Ο κύρης του τον βάφτισε ΠΑΟΚ, μα, προσθέτοντας ένα σίγμα, η κυρά του τον φώναζε ΠΑΣΟΚ! (true story). Αυτός είναι ο πρωταγωνιστής του «Τεμπέλης Κομπλέ» (εκδ. Γαβριηλίδης) που συνέγραψε ο Πέτρος Αυλίδης. Της γνώστης «οικογενείας Ακριθάκη», μιας και τα δύο προηγούμενα βιβλία του ήταν συγκλονιστικές αφηγήσεις από εκείνο το Βερολίνο του “Fofi’s", που ο Αυλίδης ευτύχησε να το βιώσει και να (μας) το καταγράψει τόσο συναρπαστικά. Εδώ όμως, στο νέο του μυθιστόρημα, πρωταγωνιστεί ένα γατόνι, κυριολεκτικά. Ράθυμος, τεμπέλαρος, καλοζωισμένος, καθώς η οικογένεια που τον υιοθέτησε τον έχει στα όπα όπα, παρατηρεί τον «συναρπαστικό» τον βίο τους. Έτσι όπως κόρες, ξαδέλφες, συννυφάδες και φίλοι τους έρχονται και παρέρχονται σαν τις εποχές. Ή σαν τα μπλε, πράσινα και ροζοκοκκινί κόμματα που εναλλάσσονται στην εξουσία. Ή τους γκόμενους, τις μηχανορραφίες, τις σπουδές και τις δουλειές, και τους έρωτες, και τους καυγάδες, τις ιστορίες των «ανθρώπων» του δηλαδή, όπως εξελίσσονται σε αυτή την τόσο ιδιότυπη αυλή των θαυμάτων.
Αυξημένης νοημοσύνης ο ασπρόμαυρος γάτος, ξέρει πως δεν πρέπει να αγαπήσει ιδιαιτέρως κανέναν τους. Μόνο κριτήριο η επιβίωσή του και η «αναπαραγωγή» με «κεραμιδοκοριτσάκια» ή «ευγενικής ράτσας» οικόσιτες γατούλες στα πέριξ. «Το κωλοβάρεμα είναι η σωτηρία» παρατηρεί γατοθυμόσοφα, «άμα έχεις να χαζεύεις, δεν υπάρχει πιο ωραίο πράγμα, ξέρω τι λέω, μια ζωή έτσι την πέρασα»! Έτσι την περνάει ο ΠΑΟΚ-ΠΑΣΟΚ, η ασπρόμαυρη μεγαλειότης του. Παρατηρεί, ειρωνεύεται, χαϊδεύεται από όλους που συναγωνίζονται για την εύνοιά του κι έννοια δεν έχει καμία. Νάζι, χάζι και διεισδυτική ματιά σε μια μέση ελληνική οικογένεια.
Γάτα κι ο Αυλίδης, που μέσα από τα μάτια του γάτου βρίσκει έναν παράδοξο ήρωα για να περιγράψει τον μικροαστισμό σε όλη του τη μεγαλοπρέπεια. Τα οικοπεδάκια-γειτονιές όπου εντός τους αναπαράγεται το διαρκές «μεγαλείο» του ελληνικού βίου. Η πατρίς μετά το χρυσό του 2004, τα χρόνια της κόντρας για το ποιος θα μας πρωτοχρεοκοπήσει ανάμεσα στα κόμματα, κι όλα γραμμένα με στιλάκι ντερμπεντέρικο, μαγκιόρικο, μιας και ο γάτος δεν δείχνει έλεος. Ο γάτος είναι «ανεξίθρησκος», δεν έχει συναισθήματα. Μετρ στο να κόβει φάτσες, δεινός ωτακουστής ή τηλεθεατής, καθώς η «οικογένεια» μιλά ή βλέπει στην τηλεόραση τη χώρα να καταβροχθίζει όλα τα «φιλέτα». Κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Γαβριηλίδης και απολαυστικά θα τρέχουν οι σελίδες, καθώς η αφήγηση του Αυλίδη «γρατζουνάει».
Πέτρος Αυλίδης «Τεμπέλης Κομπλέ», εκδ. Γαβριηλίδης. Δείτε περισσότερα για το βιβλίο εδώ
Πώς χρησιμοποιούμε τον όρο «κουίρ» για να μιλήσουμε για ιστορικά υποκείμενα; Και τι κερδίζουμε ή τι χάνουμε διαβάζοντας το παρελθόν σύμφωνα με τις σύγχρονές μας αντιλήψεις για το κουίρ;
Το βιβλίο του Σέρχιο Πιτόλ «Η τέχνη της φυγής» (Δώμα, μετ. Αγγελική Βασιλάκου) είναι ο πρώτος τόμος της «Τριλογίας της μνήμης» του Μεξικανού συγγραφέα. Το ξεκίνησα και δεν μπορούσα να το αφήσω από τα χέρια μου.
Greekling, όπως Γραικύλος, εκ του Graeculus: φράση υποτιμητική που χρησιμοποιούνταν από τους Ρωμαίους για συμπολίτες τους που ήθελαν να το παίζουν Έλληνες. Κατά (μειωτική) επέκταση: ο υποταγμένος Έλληνας
29°
Αυξημένης νοημοσύνης ο ασπρόμαυρος γάτος, ξέρει πως δεν πρέπει να αγαπήσει ιδιαιτέρως κανέναν τους. Μόνο κριτήριο η επιβίωσή του και η «αναπαραγωγή» με «κεραμιδοκοριτσάκια» ή «ευγενικής ράτσας» οικόσιτες γατούλες στα πέριξ. «Το κωλοβάρεμα είναι η σωτηρία» παρατηρεί γατοθυμόσοφα, «άμα έχεις να χαζεύεις, δεν υπάρχει πιο ωραίο πράγμα, ξέρω τι λέω, μια ζωή έτσι την πέρασα»! Έτσι την περνάει ο ΠΑΟΚ-ΠΑΣΟΚ, η ασπρόμαυρη μεγαλειότης του. Παρατηρεί, ειρωνεύεται, χαϊδεύεται από όλους που συναγωνίζονται για την εύνοιά του κι έννοια δεν έχει καμία. Νάζι, χάζι και διεισδυτική ματιά σε μια μέση ελληνική οικογένεια. 
