Ο Άρης Σφακιανάκης με τον πολυσήμαντο τίτλο «Έξοδος» παρουσιάζει στο κοινό το νέο του μυθιστόρημα. Πολυσήμαντος ο τίτλος γιατί τόσο στη συλλογική όσο και στην ατομική ζωή, η έξοδος αιωρείται πάντα μεταξύ κυριολεκτικών, μεταφορικών και αλληγορικών εννοιών. Να πω μόνο πως στην «ποιητική» της πολιτικής η έξοδος μάς ταλανίζει εδώ και εφτά χρόνια: τη μία ως πολυπόθητη έξοδος από την κρίση και την άλλη ως εφιαλτική έξοδος από την Ευρώπη. Μέσα σε ένα τέτοιο ζοφερό περιβάλλον, μέσα σε μια κοινωνία που αναζητεί ταυτότητα, και με την ατομική δημιουργικότητα να ασφυκτιά, φαντάζομαι τον Άρη Σφακιανάκη να ξεκινάει το ταξίδι του από τη μνημονιακή Αθήνα, στο πολιορκημένο Μεσολόγγι.
Ο Άρης Σφιακιανάκης, ως γνωστόν, στη ζωή του γοητεύεται από τα ταξίδια και έτσι δεν έχει δισταγμούς. Αυτή τη φορά τρυπάει ταυτόχρονα τη χωροχρονική διάσταση και αυτο-εγλωβίζεται σχεδόν οικειοθελώς στην πιο φημισμένη πολιορκία της ιστορίας της χώρας: στην πολιορκία του Μεσολογγίου λίγες εβδομάδες πριν την εμβληματική έξοδο. Θα μπορούσε να πει κανείς από πολιορκία σε πολιορκία, και πάντως από πόλη σε πόλη. Από τη μία η ιστορική διάσταση, οι εθνικές αναλογίες, η αναζήτηση εθνικής ταυτότητας, οι διχασμοί, τα αδιέξοδα, η έλλειψη αυτεπίγνωσης μέσα απο την ενδελεχή ιστορική έρευνα του συγγραφέα, από την άλλη η ανθρώπινη τραγικότητα, οι έρωτες, οι υπαρξιακές αγωνίες, τα ηθικά και προσωπικά διλλήματα, τα κοινωνικά ήθη της εποχής.
Άρης Σφακιανάκης
Πλέον αφηνόμαστε στην εξαίσια αίσθηση της μυθοπλαστικής και αφηγηματικής τέχνης του Άρη Σφακιανάκη. Βρισκόμαστε μαζί του πίσω απο τα τείχη. Με οξυδερκή ματιά, γλώσσα και ρυθμό απολαυστικό, βαθιά ψυχαναλυτική ικανότητα και λεπτή αποχρωσιακή αντίληψη μάς παρουσιάζει τα πρωταγωνιστικά πρόσωπα και τις αδιανόητες συνθήκες της πολιορκημένης πόλης.
Με μοχλό ένα υποδόριο, καυστικό και αυτοσαρκαστικό χιούμορ συγκρατεί τη μελαγχολία, απαλύνει τη σκληρότητα, αμβλύνει την τραγικότητα των στιγμών. Ο έρωτας είναι συνεχώς παρών και μέσα απο την πιο διάσημη εκδοχή του, αυτή του ανεκπλήρωτου, βελονίζει ολόκληρο το αφήγημα. Καταφέρνει έτσι, φτάνοντας στον πυρήνα της λογοτεχνικής του εξιστόρησης, να μας παρουσιάσει ενιαία, ιστορικά, κοινωνικά, γλαφυρά, τα προτάγματα της καλλιτεχνικής αγωνίας, απαλλαγμένος από τις δεσμεύσεις του ιστορικού χωροχρόνου.
Ένα βιβλίο μυστηρίου για ένα κορίτσι που μεγαλώνει προσπαθώντας ν’ ανακαλύψει τον εαυτό του, αλλά και το κατά πόσο ο Αμερικανός πατέρας του ήταν μπλεγμένος με την Απριλιανή χούντα
Μιλήσαμε για το νέο του βιβλίο, ένα μυθιστόρημα για τη μονίμως φευγαλέα αίσθηση της μητέρας του, αλλά και τον τρόπο με τον οποίο η μνήμη πλάθει την προσωπική ιστορία
15°
