Σκληρή αλλά και τρυφερή συνάμα μετουσιώνει, παρατηρεί, αγκαλιάζει. Διαπραγμετεύεται θέματα όπως τη σχέση μάνας - κόρης, την έλειψη του ανθρώπινου, το διάλογο, το παραλόγο αλλά και τη σύγχυση.
«Ο Λιθόπαις» λοιπόν, μέσα σε ένα λιτό κλασικό εξώφυλλο του εκδοτικού Νεφέλη, που η λεπτεπίλεπτη μονοκονδυλική γραφή της βινιέτας της Γεωργίας Μαλτέζου οπτικοποιεί με μια εμπρόθετη τάση ωραιοποίησης και σχηματοποίησης τον τίτλο του βιβλίου.
Απάνθρωπα και παράλογα αυτά με τα οποία καταπιάνεται η Πατρίτσια στην ποίησή της, τόσο αληθινά και σύγχρονα και όμως καταφέρνει και τα μεταμορφώνει.
Μέσα από την αλήθεια και την ωμότητα δεν μπορεί παρά να ανθίσουν υπέροχα λουλούδια. Δεν την φοβάται, τη σκληράδα, δεν την αποφεύγει, κάθεται μέσα της και την αφουγκράζεται... ψάχνει για αυτά τα λουλούδια. Τα βρίσκει και με εξαιρετική μαεστρία δημιουργεί συνθέσεις που μοιάζουν σε τεχνική με την ανθοδετική τέχνη του Kado. Με τον τρόπο του Kado στη ποίηση της Πατρίτσιας το ανθρώπινο στέκεται ως η μοναχική φιγούρα, η μέση κατάσταση που συνδέει γη και ουρανό και τα μεταβολίζει.
Γη ως η μολυσματική κατάσταση, ουρανός ως λεπτότητα, πνευματικότητα, και έμπνευση. Γη και Ουρανός συνέχονται μέσω του ανθρώπου που ενώ βρίσκεται στον κενό μη χώρο, στο χώρο της μη απόφασης μεταβολίζει τη μολυσματική συνθήκη σε ποιητική εικόνα καθισμένος, όπως περιγράφει η ποιήτρια, σε εκείνη την καρέκλα που τρίζει πάντα κάτω από το βάρος του και κοιτώντας την ατελείωτη ευθεία απ’ όπου ποτέ τίποτα δεν ήρθε.
Η Πατρίτσια κατέχει καλά τον οπτικό αλφαβητισμό. Ενσωματώνει την ικανότητα διαπραγμάτευσης, ερμηνείας και εντέλει εξαγωγής (δημιουργίας) νοήματος σε πληροφορία, η οποία παρουσιάζεται με την μορφή ποιητικής εικόνας.
Η έννοια η ίδια του οπτικού αλφαβητισμού βασίζεται στην προϋπόθεση και παραδοχή ότι οι εικόνες μπορούν να διαβαστούν σύμφωνα με το σύστημα που τις δομεί και που καθιστά δυνατή, αναγκαία αλλά και αναπόφευκτη τη δημιουργία νοήματος. Εκείνη αντίστοιχα γνωρίζει σε βάθος τη δεξιότητα της ρητορικής, κατέχει τη χειραφέτηση των λέξεων ώστε να τις επιστρατεύει για τη δημιουργία του προσωπικού της ποιητικού αλφαβήτου.
Όχι μόνο δεν πεθαίνει, όπως λέει ο Ομιλητής Α σε ένα από τα ποιήματά της, αλλά «Κάτω απ’ το παγωμένο δέρμα [της]/ Γρήγορο
/ Και ζεστό/ Τρέχει το αίμα».
Με αυτό τον τρόπο η ποιήτρια μας δίνει το κλειδί για να έρθουμε πιο κοντά και να ξεκλειδώσουμε το ποιητικό αλφάβητό της.
Ο Παναγιώτης Σκληρός μας ταξιδεύει στη Λευκάδατων δεκαετιών του ’50, του ’60 και του ’70 μέσα από τα βιβλία «Μικρές λευκαδίτικες ιστορίες» και «Η Αλτάνη και άλλες Λευκαδίτικες ιστορίες»
Ρωτήσαμε 10 προσωπικότητες από τους χώρους των τεχνών, των βιβλίων, της πολιτικής και της ακαδημαϊκής ζωής να μας μιλήσουν για τα τρία βιβλία που διάβασαν και αγάπησαν περισσότερο μέσα στο 2024. (Έχουμε κι ένα έξτρα. Κι είναι, φυσικά, ποίηση.)
«Προσπάθησα να γράψω ένα ποίημα που δεν παραιτείται, δεν παραδίδεται, δεν σηκώνει αμαχητί τα χέρια ψηλά, δεν το βάζει στα πόδια μπροστά στην αγριάδα και τη σκληρότητα της ζωής και της εποχής»
13°
