● Νταν Φρανκ: ο ορισμός του επαγγελματία συγγραφέα. Γεννημένος στο Παρίσι το ’52, έχει γράψει άπειρες σελίδες, πότε για τον εαυτό του, με ψευδώνυμο ή με το όνομά του, πότε για άλλους, με το αζημίωτο, αφανώς. Του οφείλω ένα συναρπαστικό σαββατοκύριακο! Υπό τους ήχους των εθνικών μας εμβατηρίων, διέσχιζα πάνω κάτω την κομμένη στα δύο Γαλλία παρακολουθώντας πώς κινήθηκε η αφρόκρεμα των καλλιτεχνών και των διανοουμένων επί ναζισμού.
● Τα «Μεσάνυχτα» του Φρανκ (Καπόν), από τα ελάχιστα δικά του σε ελληνική μετάφραση, είναι non-fiction δοσμένο σαν ταινία, με καλά χωνεμένο και τεκμηριωμένο ιστορικό υλικό. Στην ουσία αποτελεί συνέχεια των «Μποέμ» (Ψυχογιός). Πρωταγωνιστούν από τους Σαρτρ, Πικάσο, Αραγκόν, Καμί, Κοκτό, Ζιντ, Μοριάκ, Ελιάρ, Μπέκετ, ως την Ντιράς, την Πέγκι Γκουγκενχάιμ, τον Βικτόρ Σερζ. Ένα μωσαϊκό από ιστορίες ηρωισμού, αντίστασης, διωγμών και αυτοθυσίας, αλλά και από συμβιβασμούς, προδοσίες και καιροσκοπισμούς.
● Για καθαρόαιμο μυθιστόρημα ιδού: Νίκη Αναστασέα, «Πολύ χιόνι μπροστά απ’ το σπίτι» (Πόλις). Μπάτσοι στην Καισαριανή σταματούν για έλεγχο ζευγαράκι πάνω σε κλεμμένη Χόντα. Η μηχανή ξεφεύγει, βγαίνουν πιστόλια, ένας αστυνομικός νεκρός από πυρά του οδηγού, το ζευγαράκι στον Κορυδαλλό. Η κοπέλα είναι αποφασισμένη να μην προδώσει το αγόρι, όσα χρόνια κι αν φάει στην πλάτη. Και οι δικοί της, κεραυνοβολημένοι, ψάχνουν να δουν τι πήγε στραβά.
● Μην πάει ο νους σας στον κόσμο του περιθωρίου ή σε πυρήνες της φωτιάς, μην περιμένετε βαθυστόχαστες κοινωνιολογικές αναλύσεις. «Σπίτι» είναι η λέξη που μετράει εδώ. Η Αναστασέα –βιβλιοπώλισσα κάποτε στην «Πολιτεία», βραβευμένη πρωτοεμφανιζόμενη από το «Διαβάζω» το ’98– δίνει φωνή στα μέλη μιας μικροαστικής οικογένειας με φυγόκεντρες τάσεις, ανοίγει φιλόδοξο διάλογο με τον Φόκνερ και ως το τέλος αυτό που αναζητά δεν είναι παρά ο ορισμός της αγάπης.
● Παρεμπιπτόντως, το «Διαβάζω» έπαψε να τυπώνεται, αλλά η «Πολιτεία» της Ασκληπιού εξακολουθεί να λειτουργεί υποδειγματικά. Στην καρδιά της κρίσης, ο Νίκος Λιβέριος τηρεί τις συμφωνίες του με τους εκδότες και εισπράττει εύσημα ακόμα κι από την πλευρά του ανταγωνισμού!
«Τότε έγραφα για πράγματα που δεν είχαμε βρει ακόμα λέξεις να τα περιγράψουν, όπως η τοξική αρρενωπότητα, τα fake news), η κουλτούρα της επαγρύπνησης εναντίον φυλετικών προκαταλήψεων και διακρίσεων»
Το βιβλίο του Σέρχιο Πιτόλ «Η τέχνη της φυγής» (Δώμα, μετ. Αγγελική Βασιλάκου) είναι ο πρώτος τόμος της «Τριλογίας της μνήμης» του Μεξικανού συγγραφέα. Το ξεκίνησα και δεν μπορούσα να το αφήσω από τα χέρια μου.
Αυτή την εβδομάδα ασχολούμαστε με το πώς μπορεί να μιλήσει κανείς για κουίρ υποκείμενα στην ιστορία, μέσα από το δοκίμιο «Can and should we queer the past» του Justin Bengry
Greekling, όπως Γραικύλος, εκ του Graeculus: φράση υποτιμητική που χρησιμοποιούνταν από τους Ρωμαίους για συμπολίτες τους που ήθελαν να το παίζουν Έλληνες. Κατά (μειωτική) επέκταση: ο υποταγμένος Έλληνας
32°
