με μία νοσταλγία για τα χρόνια που δεν έζησε ποτέ, ο Χόρχε Γκαλάν προσπαθεί να αναβιώσει στα μυθιστορήματά του τις μέρες του ’40 και του ’50, όταν η χώρα του ήταν ένας παράδεισος. «Όχι ότι τότε δεν υπήρχε βία, αλλά τίποτα δεν συγκρίνεται με αυτό που ακολούθησε. Τότε μπορούσαμε να ζούμε», θα προσθέσει λίγο αργότερα.

Γεννημένος το 1973 και παρόλο που μόλις στα 44 χρόνια του θεωρείται από τους σημαντικότερους λατινοαμερικάνους ποιητές, ο Γκαλάν δεν ξεκίνησε με μεγάλες προσδοκίες για τα  μυθιστορήματά του. Όσα είχε γράψει, έμεναν αδημοσίευτα, αισθανόταν ότι δεν κατείχε την πεζογραφία όπως την ποίηση και πίστευε ότι έγραφε χαζομάρες. «Μέχρι να διαβάσει κάποιος το ‘Δωμάτιο στο βάθος του σπιτιού’ και να πει ότι του αρέσει, είχα την αίσθηση ότι  αυτές οι ιστορίες δεν θα άρεσαν σε κανέναν».

Στο «Δωμάτιο στο βάθος του σπιτιού» ήθελε να αφηγηθεί τις ιστορίες που του έλεγαν παιδί με τη γραφικότητα και την παραστατικότητα του προφορικού λόγου. Αυτός ήταν μάλλον ο στόχος του, παρά ο μαγικός ρεαλισμός. Στη Λατινική Αμερική άλλωστε η μαγεία είναι στην ιδιοσυγκρασία τους. Το μυθιστόρημα και η ποίηση πάνε πολύ καλά και υπάρχει ένα πλούσιο σύμπαν παραγωγής, πολλές φορές έντονα επηρεασμένο από το ρεύμα του μαγικού ρεαλισμού. «Όλοι έχουν δει φαντάσματα ή ξέρουν κάποιον που έχει δει. Και ξέρεις πάντα τι θα γίνει γιατί κάποιος το χε δει στον ύπνο του. Δεν είναι μάλιστα καθόλου παράδοξο που εκείνος ο κάποιος έπεφτε πάντα μέσα, γιατί για εμάς στη Λατινική Αμερική, αυτά τα οράματα είναι απλώς η αλήθεια».

«Έτσι και οι ιστορίες μου μπορεί να φαίνονται φανταστικές, αλλά εμένα κάποιος μου τις έχει διηγηθεί στ’ αλήθεια», καταλήγει. Ο Γκαλάν γράφει επίσης και κάποια πολιτικά ποιήματα, με κοινωνική χροιά, γιατί όπως λέει «δεν μπορείς να ξεφύγεις από την έντονη πραγματικότητα που ζούμε, να την παραβλέψεις ή να την ξεχάσεις. Η Αριστερή κυβέρνηση του Ελ Σαλβαδόρ επιβλέπει ένα κοινωνικά κατεστραμμένο έθνος, μια κοινωνία που κυριαρχείται από το αντάρτικο και το εμπόριο ναρκωτικών. Είναι δύσκολο να βρεθεί διέξοδος σε μία χώρα χωρίς κοινωνική οργάνωση που οδηγήθηκε στον πόλεμο, χωρίς να υπάρξει αργότερα μία σαρωτική αλλαγή. Στην κοινωνία δεν θα αλλάξει τίποτα».

Ο Χόρχε Φκαλάν έχει τιμηθεί με το Εθνικό Βραβείο Διηγήματος, το οποίο με πικρία αναφέρει πως του απονεμήθηκε στην Ισπανία για ένα διήγημα που δεν δημοσιεύτηκε ποτέ στο Ελ Σαλβαδόρ, καθώς και πολυάριθμα λογοτεχνικά βραβεία τόσο στη χώρα του όσο και διεθνώς. Μεγαλύτερη επιρροή του είναι ο Φώκνερ, τον οποίο διαβάζει κάθε χρόνο. Κανείς συγγραφέας δεν του δίνει τόσα πολλά, γι’ αυτό πάντα επιστρέφει σ’ εκείνον. Παραδέχεται βέβαια, ότι ο άλλος αγαπημένος του, ο Κόρμακ ΜακΚάρθυ, είναι προέκταση του Φώκνερ και θαυμάζει, μεταξύ άλλων, τους Οκτάβιο Πας, Πάμπλο Νερούδα, τον μεγάλο Ερνέστο Καρντενάλ, ενώ η αγαπημένη του, σήμερα, ποιήτρια είναι η κολομβιανή Piedad Bonnett.  

«Το δωμάτιο στο βάθος του σπιτιού» κυκλοφορεί ήδη από τις εκδόσεις Ψυχογιός. Το νέο βιβλίο του Χόρχε Γκαλάν «Νοέμβριος», θα κυκλοφορήσει τον Νοέμβριο στα ελληνικά, επίσης από τις εκδόσεις Ψυχογιός.