Στο Public, αδιαχώρητο. Παρουσίαση του βιβλίου του Γιώργου Κακουλίδη «Μίστερ Μπούλντογκ», ένα μυθιστόρημα με ήρωες περιθωριακούς, με μικρή τσέπη και μεγάλες καρδιές, που μόλις βγήκε από τις εκδόσεις Λιβάνη. Έχω καιρό να δω τον Κακουλίδη, να ακούσω το τρανταχτό γέλιο του και τις παράξενες ιστορίες του. Γιατί ακόμα και στη ζωή, παρέα με φίλους και γνωστούς, ο Γιώργος διηγείται πράγματα και θάματα, σε βαθμό που απορείς πότε τελειώνει η αλήθεια και αρχίζει το ψέμα.
Στην είσοδο της αίθουσας, συναντάω τον Κωνσταντίνο Τζούμα. «Αρχίσανε;» ρωτάω λαχανιασμένος. «Όχι ακόμα, αλλά δεν θα βρεις θέση, έχει πολύ κόσμο, εγώ βγήκα να πάρω μια ανάσα» μου απαντάει και πίνει μια γουλιά από τον εσπρέσο του. Μπαίνω μέσα, στριμώχνομαι ανάμεσα στο πλήθος, σπρώχνω για να φτάσω κοντά στον Γιώργο. Είναι ήρεμος και χαμογελαστός, κοντοκουρεμένος, τα πλούσια μαλλιά έχουν αντικατασταθεί από ένα υπέροχο θιβετιανό καλπάκι, φοράει ένα πανέμορφο πουκάμισο και μιλάει με τον Γιώργο Ίκαρο Μπαμπασάκη και τον Θανάση Λάλα που κάθονται μαζί του στο πάνελ. Δίπλα του, ο Άρης Δαβαράκης κόβει κομμάτια από χαρτοπετσέτα και τα βάζει στις σελίδες που θα διαβάσει. «Α, ήρθες;» μου λέει γλυκά και αισθάνομαι τρομερές ενοχές, ο Γιώργος είναι φίλος μου, πέρασε πρόσφατα μια δύσκολη περιπέτεια με την υγεία του και δεν τον πήρα ένα τηλέφωνο. Σιγά-σιγά, αυτή η απαίσια ζωή που ζω με μετατρέπει και μένα σε τέρας, να δούμε πού θα καταλήξω...
Είναι πάντα άχαρες οι παρουσιάσεις βιβλίων, δεν ξέρουμε τίποτα για το περιεχόμενό τους και οι μοναδικοί που μπορούν να μας πληροφορήσουν είναι οι ομιλητές που το έχουν διαβάσει. Από τις ομιλίες και από τα αποσπάσματα που διάβασαν ο Δαβαράκης και ο Άλκης Παναγιωτίδης, καταλάβαμε ότι ο «Μίστερ Μπουλντόγκ» είναι ένα αφήγημα για τους ελεύθερους κι ωραίους, που ωραία καίγονται μπροστά στα μάτια μας ενώ εμείς σφυρίζουμε αδιάφορα. Η παρέα που αφηγείται ο Γιώργος υπάρχει εκεί έξω στη ζωή, αλλά είναι κλειστή, δεν δέχεται εύκολα καινούργια μέλη, για να μπεις σε αυτή την περιθωριακή αγέλη πρέπει να έχεις τρελαθεί τουλάχιστον μια φορά στη ζωή σου.
Μιλάει ο Γιώργος και όπως πάντα έχει μια ιστορία να αφηγηθεί. Αυτή τη φορά μάς λέει για το χειρόγραφο του ποιητή Νίκου Καρούζου. Το είχε παραλάβει μαζί με τον Μπαμπασάκη για να το παραδώσουν στον εκδότη και το χειρόγραφο καταστράφηκε. Εντρομος παίρνει τον Καρούζο τηλέφωνο: «Το χειρόγραφο δεν υπάρχει πια! Το έφαγε η γάτα!» «Έλα από δω!» τον διατάζει ο Καρούζος. Και όταν πήγε, του δίνει μια κόλλα χαρτί και του λέει «Πέσε στα τέσσερα και δείξε μου πώς το έφαγε ο γάτος!»
Βγαίνουμε στη βεράντα με τη Ζυράννα Ζατέλη, «από αυτά που άκουσα πρέπει να έχει ενδιαφέρον» μου λέει, καπνίζουμε στα γρήγορα, παίρνω ένα βιβλίο και το πάω για να το υπογράψει, «Στον Γιώργο Παυριανό, στον Γιώργο μου» γράφει και είναι αλήθεια.
Θα μπορούσε η εικονική πραγματικότητα να είναι μια μορφή αυθεντικής πραγματικότητας; Μήπως ζούμε ήδη σε μια προσομοίωση που έχει δημιουργηθεί από κάποια τεχνητή νοημοσύνη; Τι μας είπε ο συγγραφέας
Ο Παναγιώτης Σκληρός μας ταξιδεύει στη Λευκάδατων δεκαετιών του ’50, του ’60 και του ’70 μέσα από τα βιβλία «Μικρές λευκαδίτικες ιστορίες» και «Η Αλτάνη και άλλες Λευκαδίτικες ιστορίες»
Ρωτήσαμε 10 προσωπικότητες από τους χώρους των τεχνών, των βιβλίων, της πολιτικής και της ακαδημαϊκής ζωής να μας μιλήσουν για τα τρία βιβλία που διάβασαν και αγάπησαν περισσότερο μέσα στο 2024. (Έχουμε κι ένα έξτρα. Κι είναι, φυσικά, ποίηση.)
