Μνήμες από τη δεκαετία του ’60

Tόπος δράσης είναι μια δίπατη πολυκατοικία και η γειτονιά της. Υπάρχει κάποιο βιβλίο που σας οδήγησε σ’ αυτό το περιβάλλον ή ήταν μια εξαρχής δικής σας επιλογή; Αφορμή στάθηκε το εξαιρετικό βιβλίο του Βάσκο Πρατολίνι «Χρονικό των φτωχών εραστών». Αιτία η διάθεσή μου να γράψω ένα αστικό μυθιστόρημα της Αθήνας σε μια ιστορική περίοδο που θα με ενέπνεε συγγραφικά όπως η δεκαετία του ’60 και η επιβολή της Χούντας με ό,τι αυτό σήμαινε για τη ζωή των κατοίκων της. Ήτοι, παρακολουθήσεις, απαγορεύσεις, φυλακίσεις, βασανισμοί, εξορίες.

---

Στο βιβλίο σας «κουβαλάτε» κάποιες αναμνήσεις προσώπων ή πρόκειται για καθαρή μυθοπλασία;

Πρόκειται για καθαρή μυθοπλασία. Μόνο τα ιστορικά και κοινωνικά γεγονότα, καθώς και η περιρρέουσα ατμόσφαιρα της εποχής είναι αληθινά.

Γιατί ασχολείστε με το 1967, σήμερα;

Γιατί η δεκαετία του ’60 πάντοτε με απασχολούσε, είναι επί της ουσίας η αρχή πολλών από τα δεινά που σήμερα μας ταλανίζουν. Η δεκαετία που σήμανε το τέλος της αθωότητας, του ονείρου και της ελπίδας.

Ως συγγραφέας κρίνετε ή αφήνετε τα γεγονότα να εξελιχθούν;

Ισχύουν και τα δύο. Δεν θεωρώ ότι ο συγγραφέας πρέπει να παραμένει αμέτοχος στα κοινωνικά και πολιτικά συμβάντα ή να θολώνει τα νερά προσπαθώντας να μη γίνει δυσάρεστος σε κανέναν για να αλιεύσει αναγνώστες και πωλήσεις.

Στο οπισθόφυλλο σημειώνεται πως είναι ένα «ένα συγκινητικό μυθιστόρημα για τη μνήμη και την αγάπη». Συμφωνείτε ή διαφωνείτε πως η μνήμη είναι φορτισμένη ακόμη με συναίσθημα που δεν αφήνει περιθώρια για αποτιμήσεις;

Πάντοτε υπάρχουν περιθώρια για αποτιμήσεις. Αλίμονο. Η αποτίμηση φέρνει την κατανόηση κι αυτή με τη σειρά της τη λύτρωση. Αυτός δεν είναι άλλωστε ένας από τους σκοπούς της τέχνης και της λογοτεχνίας;

Το παιδί της Άννας έχει για εσάς κάποιο συμβολικό ρόλο;

Της άσβεστης ελπίδας. Που μερικές φορές μπορεί να δείχνει πως δυναστεύει, αλλά είναι η μόνη παρηγοριά που έχουν επί της ουσίας οι άνθρωποι.

Ποιον ήρωα/ηρωίδα σας αγαπάτε και ποιον μισείτε στο βιβλίο;

Πλην των επωνύμων βασανιστών της Χούντας που αναφέρονται στα σχετικά με τα κολαστήρια του ΕΑΤ-ΕΣΑ και της οδού Μπουμπουλίνας κεφάλαια, δεν μισώ κανένα ήρωα και καμία ηρωίδα. Είναι άνθρωποι με τα χαρίσματα και τα κουσούρια τους. Όπως όλοι μας.

Υπάρχει κάποια σκηνή στο βιβλίο που σας συγκινεί, ακόμη κι εσάς;

Το τέλος του μυθιστορήματος, αλλά θα μου επιτρέψετε να μη σας το αποκαλύψω.

Τελικά μέσα από ποιες συνθήκες οι άνεμοι του τίτλου (και της ιστορίας) μπορούν να καταλήξουν ούριοι;

Όταν οι άνθρωποι ενστερνιστούν τα αγαθά της 17ης Σεπτεμβρίου. Εορτή σοφίας, πίστεως, ελπίδος και αγάπης.