Στο τελευταίο βιβλίο του Λέιφ Πέρσον «Άλλη εποχή, άλλη ζωή» (εκδ. Ψυχογιός) το παρελθόν μιας πολιτικού έρχεται 25 χρόνια μετά να στοιχειώσει την καριέρα της. Ο Σουηδός Λέιφ Πέρσον μάς συστήθηκε με το βιβλίο «Ένας ατέλειωτος σουηδικός χειμώνας», πρώτο μιας τριλογίας που παρακολουθεί τη σουηδική κοινωνία μετά τη δολοφονία του Ούλοφ Πάλμε.
Εκεί, η πλοκή είχε ως καταληκτική ημερομηνία την 28/2/1986 και μικρό χρονικό άνυσμα. Εδώ η ιστορία ξεκινάει το 1975 με την κατάληψη της γερμανικής πρεσβείας της Στοκχόλμης από ομάδα της RAF, με αίτημα την απελευθέρωση φυλακισμένων μελών της φράξιας Μπάαντερ-Μάινχοφ. Η επιχείρηση τελειώνει με την ανατίναξη του κτιρίου και τον τραυματισμό ομήρων και τρομοκρατών. Όμως, ενώ υπάρχουν υπόνοιες πως τους Γερμανούς βοήθησαν Σουηδοί, η υπόθεση μπαίνει στο αρχείο.
Με ένα πήδημα στο χρόνο βρισκόμαστε στο 1989, για να παρακολουθήσουμε την προσπάθεια διαλεύκανσης από μέρους της αστυνομίας μιας δολοφονίας. Τελικά ο δολοφόνος δεν θα βρεθεί και αυτή η υπόθεση θα μπει στο αρχείο. Το 1999 πλέον οι δύο φαινομενικά άσχετες υποθέσεις θα ενωθούν, όταν η αστυνομία χρειαστεί να σκαλίσει το παρελθόν μιας πολιτικού που προορίζεται για τη θέση της υπουργού Αμύνης. Τα ενοχοποιητικά στοιχεία είναι πραγματικά ή μπήκαν σφήνα από μυστικές υπηρεσίες προκειμένου να χρησιμοποιηθούν μελλοντικά, σε περίπτωση υπουργοποίησή της, ως εκβιαστικά στοιχεία;
Οι ήρωες του Πέρσον μπορεί να είναι αστυνομικοί, τα βιβλία του όμως είναι καθαρόαιμα πολιτικά θρίλερ. Η σχέση του δεύτερου με τον πρώτο τόμο αρχίζει και τελειώνει με την παρουσία κάποιων από τους αστυνομικούς, που ακόμα και αν τους παρακολουθούμε στην προσωπική τους ζωή τίποτα δεν δείχνει πως δημιουργήθηκαν για να επιβληθούν στο πάνθεον των ντετέκτιβ. Αν στον πρώτο τόμο η ανάλυση της κοινωνίας ήταν πολύ έντονη, εδώ η μόνη εστιασμένη κριτική του συγγραφέα είναι πάνω στις ρατσιστικές αντιλήψεις ενός μέρους της κοινωνίας για τους σεξουαλικούς προσανατολισμούς (δες ομοφυλοφιλία).
Αυτό που ενδιαφέρει τον Πέρσον είναι να αποκαλύψει τον τρόπο που οι μυστικές υπηρεσίες παρεισδύουν στη σουηδική εξουσία, αλλά και να δείξει το παιχνίδι που στήθηκε πάνω στα αρχεία της Στάζι, για παράδειγμα, που όταν έπεσε η κυβέρνηση της Ανατολικής Γερμανίας βγήκαν στην ελεύθερη αγορά με ονόματα μυστικών πρακτόρων της Δύσης. Και εδώ βρίσκεται το μεγαλύτερο ενδιαφέρον του βιβλίου. Γιατί μέχρι τότε έχεις την εντύπωση πως διαβάζεις ένα μεγάλο εισαγωγικό κείμενο. (Η μετάφραση είναι του Γρηγόρη Ν. Κονδύλη)
«Τότε έγραφα για πράγματα που δεν είχαμε βρει ακόμα λέξεις να τα περιγράψουν, όπως η τοξική αρρενωπότητα, τα fake news), η κουλτούρα της επαγρύπνησης εναντίον φυλετικών προκαταλήψεων και διακρίσεων»
Το βιβλίο του Σέρχιο Πιτόλ «Η τέχνη της φυγής» (Δώμα, μετ. Αγγελική Βασιλάκου) είναι ο πρώτος τόμος της «Τριλογίας της μνήμης» του Μεξικανού συγγραφέα. Το ξεκίνησα και δεν μπορούσα να το αφήσω από τα χέρια μου.
Αυτή την εβδομάδα ασχολούμαστε με το πώς μπορεί να μιλήσει κανείς για κουίρ υποκείμενα στην ιστορία, μέσα από το δοκίμιο «Can and should we queer the past» του Justin Bengry
Greekling, όπως Γραικύλος, εκ του Graeculus: φράση υποτιμητική που χρησιμοποιούνταν από τους Ρωμαίους για συμπολίτες τους που ήθελαν να το παίζουν Έλληνες. Κατά (μειωτική) επέκταση: ο υποταγμένος Έλληνας
32°
