Κάποιος μου είχε χαρίσει το «Άγρια» (της Cheryl Stayed, που έγινε ταινία με την Reese Weatherspoon) – σαν ημερολόγιο είναι, αλλά γραμμένο πολύ καλύτερα, και με περισσότερη δράση… η αφηγήτρια διασχίζει όλη την Αμερική φορτωμένη το σάκο της και διάφορες αποτυχίες/δυστυχίες που προσπαθεί να ξεπεράσει περπατώντας στις ερημιές. Το καταφέρνει, και παρασύρει τον αναγνώστη μαζί της, είτε το’χει το περπάτημα σαν χόμπυ (ο αναγνώστης) είτε όχι.
Μετά άρχισα να διαβάζω βιβλία της KEY: όχι μυθιστορήματα, ίσως επειδή γράφω μυθιστορήματα και δεν ήθελα να πέσω πάνω σε fiction για μεγάλο διάστημα. «Ημερολόγια», αληθινές ιστορίες, βιογραφίες, θεωρητικά βιβλία καθόλου αφ υψηλού, κοινωνιολογικές αναλύσεις της διπλανής πόρτας, πληροφοριακά κείμενα και βιβλία-χόμπι, η KEY ξεφεύγει από τον κλασσικό Έλληνα εκδότη και κάνει τα δικά της. Η «Δύναμη των εσωστρεφών» (Susan Cain) σου εξηγεί πως άμα δεν είσαι φωναχτός τύπος και Λέων με ωροσκόπο Λέοντα, μπορεί τελικά να κερδίζεις αν όχι τις εντυπώσεις, τουλάχιστον πόντους… ή και το παιχνίδι ολόκληρο, δε βαριέσαι, αρκεί να μην το βάζεις αμέτι μουχαμέτι. ‘Η να το βάζεις (οι γνώμες διίστανται). «Η Τέχνη της ρουτίνας» (Currey Mason) εξηγεί πως δουλεύουν οι μεγάλο καλλιτέχνες, ζωγράφοι, συγγραφείς, συνθέτες κλπ – τι πρόγραμμα είχε ο Μπετόβεν, ο Ρόμπερτ Λούις Στήβενσον, ο Μαρκ Τουέν, ο Στήβεν Κινγκ, ο Μότσαρντ κι ένα σωρό άλλοι. (Είναι εντυπωσιακό ότι ΟΛΟΙ σχεδόν περπατούσαν τουλάχιστον μια ώρα την ημέρα, ακόμα και ο Προυστ, που δεν του το΄χες…) Ο Ζακ Εμπραχίμ γράφει πως διαχειρίστηκε την αλήθεια, ότι δηλαδή ο μπαμπάκας του ήτανε τρομοκράτης (στο «Γιός τρομοκράτη»).
Τα πιο ωραία της KEY είναι τα «Δείξε τη δουλειά σου!», «Κάνε την γ***δουλειά», το λεύκωμα δημιουργικότητας «Η ιστορία της ζωής μου» που είναι γεμάτο με ασκήσεις (σαν) γραψίματος – αυτά που βάζουμε όσοι διδάσκουμε δημιουργική γραφή, αλλά με άλλο τρόπο. Ο Βλάσης Μαρωνίτης (της εκδοτικής ομάδας, με τον Βασίλη Βαρδάκα) το βρήκε σε ένα μουσείο στην Ολλανδία, η Lavinia Bakker που το έφτιαξε ήθελε να το δώσει στη γιαγιά της να το συμπληρώσει για να την θυμούνται τα εγγόνια της. Λειτουργεί πολύ καλά έτσι, σαν σημειωματάριο για υποβοηθούμενη δημιουργικότητα.
Βγάζει και έλληνες δημοσιογραφο-συγγραφείς: ο Βασίλης Τσακίρογλου πχ με τον ‘Αυρτον Σέννα («Το πνεύμα της ταχύτητας»), κι ο Ηλίας Αναστασιάδης με την «Δευτέρα», ένα ‘ημερολόγιο εθισμού’, είναι διαφορετικοί, ξεκίνησαν σαν δημοσιογράφοι-καταγραφείς – που είναι ο καλύτερος δρόμος για το συγγραφιλίκι…
Έχουν χιούμορ τα βιβλία της Key Books, είναι ιδιαίτερα. Δεν λέω «αν έχετε βαρεθεί την λογοτεχνία», μακάρι να μην την βαρεθείτε ποτέ. Αλλά, αν θέλετε κάτι* έξυπνο, που να ξεφεύγει από την λογοτεχνία, παίζει να το βρείτε στον κατάλογό τους… και δεν θέλω να πω *«μοντέρνο», καν, γιατί αυτή κι αν είναι βαρυφορτωμένη λέξη…
Ένα βιβλίο μυστηρίου για ένα κορίτσι που μεγαλώνει προσπαθώντας ν’ ανακαλύψει τον εαυτό του, αλλά και το κατά πόσο ο Αμερικανός πατέρας του ήταν μπλεγμένος με την Απριλιανή χούντα
Μιλήσαμε για το νέο του βιβλίο, ένα μυθιστόρημα για τη μονίμως φευγαλέα αίσθηση της μητέρας του, αλλά και τον τρόπο με τον οποίο η μνήμη πλάθει την προσωπική ιστορία
11°
Κάποιος μου είχε χαρίσει το «Άγρια» (της Cheryl Stayed, που έγινε ταινία με την Reese Weatherspoon) – σαν ημερολόγιο είναι, αλλά γραμμένο πολύ καλύτερα, και με περισσότερη δράση… η αφηγήτρια διασχίζει όλη την Αμερική φορτωμένη το σάκο της και διάφορες αποτυχίες/δυστυχίες που προσπαθεί να ξεπεράσει περπατώντας στις ερημιές. Το καταφέρνει, και παρασύρει τον αναγνώστη μαζί της, είτε το’χει το περπάτημα σαν χόμπυ (ο αναγνώστης) είτε όχι.
Βγάζει και έλληνες δημοσιογραφο-συγγραφείς: ο Βασίλης Τσακίρογλου πχ με τον ‘Αυρτον Σέννα («Το πνεύμα της ταχύτητας»), κι ο Ηλίας Αναστασιάδης με την «Δευτέρα», ένα ‘ημερολόγιο εθισμού’, είναι διαφορετικοί, ξεκίνησαν σαν δημοσιογράφοι-καταγραφείς – που είναι ο καλύτερος δρόμος για το συγγραφιλίκι…
