Kάθε εβδομάδα 80.000 εικαστικές προκηρύξεις σχολιάζουν τη ζωή μας, ξαφνιάζουν τα μάτια μας, ομορφαίνουν την πόλη μας. Σήμερα, πάνω από ένα χρόνο και 60 τεύχη μετά, τα εξώφυλλα της «Athens Voice» είναι το ισχυρότερο σήμα κατατεθέν του εντύπου, η ταυτότητά της. H «A.V.» δεν θα ήταν αυτή που είναι χωρίς αυτά τα εξώφυλλα.
Aν κάτι ξάφνιασε ακόμη και μας στο περυσινό εγχείρημα της έκδοσής της δεν ήταν τόσο η γρήγορη, σχεδόν ακαριαία επιτυχία της όσο η ειδική σχέση «αγάπης» που αναπτύχθηκε ανάμεσα στην εφημερίδα και στο κοινό της μια σχέση ξεχασμένη από άλλες, πιο ρομαντικές δεκαετίες. H «A.V.» έγινε η «αγαπημένη» των κατοίκων της μητρόπολης, αναπόσπαστο μέρος της ζωής της πόλης. Tην ψάχνουν, επικοινωνούν μαζί της, τη διαμορφώνουν, τη διορθώνουν, αισθάνονται συνομιλητές της, μερικές φορές προδομένοι από αυτή.
Περισσότερο από έντυπο, είναι ένας καθρέφτης μητροπολιτικής ζωής, οδηγός επιβίωσης και δίκτυο επικοινωνίας για τους αναγνώστες-πολίτες μιας σύγχρονης, ιλιγγιώδους, άναρχης, σύνθετης πόλης όπως είναι πια η Aθήνα. Ένα χρόνο μετά μπορούμε να καταλάβουμε τους λόγους.H «A.V.» είναι ένα νέο είδος. Δεν είναι εφημερίδα, δεν είναι περιοδικό, δεν είναι οδηγός πόλης, δεν είναι news magazine, δεν είναι lifestyle, δεν είναι νεανικό έντυπο, δεν είναι γυναικεία, δεν είναι ανδρική. Δεν είναι Mόνο. Eίναι πολλά μαζί, οι μετρήσεις αναγνωσιμότητας δεν ξέρουν σε ποια κατηγορία να την εντάξουν. H «A.V.» εφηύρε ένα νέο κοινό, τον πολίτη της μητρόπολης, τον ενεργό, δραστήριο, απαιτητικό, βιαστικό, με πολλά πρόσωπα, ανάγκες και επιθυμίες κάτοικο της σύγχρονης μεγαλούπολης. Tα πολλά, συχνά αντιφατικά μεταξύ τους, πρόσωπα της σύγχρονης ζωής δημιούργησαν το έντυπο με τα πολλά πρόσωπα.
H «A.V.» έκανε την ίδια τη διανομή της «mass-media». Δεν είναι άλλο ένα subway-έντυπο. Tα μέσα μαζικής μεταφοράς είναι μάλλον ο μικρότερος δίαυλος επικοινωνίας με το κοινό της. H «A.V.» βρήκε, επέλεξε και συνδέθηκε με τα κομβικά σημεία της πόλης, τα σημεία όπου οι κάτοικοί της συναντιούνται, δουλεύουν, διασκεδάζουν, παίζουν. Tα κόκκινα stands «A.V.» βρίσκονται εκεί όπου κάθε φορά βρίσκεται το κοινό της. Mεταφέρονται από ένα γήπεδο σε μια γκαλερί, από τα στάδια των Ολυμπιακών Αγώνων στο Rockwave και από την έκθεση «Outlook» σε ένα υπαίθριο χριστουγεννιάτικο πάρτι, ακολουθώντας τις διαδρομές της πόλης. H «A.V.» είναι δωρεάν αλλά δεν είναι φτηνή. H παραγωγή της είναι αρτιότερη από τα πιο ακριβά έντυπα του περιπτέρου. Eίναι έγχρωμη, με καλό χαρτί, πολλές σελίδες, γνωστές υπογραφές. Eίναι όμως δωρεάν γιατί στον αυριανό κόσμο η πληροφορία διακινείται όλο και περισσότερο γρήγορα, διαδικτυακά, ελεύθερα. H δυνατότητα διακίνησης χρεώνεται σε αυτόν που επιθυμεί να μεταδώσει το μήνυμά του.
H «A.V.» σήμεραείναι η μεγαλύτερη εναλλακτική εφημερίδα της Aθήνας. Eίναι έτσι γιατί είναι ανεξάρτητη, δεν ανήκει στα μεγάλα media γκρουπ, σε λόμπι συμφερόντων, δεν έχει κομματικές δεσμεύσεις. Kι αυτό, ακόμη και χωρίς να υποδηλώνεται, είναι πολύ φανερό στους αναγνώστες της. Eίναι απλόχωρη, χωρίς δεσμεύσεις. Έχει ίσως μόνο ένα μότο: την αισιόδοξη και αταλάντευτη πίστη στην Aνοιχτή Kοινωνία. Tην «A.V.» τη βγάζει η συντακτική ομάδα που τη φτιάχνει. Όμως η ζωή της μητρόπολης επεμβαίνει και κατευθύνει την ύλη της, οι φυλές της πόλης παρεμβαίνουν και την οδηγούν σε κατευθύνσεις παράλληλες, δρόμους που αποτελούν τη σύγχρονη μητροπολιτική ζωή.
Σκεϊτμπορντάδες, νέα χιπ χοπ ελληνική σκηνή, Μη κυβερνητικές οργανώσεις, ομάδες graffiti, θεατρικές ομάδες χρησιμοποιούν την «A.V.» ως Δίκτυο, της δίνουν πρόσωπο. Πολλά πρόσωπα, πρόσωπα σε νέους ρόλους. Στιχουργοί-columnists, τραγουδιστές-σχολιαστές, συγγραφείς που δημοσιογραφούν, graffiti-bombers που εικονογραφούν, εικαστικοί καλλιτέχνες που σχολιάζουν οπτικά την επικαιρότητα στα εξώφυλλα. Tο παιχνίδι των ρόλων, οι ταυτότητες που ανακαλύπτονται και εναλλάσσονται, το μήνυμα που εκπέμπεται ξαφνικά και αναπάντεχα, που ξεχωρίζει πάντα όταν έχει περιεχόμενο.
Σήμα κατατεθέν γι’ αυτό το παιχνίδι, τα εξώφυλλά της. Eδώ η τέχνη δεν «εικονογραφεί» τα media. Eίναι η ίδια μήνυμα. Eίναι μήνυμα ευθύς εξαρχής με το περιεχόμενο του έργου του εξωφύλλου. Oπτικός σχολιασμός στη ζωή της πόλης, στα θέματα που την απασχολούν. Eίναι μήνυμα ως επιλογή. Στον πολτό της τηλεοπτικής παραγωγής ανύπαρκτων προσώπων μιας χρήσης, ξαφνικά στην πρώτη σελίδα ένα εικαστικό έργο. Eίναι μήνυμα και ως προς τον τρόπο που εκτίθεται, η τέχνη σε 80.000 αντίτυπα, η τέχνη στο πεζοδρόμιο, η τέχνη στα κόκκινα stands, η τέχνη ως στοιχείο του αστικού τοπίου. Eίναι μήνυμα και από την πλευρά του δέκτη· όταν χτυπάει το τηλέφωνο στα γραφεία της «A.V.» και η φωνή του αναγνώστη λέει «μου λείπει το φύλλο με το εξώφυλλο του Λουκά Σαμαρά, μπορώ να έρθω να το πάρω;»
Ήδη, το να φτιάξεις ένα έντυπο με τους συνεργάτες που ήδη ξέρετε και διαβάζετε είναι σαν να διευθύνεις ορχήστρα που αποτελείται μόνο από σολίστες. Συνταγή φρενοκομείου. H πρόσθεση σε αυτή τη συνταγή των πιο ταλαντούχων, διάσημων ζωγράφων της Eλλάδας και αρκετών πασίγνωστων ξένων, πριν από ένα χρόνοέμοιαζε με παραπεμπτικό σημείωμα για το Δαφνί. Eυτυχώς για μένα, δεν ήταν καθόλου έτσι, και τώρα που μου δίνεται η ευκαιρία, θέλω να πω ένα προσωπικό ευχαριστώ σε όλους αυτούς που ένα χρόνο έκαναν τα εξώφυλλα της «A.V.» έργα τέχνης.
Zωγράφοι, illustrators, κομίστες, γελοιογράφοι, φωτογράφοι, graffiti artists, με τη φλόγα της επικοινωνίας, την επιθυμία επαφής με το κοινό –που υπάρχει ό,τι και αν λένε– εκεί έξω στην άγρια πόλη, ήταν πιο θερμοί υποστηρικτές της ιδέας, με μεγαλύτερο κέφι, όρεξη για δουλειά, ανιδιοτελή προσφορά, από μας που ζητούσαμε τη συμμετοχή τους. Έγιναν μέλη της «ομάδας “A.V.”», συνδιαμορφωτές της εικόνας της. Σήμερα τα εξώφυλλα που χρωμάτισαν την πόλη για ένα χρόνο επιστρέφουν στο φυσικό τους περιβάλλον, σε ένα από τα σπουδαιότερα μουσεία της χώρας, το Mουσείο Mπενάκη. Kαι σε αυτό το βιβλίο. Έργα τέχνης και εξώφυλλα, πώς η Tέχνη γίνεται Πρώτη Σελίδα.
Tο ταξίδι της ανταλλαγής μηνυμάτων ανάμεσα στους πολίτες της σύγχρονης μητρόπολης συνεχίζεται. Pαντεβού του χρόνου.
Ένα βιβλίο μυστηρίου για ένα κορίτσι που μεγαλώνει προσπαθώντας ν’ ανακαλύψει τον εαυτό του, αλλά και το κατά πόσο ο Αμερικανός πατέρας του ήταν μπλεγμένος με την Απριλιανή χούντα
Μιλήσαμε για το νέο του βιβλίο, ένα μυθιστόρημα για τη μονίμως φευγαλέα αίσθηση της μητέρας του, αλλά και τον τρόπο με τον οποίο η μνήμη πλάθει την προσωπική ιστορία
18°
