Δοκιμάζοντας το μανιτάρι "Αμανίτα Μουσκάρια"

Ένα ελληνικό κόμικ που μόλις κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Γνώση, μας ταξιδεύει σαν ταινία δρόμου, στο όρος Πάικο της Κεντρικής Μακεδονίας όπου μπλέκονται τα παραισθησιογόνα μανιτάρια με μία απίστευτη, τρομακτικά αληθινή ιστορία από το παρελθόν. 

Το graphic novel έχει τίτλο "Αμανίτα Μουσκάρια", το σενάριο είναι του Παύλου Μεθενίτη και το σχέδιο είναι του Θανάση Πέτρου.

Αμανίτα Μουσκάρια, όπως διευκρινίζεται, είναι ένα παραισθησιογόνο μανιτάρι, ο ιερός μύκητας που μασουλούσαν οι αρχαίοι σαμάνοι για να μπουν στον κόσμο των πνευμάτων. Μανιτάρι που ξεκλειδώνει τις πύλες της ψυχής, επιτρέποντας στους αγγέλους και τους δαίμονες που κρύβονται εκεί, να βγουν στο φως του συνειδητού. 

Το στόρι

Ο Ηλίας Πανταζής είναι ένας σαραντάρης δημοσιογράφος -γευσιγνώστης και βγάζει το ψωμί του οργώνοντας την Ελλάδα με τη μοτοσικλέτα του. Έχει μια στήλη σε ταξιδιωτικό περιοδικό, αλλά θα ήθελε πολύ να ήταν συγγραφέας. Aνύπαντρος και αντιρρησίας, απογοητεύει τον πατέρα του, που έχει χάσει τον άλλο γιο του από τα ναρκωτικά.

Σ’ ένα ταξίδι του στο Πάικο, γνωρίζει τον Ντρούγκαρο, έναν ιδιόρρυθμο ογδοντάρη ιδιοκτήτη ξενώνα. Μετά από αρκετή πίεση, μπόλικα τσίπουρα, ένα τρίφυλλο κι ένα πιάτο με φρεσκοκομμένες αμανίτες, ο γέρος του διηγείται μιαν απίστευτη, αλλά τρομακτικά αληθινή ιστορία.

Το 1943, μια διμοιρία 20 ανταρτών, άντρες και γυναίκες, κρύβεται στο Πάικο περιμένοντας διαταγές και τρόφιμα. Οι προμήθειές τους έχουν τελειώσει, κι οι αντάρτες αρχίζουν να λιμοκτονούν. Η πειθαρχία χαλαρώνει. Προσπαθούν να τραφούν από τους άγριους καρπούς του δάσους, αλλά η πείνα τους θεριεύει. Τότε βρίσκουν αυτά τα μανιτάρια, και απελπισμένοι από την πείνα, αποφασίζουν να τα φάνε. Οι συνέπειες είναι ολέθριες.

Μια on the road ιστορία για το Χρέος και τα Πάθη, για τις ουσίες και για τους ανθρώπους που μαθαίνουν, πάντα σκληρά, πως λαχτάρα σημαίνει επιθυμία, αλλά και τρόμος.

*H αληθινή ιστορία των ανταρτών υπάρχει στην αυτοβιογραφία του Στέφανου Χουζούρη «Γιατρός σε τρεις πολέμους». Το σενάριο του graphic novel βασίζεται στο μυθιστόρημα του Παύλου Μεθενίτη «Αμανίτα Μουσκάρια» (εκδ. Καστανιώτης, 2007). Ο Παύλος Μεθενίτης, γνωστός δημοσιογράφος και συγγραφέας, αρθογραφεί στο “Documento” και το enetpress.gr. Από τον Οκτώβρη του 2015 παρουσιάζει την εκπομπή «Από πού κρατά η σκούφια μας», στον 105,5 Στο Κόκκινο. Μέχρι το 2014  εργαζόταν στην «Ελευθεροτυπία». Το 2012 συνυπέγραψε με τον σκηνοθέτη Κώστα Γεραμπίνη το βραβευμένο σενάριο της ταινίας μικρού μήκους «Παγόβουνο». Aπό τις εκδόσεις Καστανιώτη κυκλοφορούν τέσσερα βιβλία του: «Η συνέντευξη» (2010), «Η Μαμά» (2008), «Aμανίτα Μουσκάρια» (2007) και «Ο άλλος» (2005), ενώ διηγήματά του έχουν δημοσιευτεί σε συλλογικές εκδόσεις.

*Ο σχεδιαστής Θανάσης Πέτρου, γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη το 1971. Έχει σπουδάσει γαλλική φιλολογία, κοινωνιογλωσσολογία και κόμικς. Από το 2005 μέχρι το 2011 εργαζόταν στο περιοδικό κόμικς «9» της εφημερίδας «Ελευθεροτυπία». Από το 2012 διδάσκει στο κολέγιο ΑΚΤΟ. Από το 2008 μέχρι το 2016 έχουν κυκλοφορήσει 9 βιβλία του με κόμικς στην Ελλάδα και ένα στη Γαλλία από διάφορους εκδότες (Τόπος, Jemma Press, Πατάκης, Cartoonark, Steinkis).

Μιλήσαμε μαζί του για το «Aμανίτα Μουσκάρια»:

Πώς έφτασε σε 'σας το βιβλίο; Εσείς το βρήκατε και αποφασίσατε να το μεταφέρετε σε graphic novel;

-Kάπου στα τέλη του 2011, έψαχνα κάποιο μυθιστόρημα να ξεκινήσω ένα καινούργιο κόμικς και πίνοντας μια μέρα καφέ, ανάμεσα σε άλλους της παρέας ήταν και ο Γιάννης Οικονομίδης, ο σκηνοθέτης, ο οποίος μου πρότεινε να διαβάσω το βιβλίο «Η συνέντευξη» του Παύλου Μεθενίτη. Το διάβασα μου άρεσε πολύ ως μυθιστόρημα, αλλά λόγω της μορφής του ήταν πολύ δύσκολο να μεταφερθεί σε κόμικς. Εκείνη την περίοδο δούλευα στην «Ελευθεροτυπία», όπως και ο Μεθενίτης, οπότε του μίλησα και πάνω στην κουβέντα, μου πρότεινε να διαβάσω το «Αμανίτα Μουσκάρια». Το διάβασα και τελικά πολύ σύντομα καταλήξαμε να συνεργαζόμαστε. Μάλιστα ο Παύλος είχε ήδη γραμμένο σε μορφή σενάριου ένα πολύ μεγάλο μέρος του βιβλίου, οπότε ξεκίνησα αμέσως να το δουλεύω.

Τι είναι αυτό που σας γοήτευσε στο βιβλίο;

-Το κομμάτι με την αναδρομή στο παρελθόν, δηλαδή η ιστορία των ανταρτών που είχε τραγική κατάληξη, ήταν συναρπαστική. Ωστόσο και η υπόλοιπη πλοκή και το χτίσιμο των χαρακτήρων νομίζω πως είναι πολύ πετυχημένη.

Ποιό ή ποιά σημεία του βιβλίου σας προβλημάτισαν περισσότερο στην απόδοσή τους;

- Το graphic novel  έγινε σε δύο φάσεις. Το κομμάτι των ανταρτών έγινε μέσα στο 2012 ενώ το υπόλοιπο ξεκίνησε το καλοκαίρι του 2015 και ολοκληρώθηκε την άνοιξη του 2016. Δυσκολότερο ήταν το πρώτο κομμάτι, γιατί στην ιστορία υπάρχουν πάρα πολλοί χαρακτήρες, συνολικά 19 και πλην ενός, όλοι κάποια στιγμή εμφανίζονται και παίζουν ρόλο μέσα στην ιστορία. Οπότε, ο σχεδιασμός όλων αυτών των προσώπων απαιτούσε πολλή προετοιμασία.

Τι είναι αυτό που γοητεύει στα παραισθησιογόνα τους ανθρώπους; Είναι εξίσου γοητευτικά σαν θέμα και για έναν εικονογράφο/σχεδιαστή κόμικς;

- Ομολογώ ότι δεν έχω δοκιμάσει παραισθησιογόνα, άρα μόνο υποθέσεις μπορώ να κάνω. Φαντάζομαι το να βιώσεις εμπειρίες που σε οδηγούν κάπου «αλλού», έξω από τον «υλικό» κόσμο είναι γοητευτικό, αν και προσωπικά με τρομάζει αρκετά. Προσεγγίζοντας μια τέτοια κατάσταση σχεδιαστικά, προφανώς έχεις πολύ μεγαλύτερη ελευθερία να πειραματιστείς, ξεφεύγοντας από την κανονικότητα που επιβάλλει η φυσιολογική αφηγηματική ροή μιας ιστορίας.

Ποιό άλλο βιβλίο θα θέλατε να μεταφέρετε σε graphic novel;

- Αν και αυτή την περίοδο είναι ήδη στα μισά ένα άλλο graphic novel βασισμένο σε πρωτότυπο σενάριο, νομίζω πως θα μου άρεσε να δουλέψω πάνω σε κάποιο μυθιστόρημα του Γιώργου Σκαμπαρδώνη.

*Το graphic novel είναι αφιερωμένο στον Άγγελο Μαστοράκη, τον φύλακα άγγελο των κόμικς στην Ελλάδα, που έφυγε πρόωρα, το 2016.