Στο βιβλίο του «Ο τύπος του Tύπου» (εκδ. Καστανιώτης) ο Πιτ Ντέξτερ μάς ρίχνει στη Φλόριδα της δεκαετίας του ’60, όπου οι σεξουαλικές επιθυμίες κοντράρονται με προκαταλήψεις και εγκλήματα.
Ιδρωμένα σώματα. Κάψα. Ένας σερίφης σκοτώνει χωρίς να λογοδοτεί. «Θεωρούσαν ότι η ασθένεια του σερίφη τού είχε επιβληθεί απέξω και μπορούσε επομένως να του συγχωρεθεί ακόμα κι αν ήταν αδύνατο να θεραπευτεί. Σαν τη φυματίωση. Χίπηδες, ομοσπονδιακοί δικαστές, νέγροι – είχε χάσει το λογαριασμό στο τι του επιτρεπόταν να τους κάνει και τι όχι, κι αυτό είχε γεννήσει μια σύγχυση στο μυαλό του η οποία, συνέχιζε η ροή της σκέψης των περισσότερων κατοίκων της Μόουτ Κάουντι, τον οδήγησε να δείξει ακόμα λιγότερη μετριοπάθεια απ’ όσο συνήθως».
Μια γυναίκα γουστάρει ένα θανατοποινίτη. «Ήθελε κάποιο λιγότερο συμβιβασμένο, και μετά την καταδίκη του Χίλαρι –έτσι του απευθυνόταν τότε, “Αγαπητέ Χίλαρι”– όταν τον έβαλαν στη λίστα των μελλοθάνατων στο Σταρκ, του έστειλε τη φωτογραφία της και την υπέγραψε: “Για τον Χίλαρι Βαν Βέτερ, έναν ακέραιο άνθρωπο. Με θερμούς χαιρετισμούς, Σάρλοτ». Ένας έφηβος ανακαλύπτει το σεξ. Ένα ρεπορτάζ για Πούλιτζερ. Στύσεις αναζητούν τρόπο να εκτονωθούν. «Για μια στιγμή έμεινε εντελώς ακίνητος, με τα μάτια κλειστά και το πρόσωπο ήρεμο και ροδαλό κι υγρό σαν μωρού που κοιμόταν, και τότε μια σκούρα κοιλίδα εμφανίστηκε κι απλώθηκε στο μπροστινό μέρος του παντελονιού του. Αναρωτήθηκα αν θα γινόταν κάπως έτσι και στην ηλεκτρική καρέκλα». Ένας άνδρας κατακρεουργείται από δύο ναύτες γιατί θέλησε σεξ.
Μέσα την αφήγηση ενός εφήβου που παρακολουθεί από κοντά τον αδελφό του κι ένα συνεργάτη του να στοιχειοθετούν ρεπορτάζ για τη σωτηρία ενός θανατοποινίτη, περνάνε τα επαρχιακά αμερικάνικα σίξτις και χαρτογραφείται μια επαρχία καρμανιόλα – συντηρητική και αιμοσταγής, γεμάτη ενοχές και κρυφά πάθη. Όμως, όπως και ο Κόρμαν Μακ Κάρθι στα βιβλία του, ο Ντέξτερ δεν κάνει εύκολη αποτίμηση και αγαπάει τους ήρωές του σε όποια πλευρά και αν είναι. Το «Paperboy» (πρωτότυπος τίτλος) είναι ένα κλασικό american southern gothic μυθιστόρημα, αλλά με μια προστιθέμενη αξία. Δίνει μια ευκαιρία να δούμε από μέσα (ο συγγραφέας υπήρξε αρθρογράφος) πώς χτίζονται τα ρεπορτάζ στις αμερικάνικες εφημερίδες.
Θα μπορούσε η εικονική πραγματικότητα να είναι μια μορφή αυθεντικής πραγματικότητας; Μήπως ζούμε ήδη σε μια προσομοίωση που έχει δημιουργηθεί από κάποια τεχνητή νοημοσύνη; Τι μας είπε ο συγγραφέας
Ο Παναγιώτης Σκληρός μας ταξιδεύει στη Λευκάδατων δεκαετιών του ’50, του ’60 και του ’70 μέσα από τα βιβλία «Μικρές λευκαδίτικες ιστορίες» και «Η Αλτάνη και άλλες Λευκαδίτικες ιστορίες»
Ρωτήσαμε 10 προσωπικότητες από τους χώρους των τεχνών, των βιβλίων, της πολιτικής και της ακαδημαϊκής ζωής να μας μιλήσουν για τα τρία βιβλία που διάβασαν και αγάπησαν περισσότερο μέσα στο 2024. (Έχουμε κι ένα έξτρα. Κι είναι, φυσικά, ποίηση.)
9°
