Μια σκέψη για την 28η Δεκεμβρίου

Νοσταλγία του μέλλοντος

Ο Όσκαρ Νιμάγερ διάβηκε το 2007 με εκατό χρόνια στην πλάτη του και οχτώ νέα έργα υπό κατασκευή.

Ο πιο δραστήριος αρχιτέκτονας δεν κουραζόταν να μετατρέπει, σχέδιο το σχέδιο, το τοπίο του κόσμου.

Δεν σήκωνε τα γερασμένα του μάτια ψηλά στον ουρανό, που μας ταπεινώνει, αλλά ξανάνιωναν εδώ κάτω στη γη, καθώς με αυτά παρατηρούσε όλο κέφι τις μετακινήσεις των σύννεφων, που ήταν και η πηγή έμπνευσης για κάθε νέα του δημιουργία.

Στα σύννεφα ανακάλυπτε καθεδρικούς ναούς, κήπους με απίστευτα λουλούδια, τέρατα, άλογα σε καλπασμό, πουλιά με πλούσια φτερά, τρικυμίες, μανιασμένα κύματα, και γυναίκες που λικνίζονταν σαγηνευτικά στον αέρα και παρασέρνονταν απ’ αυτόν.

Κάθε φορά που οι γιατροί τον μετέφεραν στο νοσοκομείο, πιστεύοντας πως είχε έρθει πλέον η ώρα του, ο Όσκαρ σκότωνε την πλήξη του συνθέτοντας σάμπες, που τραγουδούσε με τους άλλους ασθενείς.

Κι έτσι, αυτός ο κυνηγός, των σύννεφων και της άπιαστης ομορφιάς, άφησε πίσω τον πρώτο αιώνα της ζωής του και συνέχισε την πορεία του.

Το βιβλίο «Οι μέρες αφηγούνται» του Eduardo Galeano (εκδ. Πάπυρος) είναι ένα «προσωπικό ημερολόγιο», στο οποίο κάθε μέρα του χρόνου αφηγείται και μια μικρή ιστορία που έχει να κάνει με την πολιτική, τη ζωή, το μεγαλείο και όνειδος διασήμων και ασήμων, και κάνει σχόλια που συνδέουν το χθες και το σήμερα. Η μετάφραση είναι της Ισμήνης Κανσή.