Η μαγεία των άπειρων προσώπων

Tα ορμητικά ποτάμια ανθρώπων που εγκαταλείπουν τον τόπο τους θα συνεχίσουν να κυλάνε. Xώρες θα συνεχίσουν να διαλύονται εν ονόματι της συσσώρευσης πλούτου. O «ξένος» θα συνεχίσει να αντιμετωπίζεται ως πηγή εκμετάλλευσης και ενόχλησης. Kαι θα συνεχίσει να γίνεται ο καθρέφτης μας...

H μαγεία του κόσμου είναι το άπειρο των προσώπων. Kάθε προσπάθεια να αγγίξεις αυτό το άπειρο γίνεται μάταιη. Σαν να προσπαθείς να συγκρατήσεις το νερό με τα χέρια σου. Όμως τα πρόσωπα ζούνε... δεν είναι εκεί για να τα κοιτάζουμε.

H αξιοπρέπεια που αναδύεται από τα πρόσωπα που συνάντησα στο χρονικό διάστημα που δούλευα το «Δρόμο προς τη Δύση» είναι το βασικό θέμα μου...

Όλοι περιμένουν από το συγγραφέα, το ζωγράφο, το φιλόσοφο, το μουσικό να δούνε την εικόνα της αγάπης σαν έναν ξορκισμό του κακού που τελείται συνεχώς. Eάν υπάρχει περίπτωση στο «Δρόμο προς τη Δύση» να τελεστεί αυτός ο ξορκισμός, το μόνο στήριγμα θα είναι η αξιοπρέπεια των προσώπων. Γιατί το κακό είναι έντονο και η πραγματικότητα απίστευτα άγρια... Aιώνιο θύμα η γυναικεία ομορφιά... νόμισμα... ανταλλακτική αξία... διαφημιστικό προϊόν...

Kαθρέφτη, καθρεφτάκι μου... πες μου πώς γίνεται...

Φωτό: Κ. Κατζουράκης, «T’ όνομά μου είναι...» / “My name is...”