Δημήτρης Φύσσας: Η συλλογή ποιημάτων με τίτλτο «Εμένα μου λες» κυκλοφορεί από τις εκδόσεις ΑΩ
H ποίηση είναι σαν τη ζωή. Αν θες να την καταλάβεις, πρέπει να μπεις στην ουσία των πραγμάτων. Οι άνθρωποι είναι τα προϊόντα της και οι δρόμοι τα μουσεία της. Όχι άδικα λοιπόν, οι εραστές της αληθινής, χωρίς ηθικολογίες και ρητορισμούς ποίησης στρέφονται στο τελευταίο έργο του Δημήτρη Φύσσα. Η συλλογή «Εμένα μου λες» χαρίζει πνευματικούς οργασμούς σε όσους γυρεύουν σπιντάτες εμπειρίες. Ορμητική απλότητα, ευφυής δομή, θεαματικά στιχουργικά άλματα, πλατιά σκέψη που στριφογυρίζει σαν χούλα χουπ παραμελημένες όψεις της πόλης γνέφοντας ταυτόχρονα σε ιστορικά, μυθολογικά και λογοτεχνικά πρόσωπα, τον λυρισμό των καφενείων και την τσακισμένη ομορφιά αστικών μπλοκ που ξέχασε ο χρόνος – κάθε ποίημα του Δημήτρη Φύσσα λέει το «σ’ αγαπώ» στην Αθήνα με το δικό του τρόπο.
Συγγραφέας, δημοσιογράφος, φιλόλογος, μέλος της Αθηναϊκής Λέσχης Επιστημονικής Φαντασίας και της Ένωσης των Άθεων, city lover της Athens Voice και συντάκτης καθ’ έξιν, ο Δημήτρης Φύσσας γράφει όπως αναπνέει. Γράφει μυθιστορήματα. Γράφει κριτικές. Ανακαλύπτει φωνές. Τους πλέκει το εγκώμιο. Εντοπίζει αστικές κρύπτες. Τις βγάζει στο φως. Ατενίζει με μισάνοιχτα βλέφαρα τον σπασμό της ζωής και αραδιάζει λέξεις που συμπυκνώνουν την αύρα της χωρίς πολλά φτιασίδια. Ο ποιητής του «Εμένα μου λες» δεν σκέφτεται ούτε πόσα χιλιοστά θα πέσει το ψαλίδι πάνω από τη ρίμα ούτε αν η πρόζα έχει κανένα κιλό παραπάνω. Είναι ένας ακαριαίος στιχοπλόκος του δρόμου που αφουγκράζεται το ξεκούρδιστο groove της πόλης και το ενορχηστρώνει με ενάργεια. Ο Δημήτρης Φύσσας γράφει ακομπλεξάριστα γιατί η ζωή του δίνει αυτό το δικαίωμα: «Πρόλαβα αυτά που κι αν κοιτάξετε, δε θα τα δείτε».
Όσοι ξύσουν με το νύχι του δείκτη τους την επιφάνεια των γραπτών του, θα βουτήξουν και στο ζουμί των εμμονών του, στο περιεχόμενο των συγκινήσεων που προσφέρει. Τη στοργή για τα αστικά απολιθώματα, τα τζουκμπόξ, τα φλιπεράκια, τον κρότο του ζαριού στο τάβλι, τα μαρμάρινα τραπέζια και τα αρχαία ψυγεία των καφενείων, τις κειμηλιακές φιγούρες στις φολκόρ καρέκλες, τους ακατέργαστους ανθρώπους στις ξεχασμένες στοές, τη διαχρονική πεποίθηση ότι στα καφενεία του σήμερα (με τα «πεσοϊκά» τους πατάρια) γράφεται η λογοτεχνία του αύριο, τα τρόλεϊ, τα λεωφορεία, τον ηλεκτρικό, τα περίπτερα, τις μάντρες αυτοκινήτων, τις σημαδούρες της αστικής τοπιογραφίας που δεν παύει να τον εμπνέει.
Η ματιά είναι συνήθως ευρεία, στραμμένη σε όλη την πόλη, περιστασιακά ωστόσο στέκεται σε ένα πρόσωπο, μια γυναίκα που δεν είναι μαζί του αλλά κάτι του χάρισε, («Ό,τι φοράω κι άλλες σημειώσεις») έναν ποιητή και καρδιακό φίλο που χάθηκε πρόσφατα, («Με τον τρόπο του Δ.Μ.» και «Ό,τι γράφω είναι γεμάτο καφενεία») πορτρέτα του δρόμου με σκληρό ρεαλισμό στο πνεύμα τραγουδιών του Λου Ριντ («…πέφτει στα γόνατα, ο δόκτορας τη χύνει / Κι ύστερα τη φωτογραφίζει με το κινητό / Χυμένη μούρη, μάτια, στόμα, μάγουλα» –«Οδός Ξουθού»), ναυάγια ιδεών που εξορκίζονται από την αναζωογονητική αβεβαιότητα της φιλοπερίεργης φύσης («Έφυγα απ’ τα κόμματα νωρίς, φτωχότερος απ’ ότι μπήκα» – «Πρώιμη αυτοβιογραφία»), την αποφθεγματική υφή προσωπικών συμπερασμάτων γύρω από τη μάχη που μαίνεται καθώς η ζωή προχωράει («Σοφότερο σε κάνουν οι μη βεβαιότητες – Η φτώχεια όμως να δεις πόσο σοφότερο σε κάνει» – «Πρώιμη αυτοβιογραφία»), ενώ μπαγλαμάδες, βάγκνερ και μπλουζ της φυλακής βρίσκουν την θέση τους αρμονικά σε αυτό το τομίδιο 19 ποιημάτων τα οποία διασχίζουν σαν αφράτα ανοιξιάτικα συννεφάκια τον ουρανό της Αθήνας. Να τα διαβάσεις τη νύχτα, την καταλληλότερη στιγμή για εκμυστηρεύσεις και διάλογο μεταξύ ομοίων.
Ένα βιβλίο μυστηρίου για ένα κορίτσι που μεγαλώνει προσπαθώντας ν’ ανακαλύψει τον εαυτό του, αλλά και το κατά πόσο ο Αμερικανός πατέρας του ήταν μπλεγμένος με την Απριλιανή χούντα
Μιλήσαμε για το νέο του βιβλίο, ένα μυθιστόρημα για τη μονίμως φευγαλέα αίσθηση της μητέρας του, αλλά και τον τρόπο με τον οποίο η μνήμη πλάθει την προσωπική ιστορία
18°
