«Εδώ είμαστε, λοιπόν. Το όνομά μου είναι Αϊλίν Ντάνλοπ. Τώρα με μάθατε… Αυτή είναι η ιστορία της εξαφάνισής μου». Το μυθιστόρημα της Οτέσα Μόσφεγκ «Αϊλίν», υποψήφιο για το βραβείο Μπούκερ, ακολουθεί μια νεαρή γυναίκα στη φυγή της από μια μικρή πόλη της Νέας Αγγλίας όπου ζούσε χωρίς αγάπη και χωρίς προσοχή. Μια γοητευτική κοκκινομάλλα, μια πράξη εκδίκησης και τιμωρίας, ένα σοβαρό έγκλημα και ένα όπλο οδηγούν τα ένστικτά της. Δικαιολογημένα το βιβλίο χαρακτηρίστηκε «νουάρ», ένα «ψυχολογικό θρίλερ». Ήδη το Χόλιγουντ έχει αγοράσει τα κινηματογραφικά δικαιώματα και η Erin Cressida Wilson έχει αναλάβει να γράψει το σενάριο για την ταινία – η ίδια που μετέφερε στη μεγάλη οθόνη και «Το κορίτσι του τρένου» της Πόλα Χόκινς.
Ωστόσο η 35χρονη Μόσφεγκ δεν θεωρεί τον εαυτό της χιτσκοκικό. Ήδη εδώ και μερικά χρόνια ακούγεται μια νέα, «σημαντική» φωνή στην αμερικανική λογοτεχνία, με μια βραβευμένη νουβέλα, το «McGlue» (2014) και μια σειρά μικρών διηγημάτων που φιλοξενήθηκαν σε «βαρύγδουπα» λογοτεχνικά περιοδικά, όπως το «Paris Review» και το «New Yorker». Όταν όμως η νέα αλλά ήδη πολυσυζητημένη συγγραφέας ήρθε σε επαφή με αυτό το είδος μυθοπλασίας, σήκωσε μια θύελλα που συνεπήρε και τη νεαρή «Αϊλίν». Και το πιο σημαντικό είναι πως αυτό το σφοδρό, μοναδικό μυθιστόρημα –παιχνιδιάρικο και άγριο ταυτόχρονα– δεν είναι ακριβώς αυτό που φαίνεται.
Η Μόσφεγκ βρίσκεται στο σπίτι της στο ανατολικό Χόλιγουντ, στο Λος Άντζελες, μια μέρα αφού έμαθε για την υποψηφιότητά της στα Μπούκερ. «Ήταν δύσκολη μέρα», λέει, «και είχα ξυπνήσει στις 3 τα ξημερώματα σε κατάσταση πανικού, έτσι είχα βγει έξω να καπνίσω ένα τσιγάρο – και δεν καπνίζω συχνά. Όταν επέστρεψα στο σπίτι, βρήκα στο μέιλ μήνυμα από τον ατζέντη μου. Η απάντηση λακωνική: «Παναγίτσα μου!».
«Οι περισσότεροι άνθρωποι που θα επιλέξουν ένα βιβλίο με την ταμπέλα του “θρίλερ” ή του “μυστηρίου”, μάλλον δεν περιμένουν να έρθουν αντιμέτωποι με τις προβληματικές σκέψεις που αφορούν στις γυναίκες της σύγχρονης κοινωνίας… Δεν γίνεται να πεις, ορίστε, αυτό είναι το έκτρωμα-βιβλίο μου… έτσι προτίμησα να μασκαρέψω την πικρή και άσχημη αλήθεια με τα ρούχα μιας έξυπνης, πιπεράτης πλοκής». Η «μεγάλη ειρωνεία» είναι ότι, για τη Μόσφεγκ, «η Αϊλίν δεν είναι διεστραμμένη. Νομίζω πως είναι απόλυτα φυσιολογική…».
Αναφερόμενη στη σημασία που έχει το ποτό στη ζωή της Αϊλίν, αλλά και σε παλαιότερους ήρωές της, η Μόσφεγκ εκμυστηρεύεται πως έπινε σε βαθμό αλκοολισμού για τουλάχιστον πέντε χρόνια, από τα 17-18 της «και μετά έκανα οκτώ χρόνια στους ανώνυμους ακλοολικούς γνωρίζοντας συνειδητά το πρόβλημα του αλκοολισμού… Ένα από τα πρώτα πράγματα που ακούς όταν πηγαίνεις στους ΑΑ είναι πως δεν είναι κάποια μορφή αίρεσης… είναι όμως αίρεση, είναι μια ομάδα λατρείας. Είχα κυριολεκτικά κατηχηθεί, με τη σκληροπυρηνική έννοια της λέξης».
* Τη συνέντευξη πήρε ο Paul Laity για τον «Guardian». Μετάφραση: Γεωργία Σκαμάγκα.
Ένα βιβλίο μυστηρίου για ένα κορίτσι που μεγαλώνει προσπαθώντας ν’ ανακαλύψει τον εαυτό του, αλλά και το κατά πόσο ο Αμερικανός πατέρας του ήταν μπλεγμένος με την Απριλιανή χούντα
Μιλήσαμε για το νέο του βιβλίο, ένα μυθιστόρημα για τη μονίμως φευγαλέα αίσθηση της μητέρας του, αλλά και τον τρόπο με τον οποίο η μνήμη πλάθει την προσωπική ιστορία
12°
Η Μόσφεγκ βρίσκεται στο σπίτι της στο ανατολικό Χόλιγουντ, στο Λος Άντζελες, μια μέρα αφού έμαθε για την υποψηφιότητά της στα Μπούκερ. «Ήταν δύσκολη μέρα», λέει, «και είχα ξυπνήσει στις 3 τα ξημερώματα σε κατάσταση πανικού, έτσι είχα βγει έξω να καπνίσω ένα τσιγάρο – και δεν καπνίζω συχνά. Όταν επέστρεψα στο σπίτι, βρήκα στο μέιλ μήνυμα από τον ατζέντη μου. Η απάντηση λακωνική: «Παναγίτσα μου!». 
